Femicide misbruiken voor migratiedebat is respectloos én gevaarlijk

Het is tijd om dit gesprek op de juiste manier te voeren.

Volgens de cijfers is Nederland veiliger dan ooit. Het aantal moorden en doodslagen is de afgelopen decennia gehalveerd. Waar in de jaren negentig honderden slachtoffers vielen, ligt dat aantal nu veel lager. Toch heerst het gevoel dat de samenleving onveiliger is geworden. Incidenten worden groot uitvergroot in de media en direct in een politiek frame geplaatst.

De afgelopen weken zien we dat zelfs femicide – het doden van vrouwen omdat ze vrouw zijn – wordt misbruikt in dat debat. Sommige rechtse politici gebruiken de moord op jonge vrouwen als bewijs dat asielzoekers en migranten een bedreiging vormen. Daarmee wordt een maatschappelijk probleem, dat wereldwijd speelt en diep verankerd zit in ongelijkheid en geweldspatronen, versmald tot een karikatuur.

De feiten zijn onontkoombaar: iedere acht dagen wordt in Nederland een vrouw vermoord door een (ex-)partner of familielid. Dat heeft niets te maken met paspoorten, maar alles met machtsverhoudingen en patronen van controle en bezit. Femicide is geen incident, geen importprobleem, maar een structurele crisis die veel te lang buiten beeld is gebleven.

De voorpagina van het AD dit weekend maakte dat pijnlijk duidelijk. Bekende Nederlandse vrouwen lieten letterlijk hun gezicht zien bij de uitspraak: “Mijn hart huilt, mijn bloed kookt.” Dat beeld raakte velen, juist omdat het voorbij de statistieken gaat. Het laat de pijn, de angst en de machteloosheid zien die cijfers niet vertellen.

Wie femicide inzet om te scoren in het migratiedebat, doet de slachtoffers en hun nabestaanden tekort. Sterker nog: het ontneemt de urgentie die nodig is om dit probleem echt aan te pakken. Want zolang de aandacht gaat naar incidentpolitiek en simplistische verklaringen, blijven de oorzaken – ongelijkheid, afhankelijkheid, patriarchale structuren – buiten beeld.

Nederland is een veilig land. Maar voor vrouwen die slachtoffer worden van partnergeweld, stalking en uiteindelijk femicide, voelt dat niet zo. Echte veiligheid gaat niet alleen over statistieken, maar over erkenning, bescherming en een samenleving die niet wegkijkt.

Het is tijd om dit gesprek op de juiste manier te voeren: niet vanuit angst en misbruik van tragedies, maar vanuit solidariteit en een structurele aanpak.

Femicide verdient een eigen plek in het veiligheidsdebat. Niet als politieke speelbal, maar als maatschappelijke prioriteit.