De nog overgebleven Palestijnse kleuters moeten een garantie krijgen om pubers te worden

U zou haast denken dat ik in Nederland heel gelukkig ben, of hoor te zijn. Het is een "gaaf land", toch meneer Rutte? Maar het overgrote deel van mij worstelt en is zielsongelukkig.

Hierom. Onze wereld brandt, er vallen slachtoffers, ook door de ramp genaamd "klimaatverandering". Palestijnen sterven. En niemand doet wat. Of in ieder geval onze regering doet niks, oftewel nu net wel een beetje wat, maar wat ze doen, doen ze te laat en ook nog te weinig.

Kleuters die nog in Gaza leven staan alsnog op de nominatie om nooit een puber te worden. Met man en macht moeten alle regeringen wereldwijd meteen ingrijpen. Nu! Eergisteren eigenlijk.

Onze regering kan dat als ze dat wil. Die krachtige macht hebben wij hun toevertrouwd met onze stem. Wij zorgen voor onze (mede)menselijkheid op ons niveau, zij op een bilateraal niveau. Zorg voor de wereld buiten onze cirkel van invloed vertrouwen wij toe aan onze gekozen politici, die vervolgens een regering gaan vormen. Die vervolgens namens ons invloed uitoefent op de wereld op een manier die wij wensen. Die namens ons ook beslissingen neemt of de nog levende Palestijnse kleuters ooit de puberleeftijd zullen bereiken. 

U zou haast denken dat ik heel gelukkig moet zijn in ons "gave landje". Mogelijk denkt u vanwege mijn achternaam dat ik dankbaar moet zijn dat ik hier ben en mag zijn. "Oh. Jij spreekt zo goed Nederlands..." In de ogen van velen was ik een voorbeeldig allochtoon. "Anders dan die..." Zulke en nog vele andere commentaren van dezelfde racistische strekking hebben mij niet gevleid en mij tevens doodongelukkig gemaakt.

Ooit zal ik vast ook daarover schrijven. Maar nu wil ik het hebben over de Palestijnse kleuters die de wreedheid van ons allen hebben overleefd en nu, op dit moment, een garantie moeten hebben dat zij ook pubers ooit gaan worden. Net als uw (klein)kind. Dus. 

U heeft vast een mening over Gaza en Israël. Uw mening mag er ook zijn, wat mij betreft in ieder geval. Mijn mening over hetzelfde beperk ik nu tot die arme kinderen. Lukt dat u ook? Zo niet, ook goed. Ik vertel hier hoe ik ernaar kijk. U mag het (on)eens met me zijn. U mag ook een mens of een onmens zijn wat mij betreft. Die keus ligt altijd bij u. Die vrijheid is u ook gegund. Ik discrimineer niet op grond van de mate van (on)menselijkheid. Ik geloof erin dat elke onmens zich kan hervatten tot een mens. En ik kies ervoor om voor die Palestijnse kinderen op te komen.

Terugkijken heeft voor Palestijnse jongens en meisjes geen zin. Wat we gisteren niet deden, zal hun broers en zussen niet reïncarneren. Gemiste broodjes en ijsjes en niet gedronken water of ranja gaan zij ook nooit inhalen. Onze regeringen moeten hen per direct uit de ellende redden. En hun hel inwisselen voor voedsel, schoon water en de veilige medische zorg. 

"Waarom heeft je regering dat niet eerder gedaan?"

Het is mijn regering niet. In dit "gave landje" geniet ik het stemrecht wel, maar mensen zoals ik blijken hier in de minderheid te zijn. Hier lijkt men een ander belang te hebben dan het recht op een mensvaardig bestaan dat elke mens op aarde is gegund. Vanuit depolitiek van hier mogen Palestijnse kleuters zonder enig pardon verder uitgehongerd worden. Hier is geld en macht ons de baas. En wij hier beseffen het niet echt goed.

Politici met de macht sporten hier veel en graag elders, en zij eten ook zo graag uitgebreid, ook elders... Zij bakken hun huid liever bruin op een strand dan de hongersnood van een Palestijns kind met een beetje voedsel te voorzien.

Ik schijn in een "gaaf land" te leven. Ik kan naar de McDonalds zo vaak als ik het wil. Ik kan nieuwe kleren kopen en Klarna betalen. Ik kan eindeloos uitgaan en uit eten, ik kan me vol vreten met allerlei luxe en me volspuiten met allerlei gedoogde drugs. Maar ik worstel. En ik blijf maar worstelen. Met mijzelf. En met de regering die namens mij spreekt en optreedt. En die eigenlijk mijn regering niet is. 

Wat kan ik nog doen? Wat wil ik? Ik wil dat deze genocide op Palestijnen stopt. Per direct, en met terugwerkende kracht ook. Ik wil alle gedode kinderen reïncarneren. Hun moeders en hun vaders ook. Artsen en journalisten die de kogel heeft bereikt net zo. 

Ik wil dat Palestijnse katten en honden weer rondsnuffelen en geaaid worden. Ik wil dat Palestina mee doet aan het Europese Songfestival. Net als Israël. Net als al die andere landen die ver van Europa liggen, maar qua geest en zaligheid dicht bij ons horen. In mijn Europa hoort iedereen erbij. 

Ik wil dat alle overgebleven kleuters in Gaza een garantie krijgen dat ze ooit ook pubers zullen worden. De regering van ons "gave landje" kan die garantie wel geven. Als ze ervoor gaan. En daarvoor onvoorwaardelijk opkomen.

Willem en Maxima kunnen ook veel doen om de kleuters van Palestina van de hongersnood te redden. Pas als zij dat echt doen, dan kan ik me zeker trots en blij voelen dat ik in dit "gave land" woon en erbij mag zijn. Tot dan, saluut!