Amerika gedraagt zich al meer dan honderd jaar volstrekt willekeurig

Hoe geloofwaardig willen de internationale instituten nog zijn. De Europese Unie kan maar niet loskomen van de kritiek dat ze vooral aan het handje van de internationale bankwereld loopt. De NAVO tast haar eigen geloofwaardigheid aan door wapens aan de vijand van hun leden te leveren. De Verenigde Naties op haar beurt maakte zichzelf al bij voorbaat machteloos door het vetorecht van grootmachten, of voor wie daarvoor door wil gaan. De VN geeft aldus willens en wetens in veel gevallen de overige landen het nakijken en maakt het instituut tot een schijnvertoning.

Om bij de laatste te blijven; het is toch volstrekt onbegrijpelijk dat de Verenigde Naties vanuit haar beginselen, namelijk het recht op soevereiniteit van de aangesloten landen, niet nadrukkelijk opstaat op het moment dat de gemankeerde President van de Verenigde Staten openlijk suggereert Venezuela te zullen aanvallen? Onvoorstelbaar dat er geen enkel land, de grote verontwaardiging in een aantal Zuid-Amerikaanse landen ten spijt, de VN bijeen roept om dit mogelijke voornemen van Trump aan de kaak te stellen.

De zesde President van de Verenigde Staten, John Quincy Adams, sprak ooit profetische woorden: ‘Amerika gaat niet naar het buitenland om monsters te vernietigen. Als Amerika zich gaat mengen in buitenlandse oorlogen dan zou zij eindigen als heerser van de wereld, maar haar eigen ziel verliezen.’ Zeventig jaar later, in 1898, was het eerste buitenlandse militaire avontuur van de VS echter een feit: de Spaans-Amerikaanse Oorlog, die leidde tot de verovering van Puerto Rico, Cuba en de Filippijnen.

Kennelijk beviel deze door grootheidswaanzin aangewakkerde expansiedrift dusdanig goed dat President Wilson in 1912 militaire interventie, gegoten in de vorm van Amerikaans imperialisme, tot een missie van de VS op zichzelf maakte. Intussen meent de VS ten onrechte nog meer legitimiteit voor een dergelijke politiek te hebben gevonden in militair-strategische, alsook economische overwegingen. Zij is intussen ver afgedwaald van de woorden van diezelfde Wilson: ‘De wereld moet veilig worden gemaakt voor democratie.’

De Verenigde Staten gedragen zich al meer dan honderd jaar volstrekt willekeurig, daar waar het gaat om rechtsorde, democratie en vrijheid – toch de begrippen waarop het land zich nadrukkelijk laat voorstaan. Natuurlijk is de uitspraak van Wilson ook de invalshoek die men in de VS graag gebruikt om een eventuele inval in Venezuela tegenover de internationale gemeenschap te verantwoorden. Maar de democratie in Latijns-Amerika veiligstellen is allang niet meer het doel. Zie de volstrekt selectieve benadering van diverse regimes in de voorbije tijd. Daar waar het rechtse schrikbewind van de Argentijnse President Videla haar gang kon gaan, werd de vredelievende, maar linkse President Allende van Chili met behulp van de CIA opzij geschoven en vermoord, ten gunste van de rechtse generaal Pinochet.

Amerikaanse transnationale ondernemingen en financiële instellingen maken in Latijns-Amerika meer dan ooit de dienst uit. Steeds meer komen de beslissingen te liggen bij instanties en personen die de Latijns-Amerikanen niet hebben gekozen. De multinationals en de financiële speculanten worden immers niet geleid door de wetten van de democratie, maar uitsluitend door die van de markt. De democratie veilig stellen. Jawel.

Het grote voordeel van Trump is dat hij als geen andere President de ware mentaliteit van het land toont. Hoog tijd voor West-Europa en de rest van de vrije wereld om zich eens los te gaan maken van dit land, dat het allang niet meer verdient voorbeeld voor vrijheid en democratie te zijn, zou dat al ooit het geval zijn geweest.