Een weerbare samenleving kent naast strijdkrachten comités ter verdediging van huis en haard

Vrouwen zullen daar waarschijnlijk de ruggengraat zijn

Mijn gendergenoten staan weer mooi te kijk na het optreden van luitenant-generaal Elanor Boekholt-O’Sullivan bij WNL op zondag. Zij beklaagde zich over het feit dat zo weinig vrouwen zin hebben in een loopbaan bij de strijdkrachten. Dat komt onder meer door de spotjes van Defensie. Die tonen stoere zwaarbewapende strijders in voer-, vaar- of vliegtuigen. Jongens vinden dat allemaal prachtig, zo blijkt uit onderzoek. Voor vrouwen ligt dat anders: die willen bij het zien van zulke beelden eerst weten waar iedereen dan heen gaat en met welke reden. En daarom worden zij  juist géén soldaat. Met andere woorden: vrouwen denken verder dan mannen. Dat blijkt ook in het hoger onderwijs waar zij hard op weg zijn de meerderheid van de studenten te leveren.

Je zou bijna denken dat luitenant-generaal Boekholt-O’Sullivan tussen de regels door de geesten rijp probeerde te maken voor de leer van de female supremacy, die zegt dat de wereld beter af zou zijn als vrouwen overal in de leidende posities kwamen omdat zij nu eenmaal meer door denken.

Tegelijk stelde de luitenant-generaal tussen de regels door een belangwekkende vraag: is het voldoende als wij onze veiligheid in handen leggen van een stuk of honderdduizend rouwdouwers die voorzien van kostbare hulpmiddelen vergelijkbare rouwdouwers aan de andere kant een kopje kleiner proberen te maken?

Volgens luitenant-generaal Elanor is dit niet het geval. Om Nederland werkelijk tegen vijanden van buitenaf te beschermen zijn strijdkrachten maar één instrument. Wat je nodig hebt, is een weerbare samenleving waarin buurtgenoten elkaar beschermen.

De geschiedenis geeft haar gelijk: tot nog toe slagen conventionele legers er niet of nauwelijks in om guerrillastrijders echt te verslaan. Ondanks de inzet van het meest moderne materieel dat voor biljoenen gekocht moet worden bij het militair industrieel complex. Het Rode Leger en de Navo beten in het Afghaanse stof. De Amerikaanse interventie in Vietnam eindigde in een wilde vlucht. Je zou verwachten dat het Israëlische leger Hamas zo langzamerhand wel uit die fameuze tunnels had gejaagd maar daar blijkt niets van. Met andere woorden: als wij een vijand echt willen afschrikken, moet die weten bij ons in een moeras van dood en geweld te raken. Kort gezegd: Poetin dient te beseffen dat Europa zijn conventionele legers zal verwikkelen in een nooit eindigende partizanenstrijd. Net zoals dat de nazi’s overkwam nadat zij de Sovjet-Unie waren binnengevallen.

Dit is serieuze weerbaarheid, niet het in huis halen van blikken bruine bonen en een beetje cash voor als het elektronisch betalingsverkeer stokt. Juist de huidige gratuite oproepen uit Haagse kring, bewijzen dat Nederland in de praktijk weerloos is.

Als we weerbaarheid serieus nemen, moeten wij de samenlevingen bestuderen die de legers van grootmachten met succes hebben weten te weerstaan. Het gaat daarbij niet om de ideologie maar om de aanpak. Een goed voorbeeld zijn de comités ter verdediging van de revolutie in Cuba.

Die zijn verworden tot clubjes door de communistische partij aangestuurde bemoeials die de buren in de gaten houden en terroriseren maar dat was niet de oorspronkelijke bedoeling. Ze zijn door Fidel Castro in 1960 in het leven geroepen om op het basisniveau te helpen bij het uitvoeren van sociale programma’s zoals massale vaccinatie en campagnes tegen het analfabetisme. Even belangrijk was het mobiliseren van de buurt tegen sabotage door vijanden.

Een echt weerbare samenleving die zich - zoals onze ministers zeggen - in een grijszone tussen oorlog en vrede bevindt - kent zulke comités. Ze houden zich bezig met luchtbescherming. Ze treden adequaat op als de stroomvoorziening geraakt wordt. Ze kunnen de expertise in de buurt mobiliseren als de nood aan de man komt. Daarom weten zij wie welk vak uitoefent. Wie werken in de gezondheidszorg? Wie hebben verstand van computers? De comités organiseren regelmatig oefeningen zodat iedereen weet hoe te handelen in geval van nood. Ze spelen daarnaast een grote rol bij het organiseren van de buurt in vredestijd, bijvoorbeeld door te fungeren als oppascentrale ten dienste van jonge gezinnen en andere vormen van wat men vroeger het - helaas grotendeels wegbezuinigde - buurtwerk noemde.

Tegelijkertijd maken zulke comités onderdeel uit van de lokale milities. Weinig mensen weten het nog maar tot 1907 had elke gemeente met meer dan tienduizend inwoners een lokaal legertje van dienstplichtigen, de schutterij, dat door het Ministerie van Oorlog van wapens en uniformen werd voorzien. De Nationale Reserve is daarvan een soort opvolger.

Zo zorgen de comités ter verdediging van huis en haard voor behoud van het maatschappelijk weefsel juist ook in tijden van oorlog. En tegen de tijd dat de vijand denkt de boel bezet te hebben, dan begint het pas.

Als luitenant generaal Boekholt-O’Sullivan gelijk heeft, zullen die comités ter verdediging van huis en haard door vrouwen worden gedomineerd.

Een voorbeeld uit verre landen: niet alleen verpleging maar ook achter het kanon. Brazilië behoorde in de Tweede Wereldoorlog tot de geallieerden. Een expeditieleger vocht in Italië.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin zeker nu de laatste putten open blijven. Tevens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.