Een vrouw als Monique van de Ven

Vreemde titel voor deze docu-/drama-/film want van Monique is er maar éentje. Het is natuurlijk een verwijzing naar ‘Een vrouw als Eva’, niet eens éen van Van de Ven’s beste rollen, maar wél een interessante film uit 1979.

Wie bij het zien van ‘Turks Fruit’ niet onmiddellijk verliefd werd op Monique van de Ven is van steen, en dat geldt uiteraard ook voor de onweerstaanbare aantrekkelijkheid van haar tegenspeler. Van de Ven en Hauer zijn misschien wel het allermooiste, realistische, sexieste, geilverliefde paar in de allerbeste Nederlandse film ooit. En dat ook nog eens in een film gebaseerd op het allerbeste Nederlandse boek ooit!

Monique heeft de twijfelachtige eer nog altijd, samen met Renée Soutendijk en Willeke van Ammelrooij, de ‘Grote Drie’ van onze Vaderlandse cinema te vormen. Niet eens ‘De Grote Diva’s’, want daar is ons land veel te klein voor.              Veel soap- en televisietalent vond allang de weg naar het witte doek en acteerde daar sterren van allerlei hemeltjes maar het betrof toch veelal eendagsvliegen die daarna weer naar het televisiescherm danwel naar elders fladderden (zie mijn eerdere observatie: https://www.bnnvara.nl/joop/artikelen/eendagsvliegen).

De échte classics lieten zich echter nimmer passeren of overtroeven. Bezoekcijfers voor het oeuvre van Paul Verhoeven staan nog altijd op eenzaame hoogten en latere bezoekcijfers lieten zich vooral ‘vervuilen’ door allerlei naar beneden bijgestelde criteria (platina/gouden film) en publieks-acties waarin men ‘gratis’ naar de film kon. Zo behaalden vele draken-van-films dan toch bezoekcijfers die niets met de kwaliteit van het gebodene van doen hadden.

Niet dat genoemd drietal uitsluitend in hoogwaardig bioscoop-entertainment optrad overigens. Veel verguisde titels verdienden die smadelijke recensies maarrr… Van de Ven en Van Ammelrooij excelleerden wel degelijk in menig klassiek geworden Nederlandse film, en dat geheel op eigen conto. Van de Ven en Van Ammelrooij hadden het natuurlijke talent en dan ook nog eens de ‘looks’. Mooie, échte vrouwen met een naturel-talent waar geen opleiding tegenop kon of kan. Uiteraard had ook Soutendijk enig succes maar haar wat gekunstelde acteertechniek verbleekt bij ‘koninginnen’ Van de Ven en Van Ammelrooij, en dat is geen verheven lyriek (Gevraagd naar het talent van Soutendijk legde regisseur Theo van Gogh ooit genadeloos de vinger op de zere, maar pijnlijk ware plek: ”..Van Nouchka van Brakel wordt altijd gezegd dat ze Renée Soutendijk zo goed heeft geregisseerd..?”. Theo: ”Ja, maar Renée Soutendijk is niet zo’n goede actrice, dus je ziet er zo weinig van”).

Kijk naar ‘Mira’, ‘Grijpstra en de Gier’ en ‘Het jaar van de Kreeft’. ‘Turks fruit’, ‘De Schorpioen’ en ‘Iris’. Stuk voor stuk uitstekende drama’s waarin de dames hun talent tonen op ongedwongen en realistische wijze. Zelfs in slechtere films als ‘De Johnsons’ en ‘Een maand later’ blijft Van de Ven overeind. Het is dus dat van God gegeven ‘Je-hebt-het-of-je-hebt-het-niet’-talent, en dat blijft zeldzaam.

Het (ego-)docu/drama wat nu draait is een mooi, klein, beetje gekunsteld portretje (hoe noemt men een bewegende selfie? Een movie?) van onze geliefde volksheldin. Ingeleid met de prachtige soundtrack van een van haar beste films, IRIS, rijden we met haar landelijk Frankrijk in. Het is als een aangenaam weerzien met een dierbare vriendin, niet meer niet minder.