De VVD en het failliet van democratisch Nederland

Corruptie, bonnetjes, ongelukkige nevenfuncties. Er is een hoop te doen over de VVD. Ik heb wel eens op de liberalen gestemd. Meer dan eens, in alle eerlijkheid. Ooit was ik goed rechts. Ik las de Elsevier en ik geloofde in het liberalisme. Dat is vanzelf overgegaan, het liberale aspect tenminste – de Elsevier lees ik nog altijd graag, zolang het nog kan.

Ik ging zelfs nog verder dan het liberalisme en noemde mijzelf publiekelijk libertariër. Ik geloof in absolute vrijheid zoals sommigen in God geloven: je vindt het een fijn idee, maar je weet dat het bestaan eigenlijk ondenkbaar is.

De VVD vervult een belangrijke functie. Niet in de regering of in de Kamers, maar vooral buiten de politiek. VVD’ers als René Leegte en Mark Verheijen laten zien dat het liberalisme niet werkt. Een theorie, meer is er niet van over. De mens is te egoïstisch om het liberalisme (wat tegenwoordig voornamelijk neerkomt op het kapitalisme en de bijbehorende vrije markt als speerpunten) te doen werken. Zelfs de vaandeldragers kunnen geen koers houden.

Vrijheid en vrije markt bestaan slechts als begrippen. Opvulling voor boeken, speeches of columns. De markt noch de mens is vrij. Het liberalisme is na het communisme en het socialisme de volgende mislukte politiek-maatschappelijke stroming. Zo blijft er weinig over.

In de Volkskrant van afgelopen zaterdag schrijft Dirk Jacob Nieuwboer voorzichtig over het aanstaande faillissement van de Nederlandse democratie. ‘Het maakt op dit moment erg weinig uit op wie we stemmen in Nederland. En het ziet er niet naar uit dat dat gaat veranderen.’ De kiezer heeft eigenlijk niets te kiezen.

‘Kiezer’ wordt eveneens een hol begrip. Het falen van het liberalisme is slechts een voorschot. De kiezer mag met het rode potlood in de weer, zoals kleuters een kleurplaat inkleuren en van volwassenen te horen krijgen dat ze het goed hebben gedaan. ‘Heel mooi. Maak straks nog maar een kleurplaat.’

De kleurplaat verdwijnt op zolder. Of – erger nog – in de papierbak. Er wordt in ieder geval niet meer naar omgekeken. Het kleuren dient geen enkel doel meer, behalve die van de afleiding.

Stefan Popa is schrijver. Zijn debuutroman Verdwenen grenzen verscheen vorig jaar. Volg hem op Twitter en via zijn website.