De Talibanisering van de orthodox-christelijke gemeenschap

We lezen vol afschuw de krant waarin staat dat de Taliban het ministerie van Vrouwenzaken hebben afgeschaft. Maar nadat Kaag en Bijleveld zijn afgetreden, zitten we nog steeds met de handen in het haar.

In ons eigen land wordt de abortuswet aan de laars gelapt ten behoeve van Siriz, een organisatie die zogenaamd hulp biedt aan vrouwen die onbedoeld zwanger zijn geraakt. Afgelopen weekend werd bekend dat staatssecretaris Paul Blokhuis vlinders in de buik had voor de door Vereniging ter Bescherming van het Ongeboren Kind opgerichte hulporganisatie.

Zo bewijst het kabinet wederom dat de controle op de overheidsuitgaven niet op orde is. Meermaals hebben ambtenaren aangegeven dat men ‘slecht gedrag’ niet moet gaan belonen. Alleen; daar trekt het kabinet zich niks van aan. In totaal ontving Siriz miljoenen euro’s aan subsidie, waarmee het verspreiden van desinformatie en een dikke lease-auto van 12.000 euro werd gefinancierd.

Artsen geven aan dat het advies van Siriz voor ongewenst zwangere vrouwen ronduit onjuist is. Dit zal velen een ongemakkelijk gevoel geven. Terecht, want hoewel Rutte nog wel eens wat vergeet – denk bijvoorbeeld aan de bonnetjes- en toeslagenaffaire – zou je verwachten dat een hulporganisatie onthoudt dat ze onafhankelijkheid moeten uitstralen.

Het is al een tijdje een gewoonte geworden voor de radicale rechtse vleugel om op een overdreven manier de Islam te bekritiseren. Maar lieden als Geert Wilders steken zelden de hand in eigen boezem. De harde kern van de orthodox-christelijke gemeenschap heeft er net als de Taliban een handje van om vrouwen hun keuzevrijheid te ontnemen.

Talibanisering heeft wellicht een harde rechtse klank, maar we vergeten – vooral in Nederland – dat de kerk niet het braafste jongetje van de klas is. Kapelaans, priesters en bisschoppen hebben in het verleden bewezen dat ze hun handjes niet thuis kunnen houden. Zonden opbiechten om vergiffenis te vragen? Misschien wordt dat de misdienaar wijs gemaakt. Een normaal denkend mens zou dit soort middeleeuwse misselijkheid niet door de vingers zien.

Ik kan er geeneens meer om lachen dat onrechtmatige staatssteun consistent wordt verleend aan opportunisten zoals ex-directeur Ronald Zoutendijk. Hij geeft zelfs toe dat hij zijn politieke connecties heeft ingezet om het geld binnen te harken en klopt zich op de borst. ‘Gelukkig heeft in Nederland het parlement het budgetrecht en ligt het primaat als het gaat om de Rijksuitgaven niet bij ambtenaren’. Het verschil tussen hem en Abdul Ghani Baradar is naar mijn mening: flinterdun.

We zijn gezegend dat we hier kritiek kunnen uiten jegens het geloof. Laat ons dan verder kijken dan de Taliban in het buitenland. Het kwaad zit namelijk ook in het binnenland.