De middengroepen die het nog net redden dreigen buiten de boot te vallen, dat is mijn zorg

Blijf af van de PvdA. Sinds ik dit opinieartikel (03-01-21) heb geschreven is mijn trouw aan de Partij van de Arbeid dezelfde gebleven. In november dit jaar ga ik weer op de PvdA stemmen.

Allereerst wil ik alle lezers van mijn opinieartikelen zeer bedanken voor de moeite die zij nemen, zowel voor om ze te lezen alsook om daarop te reageren. Ik lees alle reacties door en ik neem ze zeer serieus. Mijn wereldbeeld wordt daarmee ook gevormd. Ik denk na, nadat ik naar de medemens heb geluisterd. Ik denk echt na, nadat ik gezien en gehoord heb wat de medemens meemaakt, ook als ik merk dat de medemens zich zorgen maakt over de toekomst. En terecht. Want. Er gebeurt veel. Er staat zoveel op het spel. En als we niet oppassen, kunnen onze levens nog erger worden bemoeilijkt.  

Velen van ons hebben het niet gemakkelijk, laat staan al die honderdduizenden die geen eten kunnen betalen. Onrecht en oneerlijkheid raken mij het meest. Ik kan mijn ogen niet sluiten en zorgeloos gaan slapen, wetende dat 230.000 kinderen vanaf 2024 onder de armoedegrens gaan opgroeien. 

Ik maak me zorgen over nog zoveel. Over het voortbestaan van onze planeet, over de eerlijke leef– en werkomstandigheden van onze arbeidsmigranten, over ons zorg- en onderwijssysteem dat als een geldmachine draait ten gunste van talloze zelfbedachte en door zichzelf belangrijk gemaakte laagjes in ons geheel, die het echte werk niet doen –(ver)zorgen en onderwijs geven – maar van de daaromheen gecreëerde rompslomp alleen maar profiteren, wat vervolgens ten koste gaat van onszelf.

Ja. Het systeem dat inmiddels gecreëerd is kost ons alleen. Hetzij in de termen van ons eigen geld, want de belastingen die wij moeten betalen rijzen de pan uit, hetzij door de manier waarop dat geld uitgegeven wordt. De lagere middengroepen zijn in deze de grootste Sjaak. Het zijn vaak de mensen die juist het echte werk doen, maar die ook via hun portemonnee fulltime bijdragen aan de gemeenschappelijke kas. Zij verdienen net iets te veel voor de kwijtschelding van de (gemeentelijke) belastingen of voor een zorg- of huurtoeslag of voor een steuntje in de rug als de wasmachine kapotgaat. Zij kunnen zelfs niet meer terecht bij het Juridisch Loket voor een laagdrempelig advies wanneer het onrecht hen overkomt.

Zelfs het Juridisch Loket sluit de (lagere) middengroepen buiten. Het Juridisch Loket, betaald door de belastingbetaler, helpt ondertussen alleen mensen met een laag inkomen. Hoewel zij, gelukkig, al het recht hebben op een pro deo-advocaat. Niet dat dat veranderd moet worden, alstublieft niet, maar de (lagere) middengroepen, laat hen niet in de steek, alstublieft niet.  

De (lagere) middengroep is essentieel voor het voortbestaan van onze samenleving. Zij werken hard en fulltime. Zij verdragen ons en al onze ellendes en vreugdes, zonder gezeur. Zij helpen ons onvoorwaardelijk. Zij doen ons de ogen open, zij komen voor ons op, zij verrijken ons met hun creaties. Het zijn onze leraren, politieagenten, verpleegkundigen en verzorgers… Kunstenaars. Schoonmaaksters die bijna met pensioen gaan. Journalisten. Bewakers in een gevangenis. En noem ze maar op.  

In november dit jaar stem ik weer op de Partij van de Arbeid. Omdat ik alle vertrouwen heb dat zij (onder anderen) ook voor deze (lagere) middengroep zullen opkomen. Zonder PvdA wordt mijn positie als (lagere) middengroep alleen maar verzwakt. Al die voorgaande beloftes van D66 en VVD en of ze waargemaakt zijn, dat laat ik aan uw eigen onderzoek, mijn trouwe lezer. Mijn werkelijkheid is best pijnlijk. Ik vecht om het overleven. En dat gun ik niemand.

Ik smaak naar de verlichting en verandering. Omwille van mijn oude dag en van die jonge, die van mijn kleinkinderen. U mag het niet eens met mij zijn, uw reden respecteer ik zeer, maar ik zal het blijven herhalen: Blijf af van de PvdA! Puur en louter omdat het de mensen zijn die mij een echte hoop geven. Wie anders? Wie anders, alstublieft?

cc-foto: Sebastiaan ter Burg