Fiets-fanatici zijn geen haar beter dan de snelwegmaniakken voor wie 130 nog te langzaam is

Het zal geen krantenlezer zijn ontgaan dat de hedendaagse fietser juist een flink deel van het probleem in het verkeer is geworden.

Sommige activisten hebben mijn onvoorwaardelijke steun, die van Extinction Rebellion of Kick Out Zwarte Piet bijvoorbeeld. Absoluut echter niet de boeren die met hun trekker de poort van een provinciehuis inrammen of gemaskerde Maagdenhuisbezetters die het interieur vernielen en geen Nederlands spreken. ‘Dat zijn natuurlijk agent-provocateurs van de Mossad!’, opperde een kennis gisteren.

Als ‘akoestische’ fietser en mountainbiker zou ik wel weer sympathie moeten hebben voor fietsactivisten. Wat niet. Groot gelijk hebben ze als ze aanvechten dat onze openbare ruimte volledig ingericht is voor de auto. En tegen alle trends in worden in ons land al een jaar meer SUV’s verkocht dan reguliere personenwagens. Groot en gevaarlijk voor het andere verkeer. Alarmerend, inderdaad.

Maar waarom vormt volgens de activisten louter en alleen het rijgedrag van automobilisten de oorzaak voor het groeiende aantal ongelukken, want fietsen is immers in het geheel niet gevaarlijk? Die mantra herhalen ze tot vervelens toe, zoals vandaag op de nationale Dag van de Fietshelm, in NRC hoogleraar Marco te Brömmelstroet. Als vanouds met rommelig en onduidelijk bewijsmateriaal. Ooit suggereerde hij dat automobilisten in Amsterdam fietsers structureel met antivries besproeien en nu signaleert hij een heus complot dat met de helmencampagne de aandacht van het autoterrorisme moet afleiden.

Het bestaat dus kennelijk, de fietsbubbel. Bubbels leiden vaak tot een tunnelvisie (bubbelvisie?) en bijbehorend wappiegedrag tegenover wetenschappelijk onderzoek. Want het zal geen krantenlezer zijn ontgaan dat de hedendaagse fietser juist een flink deel van het probleem in het verkeer is geworden, met name door de snelheid. Uiteraard heb ook ik een hekel aan elektrisch racende bejaarden en pubers, maar zij zijn niet de enigen. Ook veel mountainbikers, grid-rijders, omafietsers en ouderwetse wielrenners met die dunne bandjes rijden vaak te hard.

De gevolgen daarvan zien we niet alleen om ons heen, maar vernemen we ook van artsen, ambulancemedewerkers en agenten. Laten we ook de ervaringsdeskundige slachtoffers niet vergeten.

Wie de sites van fietsactivisten bekijkt, schrikt van de dreigende kant van hun bubbel. Hardrijden blijkt voor hen ‘a way of life’ die op geen enkele manier beperkt mag worden, conform de vroemrijders voor wie 130 kilometer nog te langzaam is.

We kunnen daarom niet anders constateren dat fietsactivisten gewoon de dominantie van de auto willen overnemen en zich daarbij even ongeïnteresseerd en harteloos gedragen tegenover andere weggebruikers als de vroemers. Ze eisen snelle fietsverbindingen tussen kernen en vinden het doodnormaal dat daarvoor een zandweggetje moet worden geasfalteerd. Hinderen op die ‘snelle paden’ gevaarlijk andere fietsers die een normaal tempo hanteren. Want net als sommige automobilisten vertonen zij roekeloos rijgedrag en laten ze zich afleiden.

Vanuit het perspectief van de voetganger bekeken, is een SUV uiteraard gevaarlijker dan een scooter of een fatbike, maar SUV’s rijden zelden met grote snelheid over het trottoir.

Als mountainbiker draag ik vooral een helm, minder vanwege de door de Brömmelstroeters veronachtzaamde valkans, dan het risico om te struikelen over een boomstronk of mijn kop te stoten tegen een boomtak.