De Nakba: modus operandi van Israël

Israël heeft nooit vrede gewild, nooit een onafhankelijke Palestijnse staat naast zich gewild.

De Palestijnse Zaak heeft mij van jongs af aan al gevormd. Het opende mijn ogen voor thema’s als geopolitiek, kolonisatie, apartheid, recht op zelfbeschikking en structureel onrecht. Ik zag hoe het Internationaal Recht als instrument door machtige staten wordt ingezet voor het eigenbelang, zelden voor gerechtigheid.

Afgelopen week werd er stilgestaan bij de Nakba, de meer dan 750.000 Palestijnen die uit hun huizen, dorpen en steden zijn verdreven in 1948. Dit werd nodig geacht door de kolonisten om er de zionistische staat Israël te vestigen op de ruïnes van Palestina. De zionisten noemden het een ‘onafhankelijkheidsoorlog’, een vreemde benaming aangezien het om vreemdelingen van ver buiten Palestina ging die de inheemse Palestijnse bevolking verdreven hebben. Bij een onafhankelijkheidsoorlog gaat het om een inheems gekoloniseerd volk dat zich vrij vecht met als doel zelfstandig vorm te geven aan een eigen staat, niet om vreemdelingen die er niet vandaan komen en daar een staat vestigen. Palestina was na Ottomaanse overheersing en Britse kolonisatie toe aan zelfbeschikking; de gehele gekoloniseerde wereld, in Azië, het Midden-Oosten en tot diep in Afrika vormden zich organisaties die naar onafhankelijkheid streefden.

In deze context dient men de nationale aspiraties van de Palestijnen te plaatsen. In de jaren tussen 1936-1939 vond er al een Palestijnse opstand plaats tegen de Britse kolonisator en terroristische zionistische milities. Het was toen al duidelijk dat er onder Joodse immigranten ook zionisten aanwezig waren. Deze laatste groep was er niet enkel op uit om een nieuw leven in Palestina op te bouwen, zij was van plan om de heerser van geheel historisch Palestina te worden in een exclusief Joodse staat. Het was duidelijk dat Palestijnen verdreven of uitgeroeid zouden moeten worden om de zionistische utopie mogelijk te maken. De overgebleven Palestijnen mochten als onderworpenen blijven onder omstandigheden die volgens mensenrechtenorganisaties enkel en alleen als apartheid beschouwd kunnen worden.

De Nakba is een actief proces dat nog steeds gaande is. De genocide die in 2023 begon en vandaag de dag nog steeds bezig is en door het Westen gefaciliteerd wordt is schokkend, maar op geen enkele wijze een wijziging van de modus operandi van Israël, het is een voortzetting van de Nakba, een voortzetting van wat de zionisten in de jaren 1947-1949 zijn gestart. Israël heeft nooit vrede gewild, nooit een onafhankelijke Palestijnse staat naast zich gewild. De tweestatenoplossing is nooit een serieuze optie geweest: de onmogelijke eisen, de almaar uitdijende nederzettingen, het structureel uitmoorden van Palestijnse leiders en intelligentsia-we hebben decennialang kunnen zien dat als er een kans op vrede is Israël dit torpedeert door een zet die alle internationale rechtsregels tart: oorlog als er vrede dreigt. Dit heeft Israël decennialang ongestraft kunnen doen.

Het is nooit een conflict tussen de islam en het jodendom geweest. Dat is een frame dat men bewust optrekt zodat het afleidt van de politieke reden: de kolonisatie van Palestina. Het is ook geen conflict tussen twee volkeren die uit hetzelfde gebied komen en ruzie maken over territorium. Het gaat over een inheemse bevolking die geconfronteerd werd met vreemdelingen die er zich wilden vestigen ten koste van de inheemse bevolking. Joden en Arabieren uit Palestina (Palestijnen dus) hebben eeuwenlang samen kunnen leven in Palestina. Los van de kolonisatie gaat het ook over de behandeling van Palestijnen. Een Palestijn zijn in Palestina wil zeggen dat je geen rechten hebt en dat anderen met jou kunnen doen wat zij willen. Je bent er een paria. Is het dan echt zo gek dat Palestijnen verlangen naar vrijheid en gelijkwaardigheid en van de rivier tot de zee vrij willen zijn?

Gewoonlijk worden hierbij opeens allerlei vragen gesteld omtrent de veiligheid van de Joden en of de democratie gewaarborgd ‘blijft’. Waar zijn deze vragen nu? De huidige staat Israël is geen hypothese maar realiteit. In het hier en nu worden VN-resoluties aan de laars gelapt. In het hier en nu zijn Arabieren en moslims tweederangsburgers in een apartheidssysteem. In het hier en nu worden huizen ingenomen van Palestijnse gezinnen. In het hier en nu worden mensen als ratten opgesloten zonder voedsel, water en elektriciteit. In het hier en nu worden Palestijnen vaker wel dan niet gebombardeerd. Het zionistisch experiment is een mislukt en bloederig project, een zwarte bladzijde in de geschiedenis. Een vrij Palestina zou alle Palestijnen (moslim, jood, christen, seculier) verenigen. Een Palestina zonder superieuren en inferieuren. De zionistische suprematie aan banden gelegd.

Als je niet meer gelooft dat de huidige Israëlische staat rechtvaardigheid voor al haar inwoners kan bewerkstelligen, wordt er gevraagd naar het bestaansrecht ervan. Nog los van het feit dat mensen überhaupt bestaansrecht hebben (eenmaal geboren betekent dat je over het recht van bestaan beschikt), is een staat een politieke constructie, en dus is het mensenwerk. Hoe een staat georganiseerd wordt en functioneert is het resultaat van ideologische keuzes. Tegen een politieke stroming zijn heeft niets met antisemitisme te maken, sterker nog, een klein beetje respect voor mensenrechten is al niet te rijmen met de fundamenten van de Israëlische staat. Wat we zien is een logisch gevolg van de ideologie van de Israëlische staat. Een humane behandeling van niet-Joden en rechtvaardig beleid zou tegen haar zionistische fundamenten ingaan. Het is bijzonder dat de mensen die beginnen over het bestaansrecht van Israël voor het gemak het bestaansrecht van de Palestijnse samenleving, historie, infrastructuur en het Palestijnse volk achterwege laten. De stichting van Israël betekende in de praktijk de vernietiging van Palestina en haar volk. De huidige Gazanen zijn nakomelingen van Palestijnen die uit hun woonplaatsen zijn verdreven, ze moesten ruimte maken voor wat nu Israël heet. Zo zie je dat men fanatiek het bestaansrecht van Israël zonder enkele morele grenzen verdedigd, maar het recht op leven en bestaan van Palestijnen totaal niet belangrijk of zelfs irritant vindt.

Het criminaliseren van verzet tegen een onderdrukkingsmacht en bezetter is nog zoiets bijzonders. Heel ons leven leren we dat vrijheid en autonomie belangrijke ‘westerse’ waarden zijn maar Palestijnen mogen daar niet over beschikken. Zij moeten hun onderdrukking accepteren en o wee als ze zich verzetten! Dan moet het wel antisemitisme zijn is het idee. Weet men niet dat verzet altijd een reactie is? Denkt men dat Palestijnen onderdrukking van iedereen fijn zouden vinden en dat enkel onderdrukking door een ‘Joodse staat’ hen tot verzet zou inspireren? Jodenhaat heeft er niets mee te maken. Bezet Palestina niet en er zal geen verzet zijn. Onderdruk Palestijnen niet en er zal geen verzet zijn. Hun vrijheid is hen ontnomen, hun land is hen ontnomen. De zionisten veroordeelden de Palestijnen tot drie keuzes: 1. Leven als onderworpenen, 2. Leven als vluchtelingen, buiten de grenzen verjaagd, 3. Leven in de herinnering van geliefden als martelaren, oftewel uitgeroeid worden.

Ondanks deze omstandigheden weet het Palestijnse volk als een waar vrij volk alsnog een eigen keuze te maken, het bieden van verzet. Verzet is de enige waardige optie en het Palestijnse volk is waardig. They take a stance through resistance. Viva Palestina!