Er zal pas rust zijn wanneer de vrouwen vrij zijn

Het is weer hoofddoekentijd. Verdere uitleg is niet nodig. Maar de herinnering om zich niet tegen de vrouwen te keren, is wel nodig. Of ze nou wel of geen hoofddoek dragen. Een korte uitleg voor politiek en samenleving.

Een tijd geleden gaf ik ergens een lezing. Twee volledig gesluierde vrouwen kwamen tijdens de pauze naar me toe (bless their wonderful hearts) om naar mijn mening te vragen over de rol van religie bij eergerelateerd geweld. Voordat we op de inhoud verder gingen, nam ik hen van top tot teen op. Ongetwijfeld stilzwijgend en afkeurend in mijn non-verbale communicatie. Ik heb hen na afloop van het evenement nooit meer kunnen uitleggen wat daar nou gebeurde.

Voordat ik hen kon zien, zag ik in de eerste tien seconden mezelf. De details waren wellicht anders. De hoofddoeken waren net iets anders gestileerd. Mijn geboortemilieu gebruikte vaak pruiken en losse, bedekkende kleding om de neck line, ellebogen en knieën bedekt te houden en om zo ingetogen mogelijk te zijn. De kleuren om niet op te vallen. Om mee te gaan met de normen van de religieuze groepsdracht en als individu grotendeels te verdwijnen – eigenzinnigheid, individualisme en vrijheid op te geven.

In die eerste tien seconden zag ik geen vrouwen in hijab en abaya. Ik zag mezelf terug in de tijd en alles wat ik niet wilde worden. Hoe ik niet wilde leven. Met andere woorden, ik keerde terug naar de dwang van vroeger en het leven waar ik een gevecht van jewelste voor voltooide, omdat het leven anders niet de moeite waard was.

Een leven in de pas van wat door mannen bedacht werd en wordt. Wat van God nooit gehoeven had. Want als God bestaat, dan niet gekaapt door (ondergrondse tunnels van) religie. Uiteraard voorbij de kankermanifestatie die religie door de eeuwen is geweest en vandaag de dag nog kan zijn. Of zoals ik in mijn roman in wording (wish me luck; ik heb het nodig) ergens verwerkte: waar waren de vrouwen?

Vrouwen hadden liederen, gebeden, inzichten, ervaringen, stemmen enzovoorts. Niet antwoorden dat de rol van vrouwen vroeger anders was dan nu. Wat als het de vrouwen waren geweest die de matrixen van religies in elkaar hadden gezet? Waren we op hetzelfde punt uitgekomen in de geschiedenis van de mensheid?

Hadden we hetzelfde, gemiddelde bewustzijnsniveau gehad als waar we nu mee kampen? Denken jullie echt dat vrouwen de arrogantie hadden gehad om mannen in alles te controleren uit naam van God? Denk maar eens een week diep na over de laatste vraag en zie wat voor gruwelbewustzijn heden ten dage in de mensheid huist.

Niets is zo schadelijk als religie in weerzinwekkende manifestaties voor het voortbestaan van de mensheid, dieren en planeet. Het zit in alles, van ons onbewuste en onverklaarbare programmering tot de wereldoorlogen aan toe. De meerderheid van de mensen heeft geen besef van hoezeer ze vandaag de dag in de klauwen van een door mannen opgesteld raamwerk acteren, zelfs wanneer ze ongelooflijk seculier zijn.

Er zal pas rust zijn wanneer de vrouwen vrij zijn. Er zal pas vrede mogelijk zijn wanneer de wereld verlost zal zijn uit de klauwen van de foute (geloofs-)leiders. Wanneer de waarde van één leven voor alles komt. Wanneer wat voor type mens dan ook vrij is om veilig, waar dan ook op deze planeet te leven. Of erbuiten, als het aan Elon Musk ligt, maar dat terzijde. Wanneer de mensheid uit de kwaadaardige slaaptoestand ontwaakt en net zoveel zorg draagt voor het eigen territorium – binnen de landsgrenzen – als dat van de buurlanden. Omdat dat de leefbaarheidsregels van deze planeet zijn. Geluk voor allen zal pas mogelijk zijn wanneer niet één dier, van vlieg tot leeuw, meer zal lijden.

In deze hoofddoekentijd is de herinnering om zich niet tegen de vrouwen te keren, erg belangrijk voor politiek en samenleving. Oftewel, ik zal me altijd hard maken voor de beide dames die ik tien seconden lang met een pijnlijke blik bekeek. Beargumenteren dat we hen blijven omarmen en goed behandelen.

Tegelijkertijd zal er geen dag zijn in mijn bestaan in dit leven, opvolgend leven, of wanneer dan ook dat ik een voorstander zal zijn van regels zoals religieuze bedekking. Ik verafschuw degenen die omwille van symboolpolitiek en diversiteitsambities de dwang, het lijden en de gevolgen van transgenerationele schending van zelfbeschikkingsrecht volledig bagataliseren.

De hel is een keuze, moment na moment, om de hoogst mogelijke standaarden van een mogelijk bestaan te onteren. Hoogst staat voor humaan. In Nederland moeten er nog altijd eerst lijken vallen, voordat we de ernst onderschrijven van degenen die de vloek hebben dat ze hierin geboren worden. Van wat hen wordt aangedaan.

Religieuze groepsdracht is altijd (mannelijke) programmering. Zelfs wanneer het een keuze van vrouwen is. Meestal is het een kinderlijke, geestelijke staat, gevolgd door een blinde vlek, vermomd als traditie. Zelfs wanneer vrouwen op hun achterste poten gaan staan en roepen hoe graag ze dit willen. Het kan nooit anders zijn, omdat de basis – het fundament van dit huis – brokkelt en niet door vrouwen is gelegd.

De hel, dat zijn de anderen, zei filosoof Sartre. Een uitspraak waar ik vaak naar verwijs. Daders zijn namelijk anderen. Nederland is nog altijd ongelooflijk laks en beschermt de slachtoffers van dit soort dwangstructuren niet goed genoeg.

Juist vanwege het fundament en om antwoord te bieden aan het schandalige falen van Nederland om de slachtoffers te helpen die vastzitten in helse dwang, moet Nederland in ieder geval de vrouwen altijd blijven omarmen. Hoofddoek, pruik, jarretels, weet ik het: nogmaals, vergeet nooit wie het fundament heeft gelegd. Ik herhaal, niet(!) de vrouwen.

Er komt een tijd dat deze planeet dit fundament zo zat is, dat het het gif uit dat fundament eruit gaat kotsen. Als het het gif weet te overleven. Een tijd dat de vrouwen de zooi van de mannen helaas moeten gaan opruimen. De vraag is hoe ver verspreid het gal zal geraken en wat de ziekte uit het fundament nog meer zal veroorzaken.

En nu ga ik Gods ongerepte natuur weer in, ook al valt de zomer tegen. Luisteren naar de vogels, het liefst naar de melodie van de merel. De prachtige kleuren van Gods schepselen in me opnemen. Andere natuurgeschenken als bewijs van de kunst van het leven aanvaarden. Luisteren naar de blauwdruk waar ik mee in contact sta. Het eigen fundament. Ik ga een rechtstreeks gesprek aan. Een direct lijntje is fijn. God voorbij religie. Wat heeft een mens nog meer nodig?

Zoals de hel een keuze is, zijn het ontwakingsproces en paradijs dat ook. De twee vrouwen van tijdens het evenement houd ik in gedachten vast. De rest van het gesteggel in deze hoofddoekentijd laat ik verder aan anderen over. Veel wijsheid en een figuurlijk amandel- en honingtraktatie voor het brein. Een zoals alleen mijn Judeo-Arabische, Noord-Afrikaanse oma die kon bakken.

Sla elkaar niet de hersenen in. De enige weg is die van overvloedige honing. Van de vingers afdruipende suikerstof en semi-gegeneerd dooreten voordat de rest op de kleding wordt gemorst. Wat voor kleding dan ook. Liefs, hè?