Donald T. heb ik nooit gekend

Of misschien is ‘herkend’ beter, op het gevaar af dat u mij megalomaan gedrag zou kunnen verwijten, namelijk te insinueren andere wereldleiders wél te hebben gekend. Dat gras maai ik de lezer hierbij dus voor de voeten weg. (Overtreffend feit is zelfs dat ik géén van die dames en heren ooit de hand schudde, maar dat terzijde.)

Hiermee adresseer ik uiteraard het grootste deel der natie die deze wereldleiders ook nooit ontmoette. Waarom dan dat verongelijkte, dagelijkse, algemene geluid alsof dat wél zo is? Men is vóór danwel tégen de persoon, en voor diens beleid en de politiek geldt het gelijk van de bittertafel. Nu gold dat voor het publiek altijd al maar het lijkt wel of na de Tweede Wereldoorlog het journaille daar ook is aangeschoven om nooit meer weg te gaan.

Donald T. is inmiddels bekender dan zijn wereldberoemde landgenoot Donald D. en hoewel die tweede een stuk ouder is (en leuker) genieten zij nu beiden die twijfelachtige eer. Ook van alle tijden is het feit dat staatshoofden in de spotlights staan. Het gaat hier nu eenmaal om belangwekkende figuren die belangwekkend werk doen en ‘Hoge bomen etc…’.

In plaats van dat men echter spreekt van ‘de hedendaagse Amerikaanse politiek’, wat de toestand vanaf aantreden van een nieuwe president natuurlijk gewoon is, ligt de focus bij de persoon van Donald T. die daar schijnbaar de verpersoonlijking van is geworden. Een vreemd soort mediapersoonlijkheid, een filmster die de krantenkoppen domineert enkel om het feit van wie hij is?! (Dat hij die persoonlijkheid al ruim voor zijn presidentschap was, staat buiten kijf maar toch lijkt die persoon nog altijd niet losgezongen van zijn huidige positie, namelijk die van de President van Amerika.)

T. en allen die met hem (mee-)werken liggen onder een vervormd vergrootglas en dan bepaald niet ten goede. Voorgangers in het ambt als Roosevelt, Nixon, Kennedy, Johnson, Bush en Clinton hadden, naast hun feitelijke politieke werk, allemaal zo hun eigen ‘historische’ betekenis en aan Ronald Reagans verstand werd eigenlijk gedurende beide termijnen constant getwijfeld.                   

Politiek kent echter een termijn, nadere duiding is achterafwerk voor historici dus laat de journalistiek het bij de kale, droge feiten houden. Emotionele oprispingen, boegeroep en krokodillentranen horen helemaal niet binnen dat metier.

De briljante conferencier Fons Jansen hield ons al eens voor hoe de media van zijn tijd journalistiek bedreven: “..bij ons thuis lezen wij uitsluitend het NRC, onwijs goede krant, belicht alles van twee kanten. Ook als er drie kanten zijn, da’s wel jammer natuurlijk. Laatst was er een botsing tussen twee auto’s... stond er in het NRC een klein bescheiden bericht: ’Onderdirecteur C&A Brenninkmeijer kledingmagazijnen B.V. in botsing met Surinaamse Nederlander’. Nou, is correct dus. Staat er in de Volkskrant: ’Multinationale ondernemer verwondt inwoner derde wereld’. Staat er in de Telegraaf: ‘Werkeloze Surinamer ramt confectiegigant (zie pagina zeven)’“.

Van dat laatste medium kan je niet anders verwachten maar dat ook de anderen na bijna vijftig jaar nog nauwelijks hebben bijgeleerd is een droeve constatering.

Die verregaande interesse voor het (privé-)leven van dit soort figuren en hun wellicht opzienbarend gedrag leidt enorm af van het eigenlijke werk, beleid en de gevolgen hiervan. Hebben de razendslimme spindocters, marketeers, woordvoerders en personal assistents dan nu toch gewonnen? Is de pers zo lui of verblind dat zij zich alleen nog maar van ‘scoop’ naar ‘scoop’ reppen? Sensatiebelust, geil op versprekingen, malle quotes en algeheel excentriek gedrag en laat het publiek zich vervolgens ringeloren door deze partijen? Het openbare debat, als men dat zo nog mag noemen overigens, heeft er alle schijn van.

Nog eentje dan voor alle van het Reve-liefhebbers ( en vooral voor hen die dat níet zijn) weer even een herinnering aan ’s mans brille en voeling met de tijdgeest. Tóen, en blijkens bovenstaand, over het graf heen, een vermanende vinger van ome Gerard.

Roeping (Voor de zusters van Liefde te Weert)

Zuster Immaculata die al vier en dertig jaar verlamde oude mensen wast,
in bed verschoont en eten voert,
zal nooit haar naam vermeld zien.
Maar elke ongewassen aap die met een bord: Dat hij vóór dit, of tegen dát is, het verkeer verspert ziet ’s avonds reeds zijn smoel op de tee vee.

Toch goed dat er een God is.