De nieuwe afrekencultuur in de politiek

Wil je van een politieke opponent of een lastige klant binnen de eigen gelederen af, dan lijkt het voldoende om naar buiten iets te communiceren over 'grensoverschrijdend gedrag' of 'integriteitsschendingen', zonder dat daarvoor bewijs wordt aangedragen. Het onderzoek naar Khadija Arib loopt nog, maar ze is opgestapt als Kamerlid. Idem Nilüfer Gündoğan (Volt). Terwijl ze nog altijd niet weten waarvan ze precies worden beschuldigd. Nu krijgt Esther Ouwehand, beoogd lijsttrekker van de Partij voor de Dieren, een mes in de rug van het eigen partijbestuur.

'Onschuldig totdat het tegendeel is bewezen' lijkt veranderd in 'schuldig totdat je zelf je onschuld hebt bewezen'.

In het geval van Ouwehand lijkt het een directe afrekening van het partijbestuur, nadat zij vrijdag een onwelgevallige brief had gestuurd aan datzelfde bestuur. Had het bestuur er niet verstandiger aan gedaan de kwestie binnen de eigen gelederen te bespreken in plaats van de zaak via de media te spelen?

Het is overigens niet de eerste keer dat van binnenuit aan de poten van Ouwehands stoel wordt gezaagd. In 2010 wilde partijleider en medeoprichter van de PvdD Marianne Thieme haar met het bestuur weren van de kandidatenlijst voor de Tweede Kamerverkiezingen. Die poging mislukte en Ouwehand kwam dankzij de partijleden weer als nummer twee op de lijst.

Ook nu krijgt Ouwehand vanuit het hele land steun van (prominente) partijgenoten, onder wie collega-Kamerlid Christine Theunissen, de huidige nummer twee.

Het partijbestuur kan Ouwehand wel afserveren, maar dat gaat er helemaal niet over. Dat zijn namelijk de leden. Die kunnen zich daar op 24 september, tijdens het partijcongres, over uitspreken.

Inmiddels heeft het bestuur wel grote schade berokkend. Niet alleen aan de persoon van Esther Ouwehand, maar ook aan de eigen partij.

Twintig jaar geleden was de Partij voor de Dieren het lachertje in Den Haag. Inmiddels is ze een factor van belang in de landelijke, provinciale en gemeentelijke politiek, met een zetel in het Europees Parlement. Er staat dus veel op het spel. De vraag is: gaat het partijbestuur nu om de zaak of om de persoon? En welke prijskaart mag daar aan hangen?

Niet verwonderlijk, trouwens, dat het steeds lastiger wordt om mensen te interesseren voor een carrière in de politiek. Blijken dagelijkse (anonieme) scheldkanonnades en persoonlijke (doods)bedreigingen je niet kapot te krijgen, dan zijn er altijd nog krachten binnen de eigen partij die met onbewezen aantijgingen zwaaien als argument om (te proberen) van je af te komen.