Fusie GroenLinks en PvdA: meer dan een lijst, een beweging

De fusie van GroenLinks en PvdA biedt kansen, maar roept ook kritische vragen op. Want als twee partijen samengaan, is het verleidelijk om te blijven hangen in vage gedeelde waarden. Toch is het succes straks niet afhankelijk van een missie op papier, maar van herkenbare mensen, zichtbare keuzes en een verhaal dat verder reikt dan de Randstad.

Laten we eerlijk zijn: een gezamenlijk verkiezingsprogramma waarin iedereen zich enigszins kan vinden is mooi, maar niet voldoende. Zeker in een tijd waarin wantrouwen tegen de politiek groeit en de maatschappelijke ongelijkheid toeneemt. Dan moet je meer zijn dan een coalitie van intenties: dan moet je herkenbaar zijn, aanspreekbaar en daadkrachtig.

Het begint met de kandidatenlijst. Politiek gaat over mensen. Herkenbare gezichten, mensen met wortels in de regio, met ervaring in de samenleving. Niet alleen academici uit Amsterdam of Den Haag, maar juist die leraar uit Oost-Groningen, de verpleegkundige uit Emmen, of de vakbondsman uit Roosendaal. De fusiepartij moet geen Randstadpartij worden, maar een brede volkspartij die wortelt in heel Nederland.

Lubach had – hoe ironisch ook – een punt. Als het beeld blijft dat dit alleen een fusie is van de oude bestuurspartijen, of van GroenLinks-activisme en PvdA-bestuursmacht, dan gaat het mis. Het is tijd voor een nieuwe generatie politici. Niet per se jong, maar wél herkenbaar, verbindend en met een duidelijk verhaal. Een verhaal dat appelleert aan mensen die zich nu afgewend hebben van de politiek.

Maak van deze fusie geen partij, maar een beweging. Eentje die het verschil durft te maken. En dat begint met lef: durf keuzes te maken, durf mensen voorop te zetten die het verhaal belichamen, en durf te breken met de comfortzone van de Haagse binnenwereld. Alleen dan kan deze fusie slagen.