Gaza zonder Gazanen, de schaamteloze droom van Trump en Netanyahu

We kennen het script inmiddels. Terwijl in Gaza elke dag lichamen onder puin vandaan worden gehaald, terwijl ziekenhuizen en scholen in gruzelementen liggen, terwijl kinderen sterven van de honger omdat voedsel niet meer wordt doorgelaten, zitten in achterkamertjes mannen in pakken plannen te maken. Plannen voor een "Gaza Riviera" – een zonnig investeringsparadijs zonder... Palestijnen.

Ja, u leest het goed. Een 38 pagina's tellend document, uitgewerkt met medewerking van de Boston Consulting Group en voormalig Brits premier Tony Blair, toont hoe Trump, Netanyahu en hun kliek zich een toekomstig Gaza voorstellen: torenflats, techbedrijven en glimmende Tesla's op de boulevard. Alleen geen Gazanen. Die moeten, zogenaamd "vrijwillig", voor een fooi van 5.000 dollar hun land verlaten. Vrijwillig, alsof je een keuze hebt wanneer je huis, school en ziekenhuis tot stof zijn gebombardeerd. Wie dat een "verplaatsing" noemt, spreekt in eufemismen. De juiste term is: etnische zuivering.

Een geschiedenis van verdrijving
Het idee van een Gaza zonder Gazanen komt niet uit de lucht vallen. In 1948, bij de stichting van de staat Israël, vluchtten of werden zo'n 700.000 Palestijnen verdreven uit hun dorpen en steden – een gebeurtenis die door Palestijnen de Nakba ("catastrofe") wordt genoemd. Sinds de Zesdaagse Oorlog van 1967, toen Israël Gaza en de Westelijke Jordaanoever bezette, is een patroon zichtbaar van bezetting, kolonisatie en toenemende beperkingen van de bewegingsvrijheid voor Palestijnen.

De Oslo-akkoorden van de jaren '90 werden door velen gezien als een kans op vrede, maar leidden in de praktijk tot een wirwar van checkpoints, de bouw van nieuwe nederzettingen en een steeds kleinere leefruimte voor Palestijnen. Gaza werd intussen één van de dichtstbevolkte gebieden ter wereld, afgesloten van de buitenwereld en grotendeels afhankelijk van internationale hulp. Wat Trump nu voorstelt, is dus niet nieuw – het past in een lange geschiedenis van pogingen om de Palestijnse aanwezigheid te marginaliseren, zij het nu verpakt in de glitter van vastgoedbrochures en economische luchtkastelen.

De schaamteloze herhaling
Het is een cynisch plan. Niet nieuw, wel schaamteloos expliciet. Het document schetst in detail hoe Gaza er volgens de plannenmakers uit zou moeten zien: een soort "New Dubai" aan de Middellandse Zee, compleet met high-tech industrie en luxe toerisme. Tien jaar lang zou Amerika het voogdijschap hebben over dit nieuwe paradijs. De ironie is bitter: diezelfde organisaties die nu de karige voedselverdeling in Gaza controleren – vier verdeelpunten ter vervanging van de 400 UNRWA-punten die werden vernietigd – zitten mee aan de tekentafel van deze toekomstplannen.

Trump mag dan dromen van een Nobelprijs voor de vrede, zijn "Gaza zonder Gazanen"-deal is niets anders dan een businessmodel op de rug van een verwoest volk. Netanyahu, in eigen land tot zijn nek in de rechtszaken, klampt zich vast aan de oorlog als zijn politieke reddingsboei. Want zolang de bommen vallen, hoeft hij niet te vrezen voor de dag van de afrekening. Zijn strategie is glashelder: een "forever war" die hem aan de macht houdt terwijl Gaza systematisch wordt leeg geveegd.

En de internationale gemeenschap? Die kijkt toe. Europa mompelt wat over zorgen, maar blijft vooral druk met handelsbelangen. De Arabische wereld zwijgt, gevangen in Camp David-akkoorden die hen klemzetten. En Amerika? Dat doet vrolijk mee, met Trump die openlijk tegen Netanyahu zegt dat hij geen gijzelaarsdeal moet accepteren maar moet doorvechten.

Het beeld is onthutsend simpel: terwijl in Gaza het aantal hongerdoden oploopt en inwoners van Gazastad weigeren nog langer te vluchten omdat er geen veilige plek meer is, schuiven consultants en oud-premiers aan bij de tekentafel om te fantaseren over een nieuw Dubai. Geen mens die daar nog durft te zeggen wat het werkelijk is: een blauwdruk voor verdrijving, een handleiding voor apartheid 2.0.

Hoeveel cynisme kan een mens verdragen?
De vraag is niet meer of dit plan moreel verwerpelijk is. Dat is het. De vraag is ook niet of dit voldoet aan de internationaal-juridische definitie van genocide – mensenrechtenorganisatie B'Tselem, zelf Israëlisch, spreekt al van "Our Genocide" omdat het gebeurt in naam van de Israëli's.

De vraag is: hoe lang accepteren wij in Europa nog dat genocide live op ons scherm plaatsvindt, terwijl de daders hun volgende vastgoedproject alvast intekenen? Europa is Israëls grootste handelspartner en zou met een eensgezinde stem daadwerkelijk impact kunnen hebben. Maar dan moet je wel de moed hebben om te erkennen wat je ziet: niet een conflict tussen gelijkwaardige partijen, maar de systematische uitwissing van een volk voor een investeringsbrochure.