Framing werkt pas écht als we de rechtse aanvallen zelf onbedoeld versterken

In zijn column in NRC laat Tom-Jan Meeus feilloos zien hoe het frame van GroenLinks-PvdA als “elitair” en “radicaal” doelbewust is geconstrueerd – ver vóórdat de campagne überhaupt van start is gegaan. Niet door rechtse schreeuwers op sociale media, maar door oud-politici als Ronald Plasterk en Rob Oudkerk. In praatprogramma’s, columns en opiniestukken werd stukje bij beetje het beeld neergezet van een partij die niet meer weet wat er leeft in het land.

Meeus legt niet alleen bloot wie deze beeldvorming voeden, maar ook waarom: angst voor verandering. Angst dat de nieuwe beweging rond GL-PvdA wél breed zou kunnen landen. Want dat is de paradox die in zijn analyse doorschemert: achter het harde framewerk schuilt eigenlijk een erkenning dat er veel te winnen valt – juist voor een partij die linkse idealen en groene urgentie weet te verbinden.

Maar – en daar moeten we eerlijk over zijn – dit beeld wordt soms óók van binnenuit bevestigd. Een radicaal deel van onze eigen achterban voedt het frame onbedoeld. Niet door inhoudelijke standpunten, maar door toon, houding en de neiging om ieder compromis te wantrouwen. Door mensen met twijfels weg te zetten als achtergesteld, dom of ‘nog niet bewust’. Door regionale zorgen te bagatelliseren.

Als we willen dat GL-PvdA méér wordt dan een bubbelpartij, moeten we meer luisteren en minder zenden. Meer verbinden en minder veroordelen. Meeus laat zien dat de weg naar electorale groei openligt – als we het frame niet zelf in stand houden.