De vlag mag uit

Het rood-wit-blauw en oranje boven! Nederlanders zijn trots op hun driekleur maar een samenhang met nationalistische gevoelens is er bij velen niet bij. Uit protest hangt men, vooral in boerenstreken, onze vlag zelfs ondersteboven. Zoiets zul je in landen als Israël, de Verenigde Staten of Frankrijk niet snel zien. In Rusland, China of Saoedi-Arabië loop je kans voor jaren achter de tralies te verdwijnen. En in een land als Iran kun je er zelfs de doodstraf voor krijgen.

Hier in Nederland kijkt men niet zo nauw en is ons nationale symbool vooral bedoeld om over de schouders mee te dragen bij een ererondje van succesvolle schaatsers als Jutta Leerdam. En dan nóg kijkt men liever naar het moment dat zij de rits aan de voorzijde van haar strakke schaatspak naar beneden trekt dan dat men trots is op de prestatie in combinatie met de om haar schouders gedrapeerde driekleur. Ik weet waarover ik het heb want ik ben zelf ook zo’n ‘Dirty Old Man’ die alleen het laatste stukje bekijkt van haar 5 kilometerrit vanwege ‘du moment de la zip’ of in goed Nederlands; het moment dat ze haar rits naar beneden trekt. En wat te bedenken als het Nederlands Elftal zich voor een groot toernooi weet te plaatsen of beter nog; de halve finale van het Europees kampioenschap weet te behalen? Dan danst een menigte van honderdduizend gelegenheids-nationalisten op aangeven van een snollebolleke van links naar rechts en denken de Amerikaanse Republikeinen dat de Hollanders massaal achter de uitverkiezing staan van Donald Trump of allemaal in Oempa Loempa’s zijn veranderd. 

En als we dan eens echt allemaal de vlag uithangen dan hangt die halfstok zoals op 4 mei om pas een dag later fier en trots bovenin te wapperen. En o ja, elk jaar, zo ergens rond juni, hangt de vlag ook uit. Maar dan in combinatie met een schooltas of rugzak. Rare jongens toch die Hollanders?

Een poosje terug las ik een artikel in het AD over een oude boer die in de Tweede Wereld Oorlog een Nederlandse vlag in een holle wand van zijn boerenstee voor de Duitsers verborgen had gehouden. Iemand noemde dat zelfs ‘een daad van verzet’. En dat is het eigenlijk ook want hij had hiervoor zelfs naar een concentratiekamp gestuurd kunnen worden. Maar voor mij is verborgen houden van de nationale driekleur veel meer een symbool van hoop en geloof! Want, zo moet de oude boer uit Ouddorp hebben gedacht: ‘Ooit komt er een einde aan deze ellende. Ooit wordt de vijand verslagen, ooit worden we bevrijd, ooit komt er vrede en dan hang ik onze vlag in top!’ Ik hoop zo dat op veel geheime plekken in de door Rusland bezette delen van Oekraïne het moment komt dat ook daar de Oekraïense vlaggen tevoorschijn komen om die te planten op de verschroeide akkers en op de puinhopen van de verwoeste huizen in kapot gebombardeerde steden waar de hoop op vrede harder groeit dan het mos tussen de door Russische tanks verwoeste straattegels.

Dat moment is nabij want op 20 januari vindt de inauguratie van Donald Trump plaats en maakt hij, naar eigen zeggen, binnen 24 uur een einde aan de oorlog in de Oekraïne. Ik geloof het niet maar ik hoop het wel. Stel je voor, een niet veroordeelde crimineel die een andere niet veroordeelde crimineel tot iets crimineels goeds weet te bewegen.