De motie van Piri is een moreel kompas, geen splijtzwam

Ik was erbij. Op het Malieveld, tussen meer dan 150.000 mensen. Een zonovergoten dag, waarop de sfeer geladen was: verdriet, woede, en bovenal solidariteit. Het verdriet om zoveel onrecht dat de Palestijnse bevolking al zo lang ondergaat. En de troost die lag in de wetenschap dat zovelen in Nederland zich daar niet bij neerleggen. Dat mensenrechten, ook als het moeilijk wordt, nog altijd tellen.

De motie van Kati Piri, waarin GroenLinks-PvdA het handelen van de Israëlische regering veroordeelt en oproept tot een tijdelijk volledig wapenembargo tegen Israël, is dan ook meer dan een politieke uitspraak. Het is een morele grens. Een rode streep. En ik ben blij dat mijn partij die trekt.

Het standpunt van de GroenLinks/PvdA-fractie is kraakhelder: dit geweld tegen de Palestijnse bevolking, de bombardementen op vluchtelingenkampen, het uithongeren van burgers, het vernietigen van ziekenhuizen, dat is niet goed te praten. Dat is een schending van het internationaal recht. En dat moet worden benoemd. Ook als dat politiek onhandig is. Ook als dat leidt tot verwijten van eenzijdigheid.

Want ja, er is weerstand. Ook binnen onze achterban zijn er mensen die worstelen met deze stellingname. Die onder andere wijzen op de pijnlijke, beladen geschiedenis tussen Europa en het Joodse volk. En terecht. Die geschiedenis vraagt om uiterste behoedzaamheid, om zorgvuldigheid, om respect. We zijn Israël iets verschuldigd. Maar die morele schuld mag niet worden gebruikt als vrijbrief voor moreel falen in het heden. Nooit.

De overweldigende meerderheid van onze leden steunt deze koers. Dat geeft aan dat dit niet slechts een motie is van een enkel moedig Kamerlid, maar het geweten van een beweging. Juist omdat we lessen willen trekken uit onze geschiedenis, moeten we durven spreken wanneer we onrecht zien.

Deze motie is symbolisch. De internationale invloed van GroenLinks-PvdA is beperkt. Maar symbolen doen ertoe. Ze markeren wat we acceptabel vinden en wat niet. Dit is het Nederland waarin ik wil leven: een land dat niet wegkijkt. Een land dat solidariteit toont. Een land waar mensenrechten boven geopolitieke gemakzucht staan.

En dan het effect op stemgedrag van de Nederlander. Hoewel dat bij deze morele kwestie geen rol hoort te spelen, is het maar de vraag hoe dit electoraal gaat uitpakken. Zoals Sander Schimmelpenninck vanmorgen nog schreef in de Volkskrant: “Niet alleen omdat de blinde steun aan Israël al lang niet meer te verdedigen is, ook omdat ik er niks van geloof dat de Nederlandse bevolking zo massaal achter Israël staat”.

De motie van Kati Piri is een moreel kompas, geen splijtzwam! Ik ben blij dat ik hoor bij een partij die zich zo duidelijk durft uit te spreken.