De mythe van Syrische beschietingen op Israël vanaf de Golan

Jeannette Gabay (Marketing and Communications Officer bij de lobbyorganisatie Thinc) herhaalt in het ND de mythe dat Israël de Golanhoogten nodig heeft omdat Syrië voortdurend Israël beschoot. Hieronder nuanceer ik haar stelling.

Na de oorlog van 1948 maakte men een gedemilitariseerde zone (DMZ) tussen Israël en Syrië. Deze DMZ werd door VN-waarnemers (UNTSO) gemonitord.

De Israëlische minister van defensie Moshe Dayan vertelde dat Israël meer dan 80% van de botsingen veroorzaakte. Israël stuurde gepantserde tractors in de DMZ om beschietingen te provoceren en via geweld ‘gebied te veroveren en het vast te houden totdat de vijand wanhoopt en het aan ons geeft.’

In zijn boek ‘The Golan Heights’, schrijft Yigal Kipnis dat Israël de wapenstilstand op meer manieren schond: het bouwde nederzettingen in de DMZ; verdreef Arabieren en vernietigde hun dorpen; bebouwde privé-land van Arabieren; voerde politionele acties uit in Arabische dorpen; gebruikte de DMZ om aanvallen op Syrië uit te voeren; begon grote projecten, zoals het afwateren van het Hula-meer en pompte water uit de Jordaan en Kinneret. 

In de Israëlische nederzettingen, schrijft Kipnis, waren geen burgers maar soldaten, juist om DMZ te bemachtigen. Hij concludeert: ‘Syrië wenste noch een frontale confrontatie met Israël, noch grensgevechten. Haar reacties op Israëlische acties waren minimaal en beperkten zich tot wat nodig was om de nationale eer te behouden en haar imago, of beter gezegd de eer van haar leiders in de Arabische wereld te behouden zonder gevaar voor een groter conflict.’

De Nederlandse kolonel Jan Mühren was VN-waarnemer en schetst in zijn boek ‘Verscheurd land’ hetzelfde: 

‘Over de al in 1950 begonnen incidenten in de drie DMZ's stelt de bekende Britse Midden-Oostenjournalist Patrick Seale: “Israël was vastbesloten ze in bezit te krijgen. Men stuurde soldaten vermomd als landbouwers naar binnen om ze te bezetten. Die acties trokken Syrisch vuur, wat Israël een reden gaf om terug te slaan. Met andere woorden, als Syrië trachtte te voorkomen dat Israël daar terreinwinst boekte, volgde prompt vergelding.” Seale noemt enkele voorbeelden van deze creeping annexation door Israël. Bij de erop volgende Israëlische vergeldingsacties vielen vele Syrische slachtoffers. ... Niet op de hoogte van deze voorgeschiedenis namen VN-collega's en ik het jaar voor de Zesdaagse Oorlog identieke illegale acties van de Israëliërs waar.’

Ook de Noorse UNTSO-commandant Odd Bull schrijft in zijn boek: 

‘De status quo werd voortdurend door Israël in haar voordeel veranderd... In de loop van de tijd verdwenen alle Arabische dorpen. In de zuidelijke sector werden de Arabieren met geweld belet om enige teelt te doen…. Ik stel me voor dat een aantal van de verdrevene Arabieren zich ergens op de Golanhoogten vestigden en dat hun kinderen hebben gezien hoe het land dat al honderden jaren in hun familie was, werd bebouwd door Israëlische boeren. Van tijd tot tijd openden ze het vuur op deze boeren...Ik kon het niet helpen te denken dat Noorse boeren in vergelijkbare omstandigheden vrijwel zeker op dezelfde manier zouden hebben gehandeld.’

En de Zweedse commandant Carl Von Horn rapporteerde hetzelfde:

‘Eigendom wisselde van eigenaar, steevast in één richting... Helaas ontwikkelden Israëli’s ook de gewoonte om te irrigeren en te ploegen in Arabische landerijen in de buurt... Geleidelijk was het gebied, onder de vuurspugende ogen van de Syriërs een netwerk van Israëlische kanalen en irrigatiekanalen geworden, die grenzen aan en altijd inbreuk maken op Arabisch eigendom. Deze opzettelijke stroperij werd bitter verafschuwd door de Syriërs.’

Hij schrijft dat Israëlische tractoren steeds meer land van de Arabieren bebouwden om alle Arabieren te verdrijven.

En Stephen Green citeert in zijn boek rapporten van de Amerikaanse ambassade in Israël: 

‘Arabieren wilden vooral de situatie in stand houden zoals voorzien in [de VN-wapenbestandovereenkomsten], terwijl Israël consequent probeerde volledige controle te krijgen…De VN was nooit in staat zich te verzetten tegen de agressieve en gewapende Israëlische bezetting en feitelijk controle te houden over dergelijke gebieden... De meeste VN-waarnemers prijzen de Syriërs voor langdurige terughoudendheid, in het zicht van de Israëlische land overname met geweld.’ 

Zelfs als Gabay de waarheid zou spreken, het volkenrecht verbiedt het veroveren van territorium, zonder enige uitzondering. Hoe zou Gabay de volgende vraag beantwoorden: Als Israël de beschietingen begon, heeft Syrië dan recht op Israëlisch territorium? 

Alle landen zijn juridisch verplicht om iets te doen, maar de regeringen verzuimen hun plicht. Dit komt ook omdat onwetende burgers hun regering te weinig aanspreken. Als het publiek fout wordt geïnformeerd, zal er onvoldoende druk op de regeringen zijn. En omdat de media het publiek fout informeren, spelen de media een rol in de bezetting.

cc-foto: Joachim Tüns