Denk op 1 mei ook aan deze groep gediscrimineerde arbeiders

Vandaag vieren we de Dag van de Arbeid. Een dag waarop we stilstaan bij wat arbeid betekent: bestaanszekerheid, zingeving, erkenning. Maar laten we eerlijk zijn: niet iedereen in Nederland kan op gelijke voet meedoen. Zeker transgender personen worden op de arbeidsmarkt nog altijd buitengesloten, onderbetaald en onderschat. En daar moeten we het over hebben.

De cijfers liegen er niet om. Slechts 38% van de transgender mensen in Nederland heeft een baan in loondienst, tegenover 59% van de cisgender bevolking. Meer dan de helft leeft van een laag inkomen. En bijna één op de twee trans werkenden krijgt te maken met pesterijen of discriminatie op de werkvloer. Dat is geen incident. Dat is een patroon. En dat patroon zegt iets over hoe diep het systeem nog steeds mensen uitsluit die afwijken van de norm.

Dit gaat niet alleen over werk. Dit gaat over wie we laten meedoen in de samenleving en wie niet. Over wie zich veilig mag voelen op de werkvloer, en wie zich onzichtbaar moet maken om te overleven. Want ja, veel transgender personen durven op het werk niet eens open te zijn over wie ze zijn. Ze passen zich aan, slikken hun woorden in, of verdwijnen stilletjes uit beeld. Niet omdat ze niet willen werken. Maar omdat de werkvloer hen nog te vaak verraadt.

Laten we het beestje bij de naam noemen: dit is structurele uitsluiting. En het is onze gezamenlijke verantwoordelijkheid om dat te doorbreken.

Want het kán anders. Er zijn werkgevers die het wél goed doen. Die transitieverlof regelen. Die hun systemen aanpassen, zodat iemands gekozen naam en voornaamwoorden gerespecteerd worden. Die trainingen aanbieden, luisteren naar hun mensen, en beleid voeren dat niet blijft steken in intenties. Zij laten zien: een inclusieve werkvloer is geen gunst, maar een recht. En het is gewoon goede bedrijfsvoering.

Ook de overheid heeft hierin een rol. Niet alleen als werkgever, maar ook als wetgever, als subsidieverstrekker, als bewaker van gelijke kansen. Want zolang transpersonen nog drie keer zo vaak in de bijstand belanden als gemiddeld schiet het systeem tekort.

Er zijn stappen gezet. Maar eerlijk is eerlijk: het gaat veel te traag. Terwijl de urgentie hoog is. Transgender mensen in Nederland staan op het punt waar anderen dertig jaar geleden stonden. En ondertussen hoor ik te vaak: “we willen wel, maar weten niet hoe.” Dat excuus kan echt niet meer. Niet in 2025.

We hebben geen inclusieve arbeidsmarkt zolang groepen structureel buiten de boot vallen. Dus laten we op deze Dag van de Arbeid één ding scherp stellen: werk is een mensenrecht. En dat betekent dat de arbeidsmarkt óók veilig, toegankelijk en rechtvaardig moet zijn voor transgender mensen.

Niet morgen. Niet ooit. Maar nu.