Donald, Vladimir en Benjamin

Nico schrijft een serie over alle aspecten van oorlog. Dit is aflevering 43.

Aan het begin van dit jaar voorspelde ik dat er in 2025 aan minstens 1 grote oorlog een einde zal komen. Dat was natuurlijk een beetje wishful thinking, maar het kan nog steeds.

Het begon goed met een bestand en een staakt-het-vuren in Gaza, hoewel dat plan nu in duigen lijkt te gaan vallen. Met de oorlog in Oekraïne wil het evenmin vlotten. Volgens mij komt dat vooral omdat de wereld op dit moment door een drietal ‘gekke’ mannen min of meer gegijzeld wordt: Donald, Vladimir en Benjamin.

Tegelijkertijd worden wij overspoeld door heel relevante info over al het oorlogsleed. Als je er kennis van neemt is het moeilijk om te geloven dat al die feiten en voorbeelden niet om oplossingen smeken. Een paar voorbeelden ter illustratie.

• Michel Krielaars die in de NRC veel en goed over Rusland schrijft, bespreekt het boek ‘Neem mijn verdriet weg. Stemmen uit de oorlog’ van Katerina Gordejeva. (NRC 28/2/25) Het toont aan dat er nog ruimte bestaat voor kritiek van en op Russen en Oekraïners. Gordejeva laat een vrouw aan het woord die zegt dat ze genoeg heeft van al die Russen die zeggen dat ze niets met de oorlog te maken hebben omdat die van Poetin is.

• Jelle Brandt Corstius laat in de VPRO tv-serie ‘Van Moskou tot Maidan’ mooi de impact van de oorlog in Oekraïne zien.

• In de NRC (26/2/25) vertelt de Indiase essayist Pankaj Mishra over zijn boek ‘The World after Gaza’. Citaat: ‘Terwijl de VS en de meeste andere westerse landen hun steun rechtvaardigen door te verwijzen naar de ontstaansgeschiedenis van de Israëlische staat, stelt Mishra, geldt de Holocaust elders in de wereld niet als de centrale gebeurtenis van de vorige eeuw. In de rest van de wereld is het wereldbeeld gevormd door de wreedheden van het imperialisme en het geweld waarmee de dekolonisatie gepaard ging.’

Op dit moment heb ik een hard hoofd in snelle resultaten, als het om Gaza en Oekraïne gaat. Regelmatig denk ik dat je vrouwen een grotere rol zou moeten toekennen bij het oplossen van de oorlogen. Max Pam beveelt in zijn Volkskrant-column (5/2/2025) aan om Donald Trump te bestrijden via de onderhandelingstechniek ‘Tit for tat’ (genoemd naar een film van Laurel & Hardy). ‘Geeft hij (Trump dus) jou een stomp, dan geef je een stomp terug en dat houd je net zo lang vol tot de ander weer aardig doet. Tit for tat heeft geen herinnering en kent geen rancune.’  Schrijver en historicus Ewout Kieft vindt dat we ons niet moeten laten ontmoedigen, maar tegenwicht bieden. (NRC 1/2/2025) ‘De uitdaging is om vooral te zorgen dat de democratische rechtsstaat weerbaar blijft. Ook als er machthebbers zijn die proberen om tegenmachten in het parlement, de rechtspraak, de journalistiek en onder de burgers zelf buitenspel te zetten. Tegenmacht bieden hoeft helemaal niet zo groots of ingewikkeld te zijn. Het is, als het goed is, zelfs erg plezierig. Het begint met uiting geven aan wat je belangrijk vindt, waar je je zorgen om maakt, van wie je houdt. En daar onverschrokken in te zijn, je niet te laten intimideren.’

Mooi gezegd.

Vindt u, lezer, ook dat we tegenwicht moeten bieden en ons niet moeten laten ontmoedigen?