Den Haag is opmerkelijk stil maar moet verkiezingsfraude Venezuela echt veroordelen

Het blanke regime in Den Haag bestaat uit navelstaarders die weinig oog hebben voor de rest van de wereld. Er wordt nog steeds geen woord van officieel protest gehoord tegen de vervalsing van de verkiezingsuitslag in Venezuela, terwijl dat in veel Latijns-Amerikaanse hoofdsteden meteen en welsprekend naar buiten is gebracht. Kennelijk heeft men hier achter de dijken niet door dat Venezuela een buurland is van het Koninkrijk der Nederlanden. De eilanden Curaçao, Aruba en Bonaire liggen vlak voor de kust. Het zijn al jarenlang bestemmingen voor Venezolaanse vluchtelingen, die er overigens als oud vuil worden behandeld. De regering van Aruba heeft al laten weten zich schrap te zetten voor een nieuwe stroom mensen van de vaste wal.

Overigens is de beroemdste Venezolaanse vluchteling op Curaçao Simon Bolivar, de grote strijder voor de onafhankelijkheid in Zuid-Amerika. In 1812 vluchtte hij voor de koloniale Spaanse strijdkrachten naar Curaçao waar hij werd opgevangen door de gebroeders Richard en Abraham Meza, die een kassiersbedrijf hadden. Ze hielpen hun revolutionaire gast aan genoeg geld om de strijd weer op te vatten.

Op 3 juli mocht het Venezolaanse opleidingsschip Simon Bolivar niet in Willemstad aanmeren omdat – aldus de autoriteiten – dit niet 'opportuun' was. Een nadere verklaring werd niet gegeven maar Maduro's minister van defensie Vladimir Padrino López had het over archaïsche en verderfelijke Europese arrogantie. Ook sprak hij van  kolonialisme. In dit verband is het interessant te weten dat Venezuela als erfgenaam van het Spaanse koloniale rijk nog steeds aanspraak maakt op Aruba, Curaçao en Bonaire.

Het is onduidelijk hoe de situatie zich in Venezuela verder ontwikkelt maar als er inderdaad een burgeroorlog uitbreekt of een opstand begint, dan zal het Koninkrijk zich niet afzijdig kunnen houden. Net als in 1929. Toen veroverde een groep Venezolaanse revolutionairen onder leiding van Rafael Simón Urbina Lopez het fort Amsterdam op Curaçao. Ook namen ze gouverneur Fruitier gevangen, Urbina hoopte dat een internationaal incident met een Europese macht zou leiden tot de val van de Venezolaanse dictator Goméz, die zijn tegenstanders placht op te hangen aan vleeshaken. Dat mislukte.

Urbino en zijn mannen vluchtten met medeneming van de buitgemaakte wapens. Zo ontsprong Nederland net op tijd  wat een gevaarlijke dans had kunnen worden. Fruitier, die net een jaar in functie was, werd wegens slapheid ontslagen. Urbino bleef de rest van zijn leven intrigeren. In 1950 was hij betrokken bij een nieuwe coup. Het leger nam hem gevangen en tijdens een transport naar de gevangenis is hij omgebracht.

Je kunt deze gebeurtenissen van bijna een eeuw geleden natuurlijk als een soort operette en een anekdotische voetnoot bij de vaderlandse geschiedenis beschouwen. Toch is het ook een waarschuwing. Venezuela ligt dichtbij. En de Venezolanen hebben iets met ons te maken.

Tenslotte dit om de situatie van nu te duiden: de geschiedenis van Venezuela is voor een belangrijk gedeelte een aaneenschakeling van meestal zeer wrede dictatoren. De laatste was Marcos Pérez Jiménez, die in weinig voor types als Goméz onderdeed. In 1958 werd hij verdreven door een opstand onder leiding van de democraat  Rómulo Betancourt. Hij vestigde voor het eerst in de geschiedenis van het land een stabiele  democratie waarin twee grote partijen de zogenaamd sociaaldemocratische Acción Democrática stuivertje wisselde met de zogenaamd christendemocratische Comité de Organización Política Electoral Independiente. Eerdere pogingen om te komen tot een grondwettelijk systeem waren onveranderlijk in bloed gesmoord. Nu hield het systeem stand.

Corruptie en zelfverrijking kenmerkten echter deze democratie. De militair Hugo Chávez kwam daar tegen in opstand. Enkele jaren na zijn mislukte coup won hij in 1999 de verkiezingen als kandidaat van het volk. In de laatste jaren van zijn bewind en zeker onder zijn opvolger Maduro lijkt  het steeds meer of de tijd van de Venezolaanse dictators zijn teruggekeerd. 

Nederland moet zich als buurland van Venezuela aansluiten bij de Latijns-Amerikaanse staten die de gang van zaken rond de presidentsverkiezingen veroordelen. Ons land kan zich niet verschuilen achter de uitspraak van EU-man Borell. Het politieke rampenscenario in Venezuela is niet ver van ons bed. Het zou hoogst onverstandig zijn als Nederland er de handen van af zou trekken.

Aanvulling:

Minister Veldkamp van Buitenlandse Zaken heeft een tweet van Josep Borrell over de verkiezingen in Venezuela geretweet en daar een opmerking van zichzelf bij gezet . 

Dat kan allemaal best zwaarder worden aangezet. Een tweetje is te weinig.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin ook al is de laatste put nu dicht. Tevens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.

Beluister het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: vice president zijn in Amerika