De wraak van een gekrenkte man

Donald Trump straft de Amerikaanse universiteiten. Niet vanwege antisemitisme. Niet vanwege vermeend woke-activisme. Niet vanwege zorgen over de veiligheid op campussen. Dat zijn slechts strategisch gekozen kapstokken voor iets veel persoonlijkers. En iets veel gevaarlijkers!

Trump straft omdat hij zich afgewezen voelt. En hij wil die afwijzing wreken. Voor mensen met een gekrenkt ego is erkend worden van essentieel belang. Harvard, en andere prestigieuze universiteiten, zijn voor Trump geen kennisinstituten. Ze zijn monumenten van een wereld die hem nooit echt respecteerden. Ze lieten zich niet imponeren door zijn geld, zijn torens, zijn ego, zijn macht.

Ze zien hem als een man met status, maar niet als denker, als intellectueel. Trump voelt dat als minachting. En in de psyche van een gekrenkte man is minachting onvergeeflijk. Dus kiest hij voor zijn favoriete strategie: omdraaien en terugslaan. Hij maakt van zichzelf de redder van ‘gewone Amerikanen’ die zogenaamd bedreigd worden door intellectuelen, buitenlandse studenten en linkse elites. Hij verpakt persoonlijke wraakzucht als een patriottische missie.

Dit is persoonlijke afrekening vermomd als nationaal beleid. Hij gebruikt antisemitisme niet om Joodse studenten te beschermen, maar om universiteiten te ondermijnen.Hij gebruikt vrijheid van meningsuiting niet om debat te bevorderen, maar om angst te zaaien. Hij gebruikt migratie- en visabeleid niet uit zorg om veiligheid, maar om internationale studenten te weren die hem herinneren aan zijn tekortschieten. Hij straft niet omdat hij gelooft dat de universiteiten fout zijn. Hij straft omdat ze hem niet erkennen.

De academische vrijheid van denken, van spreken, van onderzoeken, van zo’n beetje alles wat universiteiten waardevol maakt, wordt ondermijnd door één man die het gezag van intellect nooit kon verdragen. Universiteiten raken verlamd, wetenschappers en bestuurders worden bang, en internationale studenten twijfelen of ze nog welkom zijn in het land dat ooit hét centrum van intellectuele vrijheid was.

Ondertussen groeit bij Trump de illusie van controle. De universiteiten die hem ooit negeerden, worden nu gedwongen om op hem te reageren. En dat is alles wat hij wil. Geen dialoog, geen oplossing, maar macht. Eén man dicteert de werkelijkheid zodat hij kan laten voelen wie de baas is.

Ik betwijfel het of iedereen het spel doorheeft. Mensen blijven maar reageren met rapporten, verklaringen en morele pleidooien. Ze denken dat dit over feiten gaat. Alsof Trump gevoelig is voor ratio. Je zult in hem nooit een gesprekspartner vinden, maar een man met een chronisch onverwerkt minderwaardigheidsgevoel. Een straatvechter. En in een straatgevecht verlies je als je je rug recht houdt terwijl de ander jou met een knuppel neerslaat.

Wat nodig is, is geen morele verontwaardiging, maar strategisch inzicht. Zolang iedereen doet alsof dit over beleid gaat, blijven ze figurant in Trumps psychodrama. En dat drama kent maar één script: hij is de machtige held, en de rest is vijand, zwakkeling of gedwee klapvee.