De politie kwam twee keer

De politie kwam twee keer.
Daarna lag ze dood.

Ze kwam in beeld.
Meerdere keren zelfs.
Een vrouw van 36, moeder, vermoord in haar eigen huis.
De politie was er twee keer geweest in twee dagen. Er waren ruzies. Geluidsoverlast. Zorgen.
En de man kreeg, vermoedelijk, een straatverbod. Zo eentje waar je gewoon onderdoor fietst.

Want jawel, toen het te heet werd, kreeg hij waarschijnlijk te horen dat hij even afstand moest houden.
Tijdelijk. Symbolisch.
Een verbod dat alleen werkt als je je eraan houdt.
En dat deed hij niet.
De volgende ochtend lag zij dood. En hij was weggefietst.

In datzelfde huis was ook een kind.
Een kind dat dit nooit meer zal vergeten. Want hoe klein of groot het ook was, het was daar.
Terwijl de volwassenen keken, en niets deden.

We noemen het een gezinsdrama. Omdat dat veiliger klinkt dan moord. Omdat het suggereert dat het iedereen had kunnen overkomen.
Maar dat is niet zo.
Het overkomt vooral vrouwen.
En vooral vrouwen die gewaarschuwd hebben.
Vrouwen die in beeld waren.
En die tóch onzichtbaar bleven.

Dit is geen incident.
Dit is geen tragisch ongeluk.
Dit is wat er gebeurt als je een vrouw structureel niet gelooft.
Als je haar smeekbedes afdoet als een relatieprobleem.
Als je denkt dat een papieren straatverbod een lichaam tegenhoudt.

Veertig tot vijftig vrouwen per jaar worden in Nederland vermoord door hun partner of ex.
En ieder jaar doen we verbaasd.
Ieder jaar trekken we schouderophalend een conclusie: tja, we zagen het niet aankomen.
Maar dat zagen we wél.
We wilden het alleen niet serieus nemen.

Veilig Thuis kreeg in juni vijfentwintigduizend meldingen van huiselijk geweld en dreigende femicide. En nog steeds wordt de urgentie verdoezeld onder procedures, formulieren en “geen direct gevaar.”

Misschien moeten vrouwen voortaan zelf het krijt maar pakken.
Gewoon alvast hun eigen lichaam omtrekken op de vloer.
Vanaf de voordeur.
Zodat de politie bij het derde bezoek in elk geval weet waar ze moeten kijken.

En dan stellen we weer de verkeerde vragen.
Waarom ging ze niet weg?
Waarom bleef ze?
Waarom meldde ze het niet eerder?

De enige juiste vraag is: waarom was hij er nog?
Waarom stond hij daar nog?
Waarom werd híj niet beschermd tegen zichzelf, en zij tegen hem?

De politie kwam twee keer.
Er was een kind in huis.
En tóch ligt zij daar.
Niet omdat ze niks zei.
Maar omdat niemand luisterde.