Een ster te veel

Hij hangt er gewoon. Stil. Onschuldig. Een zeshoekig sterretje aan een kettinkje. Geen bling, geen bravoure. En toch: boem. Blikken. Gesis. Alsof hij een mijnenveld in z’n hals draagt.

Tobi Lodiers. Zestien jaar. Joods. Rapper uit Haarlem. Hij stond op zijn tiende al op het podium met The Opposites en Kraantje Pappie. Inmiddels een vaste verschijning op Bevrijdingspop en populair op TikTok. In zijn video's deelt hij raps vol scherpe observaties over het leven, en ja, met een Davidster.

En dat is blijkbaar... te veel.

In een tijd waarin we influencers met nepvleugels en glitterborsten vlekkeloos laten passeren op ons scherm, blijkt een klein religieus symbool opeens “problematisch”. De Davidster: geen marketingtool, geen hypebeweging, maar geschiedenis in puur metaal. Dezelfde ster die ooit mensen hun vrijheid kostte, roept nu opnieuw argwaan op. En geschiedenis, daar houden we niet zo van. Niet als het ons iets laat voelen.

Afgelopen jaar nam het aantal antisemitische incidenten in Nederland opnieuw toe. Online, op straat, op scholen. Geen obscure randgroepjes, maar blikken en opmerkingen van alledaagse mensen. Geen grote gebaren, maar een sluimerend ongemak dat steeds vaker aan de oppervlakte borrelt.

Tobi kent dat ongemak inmiddels van dichtbij. “Regelmatig komt er iemand naar me toe,” vertelde hij. “Die zei: ‘Jij durft wel, met die ketting. Had je daar geen spijt van toen je op het podium stond?’”
Zijn ogen werden even stil…

Dus Tobi, die jongen met die lach en die scherpe teksten, krijgt blikken. Soms commentaar. Want ja, een Davidster aan je nek, dat schijnt te intimiderend te zijn voor mensen die niet verder kijken dan hun eigen veilige filterbubbel.

We zijn dol op symboliek, zolang het nergens over gaat. Maar een jongen van zestien die openlijk laat zien wie hij is, Joods, zichtbaar, trots, dat is ineens een statement. En dat vinden mensen eng. Want stel je voor dat het geen ironie is. Geen marketing. Geen rage. Gewoon waarheid.

Ironisch eigenlijk, dat Tobi, juist buiten zijn raps om, met iets simpels als een ketting een discussie ontketent. Niet omdat hij een punt wil maken. Maar omdat hij simpelweg bestaat.

Toch draagt hij hem. Elke dag. Zonder poespas. Geen hashtagactivisme. Geen slachtofferrol. Alleen dat symbool, stil, krachtig, onaangepast.

Waar sommige mensen halve podcasts nodig hebben om belangrijk gevonden te worden, hoeft hij alleen maar zijn ketting om te doen. En dat is precies waarom het schuurt.

Dus nee, de vraag is niet waarom hij hem draagt.
De vraag is waarom zóveel mensen zich bedreigd voelen door een ster.
Misschien... omdat ze dan ineens moeten nadenken over waar die ster ooit voor stond.
Of omdat het makkelijker is om weg te kijken dan oprecht te zien.

En misschien is het tijd dat wij, als samenleving, onze blik verruimen.
Te leren dat zichtbaarheid geen bedreiging is, maar een herinnering.
En dat een jongen met een ster geen vlag zwaait, geen verhaal opdringt, maar simpelweg laat zien dat hij er is.
En blijft.