De methode Omtzigt: huilen, schreeuwen en met de deuren gooien

Dat mag met ondergeschikten meestal wel maar met gelijken moet je oppassen

Volgens De Telegraaf hebben de deelnemers aan het overleg tussen het kabinet en de fractievoorzitters van de coalitie een enerverende nacht meegemaakt. Dat was geheel te danken aan Pieter Omtzigt, die schreeuwde, huilde, naar buiten liep en dan weer terugkwam. “Is dat karaktermoord?” vraagt Joop zich af. Of gaat die man echt zo te keer. Het laatste is waarschijnlijk want niemand van de andere partijen neemt hem in bescherming, zeggende dat het allemaal vuige laster is. Bij Goedemorgen Nederland verklaarde Dilan Yesilgöz desgevraagd dat zij niet had geschreeuwd en gehuild. Daar liet zij het bij.

Tekeer gaan tegen je ondergeschikten werd tot voor een paar jaar terug in Nederland wel geaccepteerd. Je kon er zelfs een beetje trots op zijn. “Hij stelt hoge eisen aan zichzelf maar ook aan anderen”, hoorde je dan. En verstandige mensen trokken daaruit de conclusie dat je voor die klootzak nooit moest gaan werken. Rutte staat bekend om zijn driftbuien. Joop van den Ende placht medewerkers als blijk van grote ontevredenheid toe te voegen: “Ik krijg hier geen paal van”.

In het kielzog van me too kun je ook als baas tegenwoordig wel op de koffie komen vanwege je grensoverschrijdend gedrag maar deze beweging lijkt op zijn retour te zijn, ook al moet de theaterbaas Ivo van Hove dezer dagen het veld ruimen. Hij kan vast binnenkort elders aan de slag. En het schijnt dat Matthijs van Nieuwkerk binnen afzienbare tijd wordt teruggeroepen uit de woestijn.

Anders wordt het als een mens zijn gelijken op een uitbarsting trakteert. Dan vragen de toehoorders zich af of je wel goed snik bent, zoals nu ook met Omtzigt gebeurt. Bij mij op de zaak reageerden we wel eens verongelijkt maar we gingen niet over tot huilen, schelden en met dingen smijten. Ook niet in het contact tussen hoog en laag trouwens. Ik ben wel eens uit mijn slof geschoten toen ik net twee weken bezig was met niet meer te roken maar toen zei de voorzitter gewoon dat het niet in de notulen kwam. Het waren zware tijden en ik heb ook wel eens in de pantry een kop koffie tegen het plafond gesmeten omdat die koud was. De vlek maakte nog jaren deel uit van de rondleidingen die aan nieuwe collega’s werden gegeven maar is bij een interne verbouwing helaas gesneuveld.

Je kunt niet zo tekeer gaan als Omtzigt doet. Je verliest daarmee aan gezag en reputatie. Het is eigenlijk net zo iets als dat je na de kerstborrel op een handkar thuisgebracht wordt. Althans in de echte wereld. Bij U en ik op het werk of bij de vereniging.

Het is op het eerste gezicht  vreemd dat men tijdens vergaderingen in het Haagse dit soort gedrag tolereert. Dan zeg je als deelnemer aan zo’n vergadering toch gewoon: “Een beetje minder is ook goed”, of “Pieter serieus, ga jij je kop eens onder de kraan houden”. Of: “Meneer de voorzitter, volgens mij zijn we aan een rook- of aan een plaspauze toe”. En is de driftkikkerbestendig beledigend, dan word je sarcastisch: “Die toon sla je maar aan tegen je partner als die tenminste niet in het blijf van mijn lijf huis zit”.

In politiek Den Haag gaat het anders. Daar word je niet wegens wangedrag op een zijspoor gezet maar omdat je tijd volgens je omgeving is gekomen en het afgelopen is met je politieke houdbaarheid. Dan komen die schreeuwpartijen van pas als laatste zetje. Om je extra te piepelen. Iedere keer weer komt er een streep extra op je kerfstok die – merk je als het te laat is – tevens dienst deed als stoelpoot.

Huilen doe ik niet maar schreeuwen en vloeken wel. Ook op de werkplek en aan de openbare weg. Als de extra reistijd meer dan twintig minuten bedraagt, geef ik de halte een schop dat die ervan trilt. Ook tegenover computers kan ik mijn emoties de vrije loop laten. Voor mijn afscheid gaven de collega’s mij een laptop die terug vloekte. Ik gebruik hem nu al meer dan tien jaar.

Dit is derhalve mijn tip aan Omtzigt: vier je verdriet en je woede bot op de hardware, niet op de human resources. Ik ben bang trouwens dat een Poetin altijd ijzig kalm blijft. Die vloekt niet. Die huilt niet. Die gooit niet met de dingen. Die zegt heel zachtjes: “Ik geloof niet dat ik je nog langer de hand boven het hoofd kan houden”. Dát maakt indruk. Zo’n zachte half gefluisterde opmerking net nadat Geert of Dilan het woord gevoerd heeft. “Ik denk niet dat ik je nog langer de hand boven het hoofd kan houden”. Daarna neem je een pepermuntje uit een zilveren doos en je kijkt met een wat lege blik voor je uit.

Bekijk hier een escalatie van woede en verdriet zoals die kennelijk ook plaats vindt als ministers en fractievoorzitters met elkaar overleggen.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin zeker nu de laatste putten toch niet dicht blijken. Tevens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: de veelkleurigheid van de internationale wetenschap.