Een levenslang gevecht

Afgelopen vrijdag ging ik met mijn moeder en twee goede vrienden naar het toneelstuk van Ivo Niehe, Drs Down. Ik ging er naar toe in de veronderstelling met een goed gevoel naar huis te gaan want in de promotietekst stond dat de boodschap van het stuk luidde dat je ondanks het hebben van een beperking toch alles kunt bereiken wat je wilt. Achteraf voel ik me behoorlijk naïef, ik dacht dat het op een positieve manier zou worden neergezet maar het stuk gaf alle moeilijkheden weer waar je mee te maken krijgt als je met down naar een normale middelbare school wilt.

Het haalde herinneringen naar boven bij me, dingen die ik voor mezelf heb weggestopt en waar ik niet meer aan wilde denken. Zo was er een scène waarbij de klasgenoten van Lucas op de middelbare school niet wilden dat hij bij hun in de klas zat. Ze gingen dat duidelijk maken bij een talentenshow, door middel van zang en dans verwoordden ze dat ze geen mongool in de klas wilden. Wat ik erg vond was dat ze zo over hun klasgenoot dachten, dit op deze manier verwoordden en dat de jury hun ook gewoon doorliet!

Stel je voor dat mensen over jou zoiets zouden bedenken en uitvoeren bij een talentenjacht! Ik zou niet meer durven te leven, serieus! Ik ben vroeger op de middelbare school al behoorlijk gepest en ik ben ook blij dat dit voor de tijd van mobieltjes en talentenjachten was, anders had ik echt geen leven gehad. Het was al zwaar genoeg!

Ik begrijp dat Ivo met dit stuk alle vooroordelen van de maatschappij jegens mensen met een beperking wilde aanpakken. Maar op deze manier krijg je juist weer nieuwe vooroordelen. Want hoe zit het dan als je een beperking hebt maar nooit dat niveau kan halen? Ben je dan niet goed genoeg? Het doet mij onwijs veel pijn dat op het einde van het stuk Lucas een dikke knuffel krijgt van zijn broer en dat deze letterlijk zegt: je hebt dit niveau toch maar gehaald, nu tel je eindelijk mee.

Niet alle mensen met een beperking kunnen alles bereiken wat ze willen! Ik heb altijd gedacht en gedroomd dat ik een betaalde baan wilde. Dit is tot op heden nog steeds niet gelukt. Er zaten mensen met het syndroom van Down in de zaal en ik dacht bij mezelf hoe komt dit stuk over op hen?

Ik begrijp dat Ivo met dit stuk heeft willen laten zien: ondanks je beperking kun je alles behalen wat je wilt, maar dat geldt dus niet voor iedereen!

Voor mijn gevoel moet je door dit stuk jezelf dus opnieuw weer verantwoorden en uitleggen. Nee, ik kan geen universiteit halen, dat wil ik ook niet. Nee, mijn leven is niet zoals dat van andere mensen, ik kan niet zomaar overal aan het werk. Ben ik daarom serieus minder dan een ander? Ja, volgens velen in de maatschappij dus wel. Kan het toneelstuk dan niet op een andere manier ingezet worden dat de boodschap zo overkomt dat iederéén meetelt, ongeacht hun beperking, hun niveau dat ze aankunnen en dat iederéén respect, begrip en mededogen verdient?!

Ivo heeft één uitzonderlijk voorbeeld aangehaald met dit toneelstuk maar er niet bij stilgestaan dat dit niet reeël en haalbaar is voor de meeste mensen met een beperking.

De jongen met Down die hij in dit voorbeeld aanhaalt woont nota bene in Spanje, hallo? We wonen in Nederland, geef dan een succesverhaal uit Nederland en maak het beeld wat reeëler. Bijvoorbeeld: ook al heb je een beperking, je bent niet minder dan een ander, je kunt ook andere dingen uit je leven halen waar je gelukkig van wordt. Dat is wat ik had verwacht van dit toneelstuk, wat ik echter niet kreeg. Ik kwam letterlijk van een koude kermis thuis.