Europees links en de dubbele standaard

Vrijheid om te kiezen is een gave van de natuur, de mens heeft hier slechts gebruik van gemaakt.

Het westerse democratische systeem is een opmerkelijke ontwikkeling dankzij die vrijheid. De geschiedenis van democratische systemen kent een lange ontwikkeling, van de directe democratie tot de huidige heersende parlementaire stijl. 

In 1961, toen ik jong was, sloot ik mij vrijwillig aan bij het Koerdische verzet in Iraaks-Koerdistan. Ik herinner me heel goed dat het hoofdthema van de eerste bijeenkomst van onze ondergrondse groep ging over democratie. We leerden dat democratie het magische vliegende tapijt is en links de redder in nood, want om ons heen was alles dood en verderf.

Ik ga kort in op de misdaden van het Iraakse regime tegen de Koerden in Irak. In een periode van ruim dertig jaar, van 1961 tot 1991, vanaf het begin van het Koerdische verzet tot de opstand in Iraaks-Koerdistan, heeft het Iraakse regime ruim een kwart miljoen Koerden gedood en duizenden gevangengezet.

Saddam kwam de punten van het autonomieakkoord met de Koerden in 1970 niet na. In 1974 begonnen de gevechten met Saddam weer. Arabische landen, namelijk Syrië, Egypte en Palestijnse radicale milities, stuurden hun soldaten om Saddam te helpen. Prominente Arabische leiders, inclusief Palestijnse, steunden Saddam met hart en ziel. De genocide van de Koerden ging door onder de ogen van de beschaafde wereld, met als hoogtepunt het grootschalige gebruik van chemische wapens.

Men mag Saddams misdaden van de Anfal Operaties nooit vergeten. De Anfal-campagne werd uitgevoerd door het Ba'ath-regime van februari tot september 1988 tijdens het Iraaks-Koerdische conflict aan het einde van de Iran-Irak oorlog. De campagne was gericht op het Koerdische platteland met als doel de Koerdische verzetsgroepen uit te schakelen en strategische delen van het gouvernement Kirkuk te arabiseren. Het Ba'ath-regime pleegde ongekende wreedheden tegen de lokale Koerdische bevolking.

Human Rights Watch (HRW) omschreef de campagne als een genocide. Het aantal doden werd op 180.000 geschat. HRW beschrijft de militaire campagne van uitroeiing en plundering tegen de Koerden, tijdens welke 2000 dorpen met de grond gelijk werden gemaakt. Anfal is ook de titel van de achtste soera, of hoofdstuk, van de Koran, die de overwinning beschrijft van 313 aanhangers van het nieuwe islamitische geloof op bijna 900 niet-moslims in de Slag bij Badr in 624 na Christus. Anfal bestond in totaal uit acht fasen. Tot op de dag van vandaag worden in de woestijnen van Irak nog massagraven ontdekt van destijds uit de dorpen weggevoerde Koerden.

In december 2005 veroordeelde een rechtbank in Den Haag Frans van Anraat wegens medeplichtigheid aan oorlogsmisdaden vanwege zijn rol in de verkoop van bestandmiddelen voor chemische wapens aan de Iraakse regering. Hij kreeg een gevangenisstraf van vijftien jaar. De rechtbank oordeelde tevens dat de moord op duizenden Koerden in Irak in de jaren tachtig inderdaad een genocide was.

In die periode hoorden de Koerden een zeer zwakke linkse proteststem in de democratische wereld, vooral in Nederland. De enige heldere stem was van Ria Beckers, toen voorzitter van PPR, die een zeer kritische brief naar Saddam Hussein stuurde. Later sprak Mient Jan Faber van het IKV zich ook duidelijk uit. Prominente linkse figuren, vooral in Amsterdam, pleitten indirect voor overleving van Saddam en er werd zelfs een bezoek aam Bagdad gebracht.

Tevens werd de Iraakse ambassadeur in Nederland eind jaren ‘80, voormalig commandant van de Volksgarde van de Ba’ath-partij, Munzir Al-Wandawy, ook bekend als de slachter van communisten en Koerden, hier met allure ontvangen.

Begin 2003 werd duidelijk dat geallieerden onder leiding van de Verenigde Staten het regime van Saddam zouden gaan aanvallen. Pas toen kwam Hollands links uit zijn winterslaap en ging de straten op om tegen de aanval op Saddams regime te demonstreren.

Nu protesteert de linkse beweging in Europa tegen de ‘genocide’ in Gaza. Ik ben absoluut tegen de rampzalige situatie van de civiele burgers van Gaza en tegen het doden van mensen die hun leven riskeren voor een stukje brood.

Deze humanitaire aspecten van de situatie in Gaza kun je niet los knippen van het gehele conflict in het regio.

Israël was en is een onmisbare essentiële macht in het Midden-Oosten voor de veiligheid van Europa, de regio en met name de minderheden in de regio. Israël heeft de terroristische krachten een enorme nederlaag toegebracht. Het heeft een grote rol gespeeld bij het verzwakking van ISIS, het regime van Assad ten val gebracht, grenzen gesteld aan de huidige machthebbers in Syrië, het Iraanse regime verzwakt en zijn proxies uitgeschakeld. Nu controleert Israël de politieke en militaire arena van het Midden-Oosten. Dit is een van de belangrijkste ontwikkelingen in de regio in 50 jaar.

Verzwakking van Israël, op welke manier dan ook, heeft gevaarlijke consequenties voor de veiligheid van het regio en de wereld in zijn geheel.

Links: wees voorzichtig met wat je doet!