De Polder-Taliban verliest zijn kompas nu Stoffer de staatsrechtelijke zuiverheid van de SGP bezoedelt

Er was één ding waar je altijd op kon rekenen bij de SGP, de politieke erfgenamen van Abraham Kuyper en schermer van 'Gods onfeilbare orde' in de Kamer: staatsrechtelijke zuiverheid. Of je ze nu bewonderde of vervloekte — de Polder-Taliban, zoals sommigen ze noemen — je wist waar je aan toe was. Zij zouden als laatste partij een wet steunen die ondoordacht, onuitvoerbaar was of tegen de geest van de Grondwet inging.

Maar onder Chris Stoffer, die jonge en voor SGP-begrippen onervaren politicus, lijkt ook dat bastion te zijn gesloopt. Wie had dat gedacht? Deze Chris Stoffer, die we nog kennen van zijn solidariteitsbezoek aan anti-abortusdemonstranten bij een abortuskliniek. Die als campagneplaat op NOS Radio 1 het Israëlisch volkslied draaide, alsof hij een permanente steunbetuiging wilde afgeven aan een land dat ook geen problemen heeft met apartheid in het migratiebeleid. Stoffer was misschien radicaal, maar tenminste herkenbaar — dacht ik nog.

Ik kan het weten, als oud-D66-politicus op de Veluwe, in een gemeente waar de SGP structureel de grootste partij is. Ik heb vaak genoeg ervaren dat hun gewetensopvatting stevig was, maar altijd gestoeld op een bewonderenswaardige grondwettelijke discipline. Dat was óók hun functie in de Kamer: het staatsrechtelijk geweten van Nederland spelen, met alle strengheid die daarbij hoort.

En kijk nu. Deze week stemde de SGP doodleuk in met een PVV-amendement dat illegaliteit strafbaar stelt én hulp aan illegalen mogelijk criminaliseert. Tegen het uitdrukkelijke advies van vrijwel alle kerken in hun achterban. Tegen de waarschuwingen van hulporganisaties. Tegen de principes van menselijkheid die zelfs de SGP traditioneel koesterde.

En het allerergste: pas na lang duwen en trekken bleek dat de partij de tekst van het amendement nauwelijks had gelezen, of anders op schandalige wijze de consequenties niet had overzien — in tegenstelling tot andere broeders bij het CDA en de CU. Zeker omdat hun eigen achterban — diaconieën, protestantse kerken, vrijwilligersorganisaties — precies deze groepen zijn die straks juridisch in de gevarenzone komen als ze een boterham met kaas aanbieden aan iemand zonder papieren.

Dat Stoffer deze misstap goedpraat door te wijzen op een latere toetsing door de Raad van State maakt het nog erger. Staatsrechtelijk besef betekent dat je wetten maakt die kloppen vóórdat je ze aanneemt, niet dat je er een halfbakken stuk doordrukt en het later wel ziet. Als je daar niet voor staat als SGP, waarvoor dan wel?

Of het strategisch was — om wat populistisch PVV-gedweep mee te pakken in de hoop ooit uit de politieke marge te ontsnappen — zullen we nog merken op 29 oktober, bij de verkiezingen. Maar één conclusie kan nu al worden getrokken: onder Chris Stoffer is de SGP definitief haar rol als staatsrechtelijk geweten van de Kamer kwijt.

En dat uitgerekend nadat Kees van der Staaij, zijn illustere voorganger, sinds 1 juni als staatsraad bij de Raad van State zélf adviseert over wetgeving. Alsof de meester het huis uit is en de leerling meteen het wetboek bij het oud papier heeft gegooid.

De SGP is niet meer de sobere, staatsrechtelijk onderlegde waakhond van weleer. Ze is een nerveus konijnenhol geworden, dat meehuppelt met PVV-amendementen zonder fatsoenlijke lezing, tegen haar eigen achterban in. Het is dat Van der Staaij nu in de Raad van State zit, anders zou hij zijn opvolger waarschijnlijk met rode koontjes van plaatsvervangende schaamte hebben teruggefloten.

Dus Chris, een gratis advies van een voormalig Veluwse D66’er: als je nog wil dat de Polder-Taliban ooit serieus genomen wordt als staatsrechtelijk moreel kompas, begin dan met je eigen teksten wél lezen voordat je ze ondertekent.