Gaan we het nog hebben over antisemitisme?

Dit weekend werd links Nederland opgeschrikt door het (extreem)rechtse geweld in Den Haag. Rechts Nederland zag vooral een groep apolitieke incidenten die extreem lastig te duiden waren. Zo is het voor VVD’ers blijkbaar onduidelijk of de terroristen die met FVD-vlaggen in de hand het D66-kantoor belaagden een bepaalde politieke voorkeur hadden. Ook kreten als “Sieg Heil” zijn bij rechts Nederland blijkbaar zo ingeburgerd dat ze niet meer echt een politieke lading hebben.

Naast “Sieg Heil” werd er ook “Kankerjoden” geroepen. Aan dit soort nationaalsocialistisch antisemitisme heeft rechts Nederland echter geen boodschap. Misschien is het goed als Yeşilgöz hier even meekijkt, want dit is nu ‘pure Jodenhaat’. En voor wie dit nog niet duidelijk was, Jodenhaat, buitenlanderhaat, en islamofobie zijn voor xenofoben inwisselbaar. Dat dit soort mensen zich met NSB-vlaggen op het Malieveld mochten verzamelen is belachelijk. De NSB is sinds mei 1945 verboden in Nederland, en er was genoeg aanleiding om dit soort racisten op te pakken.

Ondertussen laat men op rechts Joods Nederland direct in de steek als het antisemitisme uit eigen hoek komt. Geen politicus die het hier over antisemitisch geweld heeft, terwijl de daders openlijk hun motieven scanderen. Ook het CIDI, dat zichzelf een centrum tegen antisemitisme noemt, negeerde dit extreemrechtse geweld. Het is duidelijk dat het zionisme in Nederland zo sterk is verweven met extreemrechts gedachtengoed dat men zelfs bereid is neonazisme door de vingers te zien zolang het niet direct in de weg staat bij de (op rechts breed gedragen) steun voor Israël.

Op rechts spreekt men liever van ‘tuig’ dat een demonstratie kaapt. Het is een oude truc om politiek geweld niet serieus te hoeven nemen. Zoals Thatcher al zei tijdens de IRA-opstand in Noord-Ierland: ‘Crime is crime is crime, it is not political, it is crime.’ De boodschap is nu hetzelfde als toen, als we de politieke boodschap en het geweld loskoppelen, dan hoeven we geen politiek antwoord te geven. We kunnen dan de politie laten opdraaien voor het opruimen van de criminelen, dan is daarmee het verhaal klaar.

Ondertussen blijven de serieuze misdrijven van dit weekend onbenoemd. Want hoewel de massale vernielingen choquerend zijn, zullen een paar gesloopte ruiten en auto’s wel te vervangen zijn. De echte dreiging zit echter in de kernboodschap van de demonstratie, die unaniem, zowel met als zonder fysiek geweld, breed werd uitgedragen dit weekend: wij zijn niet allemaal gelijk. Voor rechts Nederland is het duidelijk: Joden, mensen van kleur, immigranten, niet-westerse mensen zijn hier niet veilig. Deze mensen horen hier niet. Joden moeten naar Israël, immigranten moeten terug naar hun thuisland, Nederland is voor de witte (maar niet Joodse) Nederlander. Voor rechtse politici is de boodschap achter dit geweld zo welkom dat ze het liever als ‘apolitiek’ bestempelen.

Om terug te komen bij de titel van dit stuk, ik vind dat we het antisemitisme bij deze demonstratie moeten benoemen en veroordelen. Zionisten als Yeşilgöz en de mensen van het CIDI beweren vaak dat zionisme voor hen betekent dat Joden een veilig thuisland verdienen. Maar voor de zoveelste keer bleek weer dat het ze niet gaat om een veilig thuisland. Het gaat ze erom dat Israël het recht moet hebben om Palestijnen te onderdrukken. Bij deze, ik wil een veilig thuisland voor Joden, niet in Palestina, maar in Nederland. Joden moeten hier veilig over straat kunnen, zonder dat mensen ‘kankerjood’ of ‘Sieg Heil’ naar ze roepen. Ik wens jullie nog een fijne Rosh Hashanah.