De vredesposter en het stille geschreeuw

Ze hangen er weer.
Voor ramen in Vinex-wijken, sociale huurflats en kapitale villa’s.
“Peace now.”
In zwart en wit, met een vredesduif, waar zelfs een peuter niets tegenin kan brengen. Een stil protest, zeggen sommigen. Een gewetensuiting, vinden anderen.

Maar eerlijk: denk je dat ze in Rafah weten dat er posters voor onze ramen hangen? Dat moeders daar onder het stof vandaan kruipen en zeggen: “Gelukkig, in Nederland hangt iemand een vredesposter op zijn raam.”

Cynisch? Ja. Maar misschien ook gewoon waar.
De huizen waar deze posters voor zouden moeten spreken, hebben geen ramen meer. Soms geen muren meer. Vaak zelfs geen kinderen meer.

En toen kwam die rode lijn. Een simpel streepje rood op sociale media, een digitaal noodsignaal. En voor velen, ook voor mij, een keerpunt. De grens is bereikt. Genoeg gezwegen. Genoeg getwijfeld.

Nu volgt “vreedzaam lawaai” op stations. Een contradictie op papier. Maar misschien is dat precies wat er nodig is. Vreedzaam, maar luid.
Zonder knuppels, maar met stem.
Geen stenen, wel stellingen.

Toch blijft het wringen. Want terwijl wij trommelen op perrons, koopt de ander nieuwe bommen. Waar het ene land bij een misstap op alle zwarte lijsten belandt, mag een bondgenoot een heel volk wissen zonder gevolgen. En als je dat durft te benoemen, maken ze van jou de extremist. Dan ben jij het probleem. Jij, met je poster. Jij, met je rode lijn. Alsof je liefde voor de mensheid een bedreiging is geworden.

We staan op een kantelpunt. Niet alleen politiek, maar moreel. Wat zeggen we straks tegen onze kinderen?

“Het was te ingewikkeld”?
“Ze hadden daar zelf ook schuld”?
Of: “Wij zwegen – want het was ongemakkelijk”?

Ik hoop dat we straks kunnen zeggen:

We stonden op.
We riepen.
We hielden vast aan wat menselijk is.Aan liefde. Aan zorg. Aan het idee dat waar je wieg ook stond – jij telt.

Want misschien is dat de enige echte rode lijn: Dat je pas mens bent als je opstaat voor een ander.