De wapenembargo-motie van GroenLinks-PvdA: een gevaarlijke drogreden

De woede bij GroenLinks-PvdA over Israëls optreden in de Gaza-oorlog moest een politieke uitweg vinden. Zeker in verkiezingstijd. Kati Piri kenschetst Netanyahu als een gevaarlijke gek. De woede over Gaza is begrijpelijk. De reden van GroenLinks-PvdA om nu WEL voor een totaal wapenembargo tegen Israël te stemmen, is echter gebaseerd op een door woede over Gaza gemotiveerde, maar daarom niet minder schadelijke en gevaarlijke drogreden. Wat is er aan de hand? Waar gaat het zo mis in de beoordeling van GroenLinks-PvdA van deze oorlog?

Israël-Iran oorlog: opbouw kernwapens en raketarsenaal
De potentiële Iraanse dreiging door toekomstige kernwapens en de opbouw van een groot en  vernietigend arsenaal van conventionele en nucleaire raketten betreft niet alleen Israël, maar vele landen in de regio. Oekraïne ligt nu al onder vuur van aan de Russen verkochte Iraanse zware drones. De Golfstaten zijn bang voor een Iraanse aanval op hun olie- en gasinstallaties. 

Waarschijnlijke misleiding
Wat is de politieke achtergrond van het wapenembargo waartoe Groen Links-PvdA oproept? Het gaat niet om een oorlog van een “gevaarlijke gek” als Netanyahu. Israël en de VS willen geen tot de tanden bewapend Iran. Daarin staan die landen niet alleen. Israël en de VS hebben echter wel doorgepakt en verbinden militaire consequenties aan de weigering van Iran om toe te geven aan hun eisen.

Israël en de VS hebben Iran mogelijk/waarschijnlijk met succes misleid. Na 60 dagen onderhandelen tussen de VS en Iran was het volgens Trump tijd om te vechten in plaats van vruchteloos voortmodderen in onderhandelingen. Netanyahu geloofde sowieso niet in onderhandelen. Iran werd verrast en verloor de eerste, wellicht doorslaggevende militaire klap.  

Trump wacht nu maximaal 2 weken af of Israël voldoende vordert (misschien met Israëlische troepen in Iran) voordat hij al dan niet zijn top zware "bunker buster"-bommen op de nucleaire fabriek in de berg van Vordo gooit. Of misschien geeft Iran zich alsnog over nadat het murw gebeukt is. Die kans is echter verwaarloosbaar klein. 

Angst en stille goedkeuring: Israël knapt het vuile werk op
Israël sloopt op dit moment met Amerikaanse wapens de Iraanse nucleaire installaties,  raketfabrieken en lanceersystemen. Beter nu gesloopt dan later wanneer Iran een kernmacht zou zijn geworden. 

Dit conflict tussen Israël en Iran kan echter escaleren en tot grote wereldwijde economische en militaire complicaties leiden. Dat geeft terecht angst. Begrijpelijke angst die ook in de Nederlandse politiek doorwerkt. 

Er is niet alleen angst. Wellicht zijn velen in landen binnen en buiten de regio in stilte opgelucht dat Israël het vuile werk in Iran voor hen opknapt. Duitsland heeft die stilte doorbroken en het al uitgesproken. Een wapenembargo gaat er niet komen.

Vechtsporter, let op je dekking, ook als je aanvalt
De reden die Frans Timmermans en Kati Piri geven om dit keer wel voor een totaal wapenembargo te stemmen, is, de gevaarlijke en schadelijke drogreden, dat Israël de effectieve luchtverdediging onderdeel heeft gemaakt van de aanvalsstrategie van dat land.

Sterker nog, deze strategische aanpak zou de achtergrond van Israël vormen om “ongestraft” Iran aan te kunnen vallen. Dit klopt niet. Een drogreden. 

Aanvallen en verdedigen zijn verschillende doelstellingen. Maar wel doelstellingen die onvermijdelijk alles met elkaar te maken hebben. Iedere bokser of andere vechtsporter weet, dat je altijd op je dekking moet letten. Juist ook wanneer je aanvalt. Zo simpel is het.

Kati Piri sprak expliciet over de Iron Dome. De Iron Dome is het raketafweersysteem dat zo effectief was tegen luchtaanvallen van Hamas. De Iron Dome werkt niet bij de huidige Iraanse zware drones en raketten.

De Israëlische luchtverdediging is een uitgebreid en gecompliceerd systeem dat nog volop in ontwikkeling is. Hoewel Iraanse raketten voor een deel door bijvoorbeeld door de Israëlische David Sling-afweerraketten worden uitgeschakeld, geldt dat Israël als klein en dicht bevolkt land wel degelijk kwetsbaar is voor raketten zoals de Iraanse Fateh en andere typen van raketten. Zeker als die luchtwapens in grote aanvalsgolven achter elkaar worden afgevuurd. 

Israëlische bevolking steunt de oorlog: consequente aanpak
De Israëlische bevolking neemt de dreiging uit Iran serieus en accepteert vooralsnog de dagelijkse tol die de Iraanse luchtaanvallen vergen. Men heeft vertrouwen in het leger en het oorlogsbeleid van de regering. Men is trots op het leger, moppert niet over de mobilisatie van soldaten, men is vol vertrouwen, nu nog eensgezind, geschokt en ongerust tegelijk. Er is verdriet over de verliezen.

Van “straffeloos aanvallen” is geen sprake. Iran slaat terug. Door de verrassingsaanval en het bombarderen van de Iraanse raketfabrieken en lanceerinrichtingen neemt het aantal Iraanse raketaanvallen af. Zonder die consequente aanpak zou Israël er veel slechter voor hebben staan. De weg naar Teheran en Vordo ligt open. Gaat Israël troepen naar Vordo sturen? Gaat Trump met zijn bommen het zware werk doen? Wij gaan het zien. 

Nucleaire drempel
De internationale rapporten verschillen over hoe dicht Iran bij een nucleair wapen was. Voor Israël in ieder geval dichtbij genoeg om preventief in te grijpen. Aanvallen en verdedigen gaan hier in elkaar over

Dat besef van een aanval uit zelfbehoud kan voor een GroenLinks-PvdA politicus haaks staan op de woede over het huidige optreden van Israël in Gaza.

De motie van Groen Links-PvdA is een grove en gevaarlijke versimpeling van de achtergrond van de oorlog van Israël tegen Iran. Het geeft een scheef beeld van de internationale politieke context. Een totaal wapenembargo brengt Israël in gevaar en is een internationale politieke aanfluiting. De woede over de situatie is Gaza is niet toepasbaar op de oorlog met Iran.