De leiding van het AMFI zit al veel te lang op de eigen biechtstoel

AMFI-directeur Dirk Reynders ging woensdag op de knieën om meermaals zijn excuses aan te bieden voor de angst- en zwijgcultuur die er heerst op de Amsterdamse mode-opleiding. Hij beweert dat hij er alle vertrouwen in heeft dat hij voor verandering kan zorgen, ondanks het feit dat het mode-instituut jarenlang de hand boven het hoofd hield van kwelgeest Martijn N.

Het is alsof het AMFI en het overkoepelende bestuur van de Hogeschool van Amsterdam leiden aan een extreme vorm van dementie. De mate waarin de schoolleiding zich schuldig heeft gemaakt aan het bagatelliseren van racisme en seksisme, doet me bijna geloven dat er een soort rooms-katholieke biechtstoel in de wandelgangen staat, waar docenten naartoe kunnen gaan om hun zonden te delen en vergiffenis te krijgen.

Het gedragen boetekleed begint nu inmiddels een akelig geurtje te krijgen. Eén dat eerder ruikt naar een doofpot dan enige vorm van verantwoordelijkheidsgevoel. In een verwoestend  rapport van onderzoeksbureau Bezemer & Schubad wordt geconcludeerd dat het AMFI al ruim tien jaar geen veilige leer- en werkomgeving is voor alle studenten en medewerkers. Reynders, stoot bewust als een ezel zijn kop tegen dezelfde steen, biedt wederom zijn excuses aan, net als de keren daarvoor, maar keert zijn wang toe richting de Amsterdamse studentenvakbond ASVA die samen met studenten eerder in mei eisten dat de directeur en hoofddocent van het mode-instituut moesten vertrekken.

Verkocht als ‘gouden ticket’, in praktijk vooral voor delinquenten als Martijn N. en extreemrechtse docenten, blijkt het AMFI geen veilige ingang te zijn voor de potentiële modeontwerper, maar eerder een krankzinnigengesticht gerund door een directeur die zelf nogal neigt naar sociopathische trekjes. “Studenten geven aan dat zij jarenlang therapie hebben gevolgd na hun tijd op de AMFI”, zegt ASVA-voorzitter Maarten van Dorp in een verklaring bij AT5.

De spijtbetuigingen van Dirk Reynders en diens egoïstische voorgangers als Liesbeth van ‘t Hout zijn echt niet meer serieus te nemen. Ze hebben herhaaldelijk laten weten dat ze neigen naar een conservatieve manier van lesgeven , waarbij kleineren en afbreken wordt weggewuifd als het geven van opbouwende kritiek: “Wat je creëert, ben je, studenten voelen dat zo. Kritiek van docenten hoort erbij. Anders kun je niet lesgeven”. Welbespraakt maar misselijkmakend in de realiteit.

Frank Kresin, decaan op de Hogeschool van Amsterdam, pretendeert ook vol onnozelheid te zitten met de veelgebruikte reactie: het mag ‘nooit’ meer gebeuren. Want dat zal het namelijk wel, als je de conclusie van Bezemer & Schubad leest: alles blijft hetzelfde zolang de onderwijscultuur op de modeopleiding niet verandert. Volgens de onderzoekers zitten er namelijk een stel bejaarden die zelf totaal niet staan te wachten op een welverdiende tik op de vingers met een meetlat, waardoor de ‘rotte appels’ niet snel in de compostbak gegooid kunnen worden.

Ieder kind heeft in zijn leven een droom en dromen zijn er om waar te maken. Dan hoop je als ouder dat deze op de juiste manier wordt gestimuleerd, maar verwacht je niet dat ze naast een diploma ook nog eens thuiskomen met psychische klachten, zoals posttraumatische stressstoornissen, burn-outs, depressiviteit of suïcidale gedachten als extra present. Mede dankzij conservatieven die nu inmiddels wel de benodigde trap onder hun reet verdienen, in plaats van dat ze nog langer op de biechtstoel blijven zitten.