Framing wint het van de inhoud

Het is een merkwaardig tijdperk. We leven in een wereld waarin de nuance vaak het loodje legt nog vóór ze de microfoon krijgt. Waarin het niet meer gaat om wát je zegt, maar hóé het geframed wordt. De waarheid is al onderweg naar het crematorium nog voor het debat begonnen is.

Afgelopen weekend was het congres van de fusiepartij GroenLinks-PvdA. Een moment van progressieve hoop, zo zou je denken. Maar de headlines gingen niet over sociale zekerheid of klimaatbeleid — nee, het ging over Israël. Of beter gezegd: over een motie. En over de harde woorden die daarbij vielen. Niet per se onterecht, want het conflict snijdt diep. Maar al snel ging het niet meer over de inhoud van de motie, maar over de partij als geheel.

Binnen no-time was de conclusie op rechts helder: “Zie je wel? Extreem-links. Onbetrouwbaar. Niet regeringswaardig.” De VVD stond al klaar met haar stempel. En eerlijk is eerlijk: het werkt. Want framing is sneller dan argumentatie. Korter dan een alinea. Vleugje emotie erbij, beetje ‘common sense’-saus erover, en klaar is de politieke maaltijd.

We zijn verslaafd geraakt aan beelden. Niet de concrete, tastbare — maar de symbolische. Wie er goed uitziet, wie krachtig klinkt, wie het frame het beste beheerst. Daar stemmen we op.

De paradox? In een tijd van informatie-overvloed verlangen we naar eenvoud. En precies daar misbruikt framing onze behoefte aan overzicht. Het midden wordt leeggetrokken, de nuance verdwijnt in de marge.

Wie wél nadenkt, is plots ‘vaag’. Wie twijfelt, is ‘slap’. En wie verschillende perspectieven wil belichten, wordt weggezet als ‘onbetrouwbaar’.

Dus ja: framing wint het van de inhoud. Maar weet je wie er uiteindelijk verliest? Wij, of gaan Klaas Dijkhoff en consorten de natie redden?