En iedereen gaat weer over tot de orde van de dag

Mijn leven bevalt me niet altijd. Vele delen van mijn leven zijn ook vastgeknoopt aan de levens van anderen. Hun leven bevalt mij evenmin. Ik zie onrecht. Ik maak onrechtvaardigheid mee. Ik belicht het en ik ben daar geen enkeling in. Ik vecht daartegen en ook in dat gevecht voel ik me niet eenzaam. Er zijn er zo velen die zien wat ik ook zie. En die hetzelfde als ik niet kunnen uitstaan. En toch, en alsnog, gaat iedereen weer over tot de orde van de dag. Geven wij het niet te snel op?

Mijn leven bevalt me inderdaad niet altijd en met name daar waar ik afhankelijk word gemaakt van bepaalde structuren die in feite van mijn afhankelijkheid flink profiteren. Hoewel mijn afhankelijkheid van hen mijn voorspoed ogenschijnlijk niet in de weg staat, word ik toch gedwongen om te dansen op hun muziek. En voor hun muziek moet ik ook nog fors betalen. 

Ik heb het niet over een topconcert in Paradiso. Ik heb het onder andere over ons basale behoefte, namelijk wonen. 

Wonen in Nederland is ondertussen een droom voor velen. Wie vermogend is, of vermogende ouders heeft, is het wonen gauw geregeld. Portemonnees die gul opengaan zonder voorbehoud van financiering zijn in trek. En die veroveren de krappe Nederlandse woningmarkt. Pechvogels, gevlogen uit de arme nesten, die ook nog niet het geluk hadden om in een korte tijd van hun loopbaan stinkend rijk te worden, zijn afhankelijk van een bank. Die hun een hypotheek zou gunnen, oftewel een lening met de rente. Zodat zij een dak boven hun hoofd kunnen creëren en hopelijk daaronder een eigen nest kunnen bouwen.  

Hoe armer zij zijn, hoe meer aan hen te verdienen valt. Hoe armer wij zijn, des te meer stijgt onze afhankelijkheid van hen die meer en meer aan ons zijn gaan verdienen. Want wie van een hypotheek afhankelijk is, is gedwongen om uit zijn/haar lege portemonnee nog meer uit te geven. De kosten lopen op tot duizenden biljetten. Allemaal uitgegeven aan een overbodige schakel. Waarom overbodig? Hierom. 

Voor een hypotheek is een taxatierapport van de aangekochte woning een vereiste. De WOZ-beschikking van onze gemeente is wel gratis, maar onvoldoende. Banken en de grondleggers van dit systeem en hun lobbyisten hebben een slim systeem bedacht dat ons van hen afhankelijk maakt, waarbij zij en hun lobbyisten verzekerd zijn van hun forse inkomsten. Fors? Ja hoor. Zo’n taxatierapport kost geen drie of vijf tientjes. Het loopt op tot honderden van zulke biljetten.  

Stel dat u een sterveling bent zoals ik, en u ooit een huis door middel van een hypotheek hebt gekocht, en uw huis nu meer waard is dan de rest van uw hypotheek, en u nu die overwaarde wil inzetten voor een nieuwe woning met een extra slaapkamer, dan moet u ook een superduur taxatierapport laten maken van uw huidige woning, want de bank neemt geen genoegen met de WOZ-beschikking van uw gemeente en ook niet van de waardebepaling van uw verkopende makelaar. Aan wie u al honderden tientjes reeds hebt betaald. De bank waarvan u afhankelijk bent, dwingt u tot onnodige en daarmee oneerlijke kosten. Terwijl dezelfde bank juist van de door u betaalde rente leeft en blijft bestaan. Krom of niet? 

Aan haar vermogende klanten betaalt de bank de spaarrente. Dat zijn die klanten die een huis kopen met een simpel gebaar, namelijk de portemonnee opentrekken en klaar is Kees. Van u incasseert de bank niet alleen de rente van uw hypotheek, maar de bank dwingt u ook nog tot de onzinnige kosten. Het gaat hier niet om een paar tientjes, nee. Een taxatierapport kost gauw net zo veel als een halve maand salaris van een woningzoekende. En als ik eerlijk mag zijn, waar dienen die taxatierapporten nog meer voor dan een bureaucratisch afvinken in een systeem dat gecreëerd is door andere belanghebbenden dan onszelf en hun lobbyisten? Het zijn zij die onze afhankelijkheid van hen weten om te zetten in een brutaal verdienmodel, oftewel een oneerlijke verdienmolen, die op en over onze ruggen wordt gedraaid. Hoe armer wij, hoe sterker deze molen. Hoe sterker deze molen, hoe meer en meer afhankelijk zijn wij van hen en hun vriendjes. Daarom bevalt me mijn leven niet altijd. Omdat ik niet rijk geboren ben en omdat ik velen zoals ik tegenkom, die net zoals ik afhankelijk zijn van systemen en instituties die me/ons keer op keer beroven op mijn levenspad waar ik een stap vooruit probeer te zetten. En niet om er stinkend rijk van te worden, maar puur en louter om te mogen zijn en om te mogen leven. Om ergens te mogen wonen. 

Dit gezegd hebbende, merk ik dat ik straks toch weer over zal gaan tot de orde van de dag. Het onrecht kruipt wel in alle poriën van mijn bestaan. Ik verzet me, soms hevig en soms dan weer zacht. Dit omdat ik moe en murw ben van al het onrecht dat ik meemaak en zie. En dan, als ik voor ons recht op wonen opkom en me uitspreek tegen het misbruik van onze afhankelijkheid van groot geld, dan kijk ik naar Gaza. En dan stort ik helemaal in van al dat onrecht dat de Palestijnen moeten doorstaan. Daar is zelfs geen huis meer het verkopen waard. Geen dak. Daar lopen geen kinderen meer rond die een eigen kamer verlangen. Geen gezin dat op een woning overbiedt ten behoeve van gezinsuitbreiding. In Gaza is er sprake van gezinsinperking. Bommen zorgen ervoor dat Palestijnse kinderen en al hun knuffels en hun bestaande of gedroomde kamers verdwijnen. Zonder kinderen hoeft men geen huis en geen tuin en geen raam met een vrolijk uitzicht. In een wereld zonder kinderen bloeien de bomen en de planten ook niet. De zon geeft daar zijn stralen op. Voor wie zou de zon nog moeten schijnen? In een wereld zonder kinderen? In een wereld waar kinderen bruut vermoord zijn? De zon schaamt zich daarboven dood. En ik ook, hier beneden, in Nederland. 

Ik schaam me dood dat ik een koopwoning durf te verlangen terwijl elders woningen van andermans kinderen samen met die kinderen volledig met de grond gelijk worden gemaakt. 

Ik schaam me dood dat een groot deel van mijn medemenselijke wereld zich niet schaamt voor hetgeen wat in Gaza gebeurt. Dat wij vooral bezig zijn met onze kansen op de Nederlandse woningmarkt en die kinderen in Gaza voor ons niks voorstellen. 

Het pijnlijkste van al onze onmenselijke handelingen en systemen blijft, dat ondanks al onze pogingen om voor de rechtvaardigheid op te staan, iedereen weer blijft overgaan tot de orde van de dag. Ik net zo goed als alle anderen. Ik schaam me diep.