De Telegraaf is niet de krant van wakker Nederland maar van miljonairs die al slapend nog rijker worden

Wie De Telegraaf openslaat over wonen, krijgt geen journalistiek, maar een marketingbrochure voor de VVD en de vastgoedsector. “Eigendomhaat is drijvende kracht links”, “Bouwtopman: ‘plannen De Jonge jagen buitenlandse investeerders weg’” — het zijn zinnen die even goed uit de mond van een VVD-woordvoerder als uit een Telegraaf-redacteur hadden kunnen komen.

In talkshows en columns worden GroenLinks- en PvdA-plannen afgeschilderd als een “Maoïstische heilstaat”. VVD-Kamerlid Bente Becker verklaarde bij Nieuws van de Dag dat de woonplannen van GL/PvdA “een oorlogsverklaring aan ondernemend Nederland” zijn. Niet toevallig klonk diezelfde oorlogstaal later terug in Telegraaf-kop over diezelfde uitzending. Het moet namelijk vaak genoeg herhaald worden, zodat mensen het uiteindelijk gaan geloven.

Dit is geen incident, maar een patroon. Aangezien dit een behoorlijke claim is, zitten er genoeg hyperlinks als naslagwerk bij, om dit alles te onderbouwen. VVD en Telegraaf delen niet alleen taal, maar ook netwerken, advertenties en geldstromen uit dezelfde vastgoedhoek. Het gevolg: de grootste krant van Nederland fungeert niet als controleur van de macht, maar als versterker van een ecosysteem waarin vastgoedbelangen, partijpolitiek en media elkaar vinden en bevoordelen.

Een kritisch stuk daarover zal wel weer gezien worden als cancelcultuur, terwijl ze op hun grote platforms roepen dat ze niet gehoord worden, en een soort underground stem zijn. Natuurlijk verwachten we geen linkse praatjes van De Telegraaf, maar hoe zitten de vastgoedbanden nu echt in elkaar? Daar moeten we het een keer over hebben.

In dit essay reconstrueer ik die verwevenheid langs 5 lijnen:

1. De tijdlijn van Telegraaf en vastgoed (2006–heden).
2. De rol van vastgoedondernemer Cor van Zadelhoff als personificatie van deze symbiose.
3. Advertenties en eigen framing.
4. De systematische framing van huurders versus beleggers (2020–2025).
5. De retorische symmetrie tussen VVD-politici en Telegraaf-journalisten.

1. Tijdlijn Telegraaf in verband met vastgoed:
De Telegraaf deed nooit alleen verslag van de woningmarkt, ze zat er ook middenin. Al in 2006 lanceerde Telegraaf Media Groep (TMG) de huizensite Woonkrant.nl, later omgedoopt tot Brixter. In 2009 fuseerde Brixter met Jaap.nl, waarbij TMG 50% eigenaar werd. Een jaar later volgde de volledige overname. De krant werd zo directe speler op de woningmarkt die ze tegelijkertijd “versloeg”.

In 2010 sloot TMG ook een deal met Funda in Business: makelaars konden met korting hun panden adverteren in De Financiële Telegraaf. Journalistiek werd vermengd met advertentiepagina’s, belangen met berichtgeving. Uiteindelijk trok Mediahuis, de opvolger van TMG, in januari 2024 de stekker uit Jaap.nl wegens gebrek aan rendabiliteit, maar tegen die tijd was de verwevenheid al compleet.

Intussen breidde Mediahuis zijn vastgoedimperium Europees uit. In België werd Zimmo — het grootste vastgoedportaal na Immoweb — een volle dochter. In 2022 werd Jaap.nl daar ondergebracht. In 2023 volgde de aankoop van Logic-Immo.be, en in 2025 de overname van proptechbedrijf Smooved - die administratieve zaken rondom verhuizen makkelijker zou moeten maken. De keuze is duidelijk: waar De Telegraaf verslag doet, investeert het moederbedrijf. Journalistiek en vastgoed zijn twee kanten van hetzelfde verdienmodel.

Opvallend: deze politieke toon is géén Mediahuisbrede lijn. Waar De Telegraaf zich gedraagt als spreekbuis van de vastgoedlobby, brengen De Standaard en Het Nieuwsblad genuanceerde analyses over de woningmarkt. Dat maakt de Telegraaf-lijn extra opvallend: het is geen toevallige bias, maar een bewuste redactionele keuze.

2. De VVD, De T en de vastgoedkas: Zadelhoff als symbool
De VVD wordt al decennia gefinancierd door vastgoedmiljonairs. Uit mijn eerdere artikel ‘De markt beslist: hoe geld in de politiek de democratie uitholt’ (Joop, 29 april 2025) blijkt dat de partij niet alleen profiteert van multinationals als Basic-Fit en Otto Workforce, maar ook structureel van vastgoedkapitaal. Fondsenwervingsdiners — in besloten kring — leverden tonnen op. Wie er zat? Bekende namen als Cor van Zadelhoff, makelaar, investeerder, multimiljonair.

Zadelhoff is de perfecte personificatie van dit ecosysteem. Hij zat aan tafel bij VVD-diners. Hij betaalde in 2017 een paginagrote advertentie voor de VVD in De Telegraaf, precies in de laatste week van de verkiezingscampagne. Follow the Money onthulde het en het Reformatorisch Dagblad nam de scoop over. De advertentie werd nooit als donatie opgegeven bij Binnenlandse Zaken, ondanks de wettelijke plicht. De grootste krant van Nederland bood een podium aan de grootste regeringspartij, gefinancierd door de vastgoedsector — en zonder transparantie. Bij andere items over Cor van Zadelhoff, zijn ze ook opmerkelijk positief en luchtig over hem.

Dit incident is geen randverschijnsel, maar een spiegel. Het laat zien hoe politieke macht, mediabereik en kapitaal elkaar letterlijk versterken. Zadelhoff betaalde, de VVD profiteerde, De Telegraaf publiceerde. Een driehoek van invloed waarin geen plek meer was voor onafhankelijke journalistiek.

3. Advertenties en framing: de NVM als huisbron
In 2021 en 2023 kocht de NVM — de makelaarslobby — paginagrote advertenties in De Telegraaf op Prinsjesdag. Officieel legitiem lobby-instrument, maar in combinatie met de redactionele toon van de krant een schoolvoorbeeld van belangenverstrengeling.

De overlap is griezelig. Waar de NVM in advertenties pleit voor “bouwen, bouwen, bouwen” en minder regulering, schrijft De Telegraaf dezelfde boodschap in nieuwsartikelen en commentaren. Dat is geen neutrale journalistiek, maar copy-paste van lobbytaal. Het helpt ook niet dat hoofdredacteur Kamran Ullah zelf jarenlang VVD-beleidsmedewerker was in Amsterdam-West. Daarnaast werkte hij ook voor de Haya van Somerenstichting — het opleidingsinstituut van de VVD.

Sommige linkse mensen zijn overtuigd dat alle journalistiek activisme is, en misschien doet De Telegraaf op een manier daar ook aan mee. Zij nemen namelijk het jargon van de VVD en vastgoedbeheerders over. Wij gaan er prat op dat onze journalistiek zogenaamd neutraal zou zijn. Maar is de waarheid zelf eigenlijk wel neutraal? Wat deze linkse mensen — soms onbewust — onderschrijven, is wat George Orwell ons al decennia geleden probeerde duidelijk te maken in zijn essay Politics and the English Language:

“But if thought corrupts language, language can also corrupt thought.”

En ook:

“In our time, political speech and writing are largely the defence of the indefensible.”

Activisme is tegenwoordig een besmet woord, vooral door de werking van die politieke taal, en eigenlijk is dat 'gek'. Hoe kan je politiek bedrijven zonder activisme? Hoe kun je volksvertegenwoordiger zijn, zonder actief te zijn voor dat volk? Eigenlijk is de boodschap, dat je passief achterover moet hangen en doen wat je wordt gezegd. Dat is het doel van het besmetten van het woord activisme.

Bedrijven gebruiken daarom liever termen als werving of lobby — wat neutraler en professioneler klinkt — terwijl wat zij doen vaak dichter bij corruptie ligt, zoals ik al eerder besprak in mijn stukken over geld in de politiek. Het verschil is dat hun werk niet ten gunste komt van burgers, terwijl dat bij activisme in oorsprong wél de bedoeling is. Daarom is het wel goed om te weten voor wie De Telegraaf 'activistisch' is, aangezien de pers de waakhond van de democratie hoort te zijn.

Verdedigen zij misschien een groep die totaal niet verdedigd hoort te worden, door middel van politiek taalgebruik? Wie De Telegraaf leest, leest eigenlijk dezelfde boodschap die de NVM verspreidt: woningnood los je niet op met huurregulering, maar met meer ruimte voor beleggers. Daarmee schuiven advertentie, redactie en lobby-advertorialsnaadloos in elkaar.

4. 2020–2025: systematische framing
Een analyse van Telegraaf-artikelen over wonen (2020–2025) laat drie patronen zien:

1. Huurders en krakers als probleemgevallen. In de Klokkenhof-reeks waren krakers een “broeinest van overlast”, vol “drugs, geweld en vernielingen”. De huurder wordt risico, de kraker crimineel. De pandjesbaas verschijnt als slachtoffer.

2. Beleggers als bedreigde ondernemers. Koppen als “Plan De Jonge om middenhuur te reguleren is desastreus” en “Kritiek op steun beleggersclub IVBN voor middenhuurwet, ’Wij zijn er niet blij mee, anderen ook niet” domineren. Context over de gigantische winsten van beleggers ontbreekt. De belegger is slachtoffer, niet profiteur.

3. Pararius en NVM als ‘neutrale’ bronnen. Data van marktpartijen gelden als objectief nieuws, terwijl huurdersorganisaties en PBL nauwelijks aan bod komen. Wat de markt zegt, geldt als feit.

Het resultaat: systematische bias. De Telegraaf presenteert de belangen van beleggers als vanzelfsprekende waarheid.

5. Retorische symmetrie: VVD en Telegraaf spreken dezelfde taal
Dat retoriek en belangen elkaar versterken, blijkt uit de verbluffende overlap tussen VVD-taal en Telegraaf-koppen. Een paar voorbeelden:

VVD: “Het is tijd om de huurmarkt te bevrijden.”
Telegraaf: “Huizenbezitters de klos bij peperdure plannen GL/PvdA”.
VVD: “Het koophuis is en blijft de heilige graal.”
Telegraaf: “Aanbod middenhuur bijna compleet verdampt: '400 reacties op een woning’”

6. Analyse: van krant naar lobbyhub

A. Structurele bias. De Telegraaf kiest consequent voor marktdenken. Huurders worden gecriminaliseerd, beleggers opgevoerd als experts of zelfs slachtoffers.
B. Krant als lobbyhub. Met advertenties van de NVM, gesponsorde content en redacteuren met een VVD-achtergrond fungeert de krant als doorgeefluik van politieke en commerciële belangen.
C. Erosie van alternatieven. Waar Trouw en Volkskrant wooncoöperaties — een soort Vereniging van Eigenaren voor sociale huurders — als serieuze optie neerzetten, verdwijnen dat soort opties bij De Telegraaf naar de coulissen. Het publieke verbeeldingsvermogen krimpt.
D. De façade van “wakker Nederland”. De slogan van De Telegraaf ("De krant van wakker Nederland”) schuurt met de praktijk. De krant spreekt niet voor ontwaakte arbeider, maar voor kapitaal en bezit. Als de burger niet meer vertegenwoordigd wordt door de krant en politiek, hoe staat het dan met onze democratie?
E. De rol van De Telegraaf is vergelijkbaar met hoe de Daily Mail de Britse vastgoedmarkt verdedigt, of hoe Bild in Duitsland de huurregulering systematisch framet als “onnatuurlijk ingrijpen”. Het patroon: rechtspopulistische massakranten fungeren als mediavleugel van het kapitaal.
F. Cross-media en talkshows. De invloed blijft niet beperkt tot papier. Telegraaf-journalisten schuiven standaard aan bij WNL op Zondag of Vandaag Inside, of vervangen zelfs een host bij Vandaag Inside, waardoor dezelfde frames onkritisch worden herhaald. Zo verspreidt de lobby zich naar de televisie, waar het bredere publiek bereikt wordt.

7. Slot: geen journalistiek, maar vastgoed-PR
De Telegraaf mag rechts zijn. Ze mag een mening hebben. Persoonlijk ben ik van mening dat een journalist nooit honderd procent neutraal kan zijn, maar Telegraaf verkondigde geen feiten. Zolang zij VVD-taal letterlijk herhaalt, advertenties van de NVM naast redactionele stukken plaatst, en vastgoedmiljonairs als Cor van Zadelhoff podium geeft in campagnetijd, is dit geen onafhankelijke journalistiek. Dit is PR en eigenlijk ook een vorm van vastgoed-activisme.

Een krant die in het verleden claimde te spreken voor ‘Wakker Nederland,’ maar structureel kiest voor bezittend Nederland, bedient niet de samenleving maar de status quo. Hun berichtgeving over woonbeleid presenteren als neutraal is alsof ExxonMobil wordt opgevoerd als klimaatexpert.

Het is tijd om de façade te doorbreken. De Telegraaf spreekt niet namens huurders, starters of werkenden — ze spreekt namens beleggers, makelaars en vastgoedmiljonairs. Zoals Orwell waarschuwde: ‘Political language... is largely the defence of the indefensible.’ In de woonjournalistiek van De Telegraaf is dat geen waarschuwing meer, maar een handleiding.