Definitie van wie wel of geen asielzoeker is, moet drastisch veranderen

De manier waarop wij categoriseren wie asielzoeker is en wie niet, wie asiel moet aanvragen en wie niet, klopt voor geen meter. De methode zou drastisch op de schop moeten om het eerlijker te maken. Daar heb ik wel ideeën voor. 

Laat ik eerst beginnen met je te vertellen dat ik ervaren ben. In 1997 ben ik zelf als asielzoeker naar Nederlander gekomen. Ik was toen 10 jaar oud. Ik herinner mij als de dag van vandaag dat mijn moeder, mijn zus en ik, hand in hand, bij de poortjes van het aanmeldcentrum stonden in Rijsbergen. Angstig, zonder de taal en cultuur te kennen, niet wetende waar we precies waren, wachtend terwijl mensen in uniformen ons aankeken en probeerden met ons te communiceren. 

“Mama, wat gebeurt er nu?”, vroeg ik haar. 
“We wachten om te weten te komen of we naar binnen mogen” antwoordde ze. 

Ik vond het een raar fenomeen. Een alleenstaande moeder, met twee minderjarige kinderen, die net haar vertrouwde omgeving en alles wat ze had, achter had moeten laten, een traumatische reis heeft moeten afleggen met twee kinderen van 10 en 11, moest nu, ergens waar het wel veilig was, bij poortjes staan wachten met de kans dat de mensen in uniformen zouden zeggen “Nee, ga maar weer terug”. Ik begreep dat niet en begrijp dat tot de dag van vandaag nog steeds niet. 

Paspoort
In 2001 verhuisden wij naar een rijtjeswoning en in 2005 kregen we een Nederlands paspoort. Dat stond (en staat) voor ons symbool dat we veilig zijn. We hebben een veilige paspoort nu. We zijn nu Nederlandse burgers. 

Daarna begon ik programma’s op TV te zien waarin mensen, met datzelfde Nederlandse paspoort, uit Nederland vertrokken naar een ander land om een nieuw bestaan op te bouwen. Mijn brein kreeg kortsluiting. “Mama, waarom gaan ze weg uit Nederland?”, vroeg ik haar. “Ik weet het niet”, antwoordde mijn moeder die ook erg verbaasd was. 

Ik begreep er niets van. Je hebt een paspoort van een veilig land, een land dat van jou is, vertrouwd is, je eigen taal en cultuur. Toch besluit je om weg te gaan. Maar dat vond ik niet eens het meest rare. Het meest rare vond ik toen ik erachter kwam dat deze groep mensen helemaal geen asiel hoefde (en hoeft) aan te vragen. Als je uit een veilig land komt dan kun je gewoon je koffer pakken en verhuizen naar een ander land. Met een Nederlands paspoort kan dat. Ik was stomverbaasd. Ik kende dat niet. Ik vond het raar en hoe meer ik erover nadenk, hoe raarder ik het vind. En hoe oneerlijker ik het vind. 

De echte asielzoekers
Dus eigenlijk zouden mensen uit een veilig land asiel moeten aanvragen als ze willen emigreren. Dat zijn dan de asielzoekers omdat zij hun thuisland verlaten terwijl dat niet noodzakelijk is. En mensen die noodgedwongen moeten vluchten, die hoeven dan geen asiel aan te vragen. Dat zijn geen asielzoekers maar mensen die hun bestaan veilig stellen. Dat zou logisch en normaal moeten zijn.

Omdat ik vind dat de beperking op de mensen moet zitten die het al veilig en goed hebben, de bewegingsruimte voor hen moet komen die het hard nodig. Voor wie het van levensbelang is. Dan pas hebben we een eerlijk humanitair wereldbeleid. In plaats van te zeggen: “Als je in nood zit, dan mag je daar niet weg. Heb je het goed? Dan wel”. Dat vind ik raar. Alsof ik je tegen je zou zeggen “Oh, jij hebt honger? Jij mag niet eten”. En diegene die geen honger heeft, die krijgt dan wel eten. Raar toch?

Zo raar is het asielproces nu en dat zou moeten veranderen!

Dit artikel is ook verschenen op Voorbeeld-Allochtoon.nl.