De verdwaalde parel in een verlaten Bordeaux

Op de dag dat het inreisverbod werd opgeheven wist ik het. Ik heb direct een enkel ticket naar Bordeaux geboekt. Een plaats die normaliter bezwijkt onder haar toerisme.

Het voelde bij aankomst als een stad met de gemoedelijkheid van een dorp, waar ik als vriendelijke binnendringer een kijkje in de gewoonten mocht nemen. Verblind door het mooie decor, dat ook nog eens bevangen is door sereniteit, zou je haast vergeten wat er zich de afgelopen maanden had afgespeeld.

Het is de esthetiek die het volk optuigt met vanzelfsprekendheid, zoals het mooiste meisje van de klas. Naarmate je haar vaker ziet wordt ook zij voor lief genomen. Hier lijken ze te verstoffen, maar toch blijven ze mooi. Een bijzonder aangename gewaarwording. Het zorgeloze van een knap uiterlijk is een grote misvatting van het schone. Parels zul je tot aan je dood moeten onderhouden. IJdelheid die door de straten van Bordeaux zweeft als een opgeblazen hemellichaam, gehuld in het mooiste korset.

De stad die eigen terrein heeft teruggewonnen lijkt in haar volste glorie te ademen. Er wordt uitgebreid geflaneerd door de lege straten die iets weg hebben van een photoshopbewerking, waarbij al het overbodige is weggeretoucheerd. Charisma is een gegeven en voor wat de vrouwen onderling betreft een zonde. Zo ben ik menigmaal goedgekeurd en afgewezen. Ze winden er geen doekjes om en je kunt maar beter weten waar je aan toe bent.

Ja, de dames van een zekere leeftijd weten wel hoe ze communiceren. Ik heb geen enkele seconde in de waan geleefd dat een afwijzing negatief is. Of sterker nog, ik zie het als het hoogst haalbare respect. Een zelfbewuste vrouw loopt zelden in haar eigen schaduw. En al zeker niet in die van de ander.

De omgeving maakt de mens en zo wordt de mens gestreeld door wat zij ziet. Wie denkt dat het alleen verschijning is heeft het mis. De ‘ken je pappenheimers’-attitude is volstrekt gerechtvaardigd na het vervaardigen van hun zoveelste verfijnde uitspraken. Gespeeld wordt er, met de ogen die je vragend onderzoeken, maar die ook niet terugdeinzen bij een klein beetje ongenoegen. Het is de beschaving die de tong beheerst maar ook het hart.

Ik heb zelden gespeeld met de ander, terwijl ik zo graag wil spelen en bespeeld wens te worden in de nederigste zin. Ik heb mijn Rotterdamse Maashaven daarom omgeruild voor de Bordeauxse Maanhaven. Uit gebrek aan gevoel…

Liefde is geen burgerplicht of morele kwestie. Liefde is alles wat je niet kunt bevatten en daarin berusten. Mijn koude Kikkerland, vervul jij jouw beloftes dan vervul ik de mijne met al het andere. En voorlopig is dat de Franse hoffelijkheid. De Fransen die mijn koffer dragen, die zich niet op laten jagen, die hun eten beminnen en durven te proeven.

Ze is zuur en zoet tegelijkertijd zoals de kers die men hier tot aan de droge pit verorberd. Er wordt aan een stuk door gerookt, gekenmerkt door de veronderstelling van het eeuwige leven, bevestigd met de ene sigaret na de ander. Bordeaux, de schone slaapster, het vergankelijke niet te min.