EO-Jongerendag was prachtig. Maar mijn baarmoeder is geen zendingsveld

Zaterdag was ik met mijn dochter op de EO-Jongerendag in Ahoy. Haar eerste keer, voor mij een feest der herkenning. Zodra we richting het terrein liepen, voelde ik het weer: die gonzende verwachting, de muziek, jongeren vol energie.

En eerlijk? Ik voelde me weer even zestien ondanks dat ik inmiddels vier kinderen, een chronische aandoening en een flinke dosis levenservaring meesleep. Maar sommige momenten brengen je gewoon even terug naar wie je ooit was, en nog steeds een beetje bent.

Tot we het terrein nog niet eens op waren. Daar stond een groep anti-abortusactivisten met mappen, folders en foetusfoto’s op glanzend papier. Eén van hen liep op me af met de intentie om me iets te vragen. Ik keek hem aan en zei luid en duidelijk: “Nee.” Geen discussie, geen openheid. Mijn dochter keek me vragend aan, dus ik legde haar uit: niemand, maar dan ook niemand, heeft het recht om te bepalen wat een vrouw met haar eigen lichaam moet doen. En zéker geen man die daar niets van hoeft te dragen behalve zijn oordeel.

Binnen in Ahoy was de sfeer totaal anders. Liefdevol, open, krachtig. We zongen, luisterden, voelden. EO-Jongerendag was alles wat het moest zijn. Mijn dochter genoot zichtbaar. En ik ook. Dat ís geloof voor mij: verbinding, ruimte, vrijheid. Niet opgelegd een schuldgevoel in foldervorm.

’s Avonds thuis wilde ik wat nagenieten op Facebook, maar toen stuitte ik op een post van Michiel de Weerd en Carel de Lange. Twee volwassen mannen die samen met @dutch_cbr naar Ahoy waren gekomen om “tientallen tieners te vragen hoe ze denken over abortus.” Met beeldmateriaal. Met foetusfoto’s. En vooral: met een vooraf ingevuld oordeel.

Ze waren “verbaasd” dat de meerderheid van de jongeren vóór keuzevrijheid bleek. Sommige tieners vonden abortus lastig, maar verdedigden tóch het recht op zelfbeschikking. Dat noemden deze mannen “afgedwaald.” Want denken met je eigen hoofd, dat is natuurlijk gevaarlijk.

En toen las ik de meest tenenkrommende reactie van een vrouw nog wel: “Opvallend dat iedereen die vóór abortus is, al geboren is.” Wat wil je daar precies mee zeggen? Dat je pas een mening mag hebben als je zelf ongeboren bent? Dat je je mond moet houden over rechten omdat je bestaansgeluk had? Het is alsof je zegt: “Iedereen die tegen verdrinking is, kan ademhalen.” Of: “Iedereen die tegen brandwonden is, heeft nog huid.”

Dat dit uit de mond komt van een vrouw, maakt het extra schrijnend. Wij zouden beter moeten weten. Wij dragen de zwangerschappen, de risico’s, de verantwoordelijkheid en vaak ook de schuld. Vrouwen zouden elkaar hierin juist moeten steunen. Niet veroordelen met theologisch verpakte simplismen.

Laat het duidelijk zijn: mannen die nooit zwanger worden, nooit bevallen, nooit de littekens of keuzes hoeven dragen hebben simpelweg geen zeggenschap over dit onderwerp. Geen recht. Geen mapje embryo’s verandert dat.

EO-Jongerendag was prachtig. Mijn dochter ging naar huis met muziek in haar hoofd en kracht in haar hart. En ik ook. Want geloof gaat over liefde, niet over controle. Over vertrouwen, niet over dwang. Mijn baarmoeder is geen zendingsveld.