De spookkantoren

Tot ik laatst een artikel van Tinkebell las, hadden brievenbusfirma’s in mijn hoofd allemaal keurig een postbus op het postkantoor. Dat er fysieke adressen aan te pas komen waardoor er duizenden lege kantoren in Amsterdam staan, kwam niet bij me op. Natuurlijk had ik beter kunnen weten als ik me verdiept had in het onderwerp. Maar belastingontwijking is nogal eendimensionaal, en dus weinig interessant denkvoer wat mij betreft: het hoort niet, het is oneerlijk en moet worden aangepakt. Vanuit dezelfde logica kon ik me niet voorstellen dat de gemeente en overheid willens en wetens meewerken aan deze constructies waardoor onze hoofdstad vol staat met spookkantoren. Ik dacht dus echt even dat Tinkebell een satirische column had geschreven, en vroeg me af of ik de clou niet begreep.

Sinds ik vlak voor mijn 50 ste verjaardag een erg late diagnose autisme kreeg, ben ik voortdurend op mijn qui-vive voor potentiële communicatieproblemen. Ik kan slecht uit de voeten met sarcasme en ironie, en neem veel dingen serieus. Als ik iets niet logisch of onrechtvaardig vind dan is mijn eerste instinct nu om te controleren of het geen neurotypisch grapje is, waar ik de lol niet van inzie. Maar vriendelijke Tweeps reageerden al snel met bronmateriaal en zo kwam ik uit bij artikelen en video’s uit 2017. Nu kampte ik in die periode al met wat veel later een heuse depressie bleek. Die kreeg ik van een leven lang autisme maskeren. Ik vertoefde het grootste deel van dat jaar in een breinmist, had enorme moeite om als freelancer mijn hoofd boven water te houden en kon de simpelste dingen ineens niet meer. Geen wonder dus dat ik van De Kamerplant Tour niets heb meekregen.

Als je als overheid nou zo overduidelijk belastingontduiking faciliteert en wereldwijd al bekend staat als belastingparadijs, waarom héb je dan niet gewoon een afdeling in het hoofdkantoor van de Belastingdienst met postbussen voor al die buitenlandse bedrijven? Waarom worden we dan ook nog eens met zoveel leegstand opgezadeld terwijl er gelijktijdig een schrijnend gebrek aan betaalbare (huur)woningen is? Dit soort halfslachtigheid, het stiekeme, het achterbakse van dit soort regelingen is waar ik met mijn verstand niet bij kan. Wees gewoon eerlijk.

Dus vandaag voeg ik de spookkantoren toe aan mijn almaar groeiende lijst van zaken waarover ik me opwind. De klimaatcrisis. De wooncrisis. De participatiewet. De toeslagenaffaire. De aardbevingen in Groningen. De groeiende armoede. De vele daklozen. Het veel te lage minimumloon. De constante inbreuken op de privacy en rechten van burgers. De afbraak van de sociale advocatuur. De talloze bewindslieden van twijfelachtig allooi. En dat is alleen nog maar het topje van de ijsberg. De huidige staat van Nederland maakt het verduvelde lastig om mijn depressie echt te boven te komen. Er is zo verschrikkelijk veel onrecht, en als ik ergens op aansla, dan is het dat. Ik heb tegenwoordig een permanente brok in mijn keel en kan niet bepalen of die uit woede of verdriet gemaakt is.