Geef de vrede ook in jezelf een kans

Constant worden we gevoed door angst in plaats van liefde. Het positieve aan deze tijd is wellicht dat we het doorhebben. De meerderheid van ons, waar dan ook ter wereld, kan oorlog niet uitstaan. We protesteren en maken ons hard voor liefde. Of we nou aan de goede kant van de geschiedenis staan of niet (zaken helder zien, lukt vaak pas veel later). Of we er beter aan doen om ons er niet mee te bemoeien of niet (er zijn krachten losgekomen waar we totaal geen controle over hebben, dus de vraag is waar sommige protesten toe hebben geleid, anders dan erosie – waarbij veel zaken nooit hadden mogen gebeuren). Ik begrijp alleen niet dat mensen zo snel in de valkuil zijn getrapt van een kant kiezen, alsof het om een sportwedstrijd gaat. Valkuil omdat dat exact is wat er van ons verwacht wordt.

Verder vrees ik dat historici op 2024 terug zullen kijken en helaas zullen moeten concluderen dat de verspreiding en het uitvechten van andermans conflicten in eigen land de allergrootste fout is die we gemaakt/toegelaten hebben. Zo is het dus eerder keer op keer heel erg fout gegaan. Maar goed, wellicht was ook dát nodig om een ingang te creëren tot iets beters en zal het niet heel erg fout gaan zoals eerder. Omdat we toch iets geleerd moeten hebben van eerder? Een sprankeltje hoop. Ach, maak dat de kat wijs. Een en al zorgen.

Klaar staan voor blijvende vrede
Rechts, links, midden, boven, beneden, dwars erdoorheen, nergens – uiteindelijk willen we heus wel loyaal blijven aan elkaar, ongeacht landsgrenzen en andere ordes, waaronder geopolitieke verhoudingen. Daar ben ik van overtuigd. Vanuit de massa willen we de enkelingen die de touwtjes in handen hebben er gerust tegenwicht voor bieden. Alleen vraagt dat wel om verantwoordelijkheid, sturing en een opbouwende executie. Helaas ontbrak het daar te vaak aan in het afgelopen jaar. De financiële, geestelijke en andere schade is niet mis.

Tegenwicht bieden, vraagt ook om adequate kennis en kunde. Voor welke kleuring we ook zijn en hoe afwisselend onze loyaliteit daarmee is, we gaan af op complexe gebeurtenissen en informatiestromen, zonder exact te kunnen (vaak willen) weten wat er gaande is. Ik ben ervan overtuigd dat we slechts in beperkte mate kunnen opmaken wat er op ons afkomt, terwijl het meeste verborgen blijft. Dan spreek ik nog geeneens over desinformatie.  

Ongeacht wie we zijn, waar we vandaan komen en waar we heen willen, de meesten van ons hopen ondanks het afgelopen jaar simpelweg dat de huidige oorlogstoestanden de allerlaatste zullen zijn. We willen leven, scheppen, genieten, van elkaar houden enzovoorts. Dus terwijl NAVO-vertegenwoordigers en anderen ons oproepen om ons (thuis met noodpakketten en al) voor te bereiden voor als er oorlog zou uitbreken (nee, dat is niet normaal), willen we vooral klaar staan voor blijvende vrede. Daar voel ik diepe dankbaarheid voor. Oorlog is het allergrootste falen van enkelingen die miljarden mensen erin meesleuren. Wat als miljarden mensen enkelingen domineren (zegt de dromer)?

Tussendoor opper ik graag een nieuw plan waar ik miljarden mensen graag bij wil betrekken. Het is toch absurd dat slechts een aantal leiders (mannen uiteraard) de wereld in een half uur tijd met nucleaire wapens helemaal kan wegvagen, met mogelijk Nieuw-Zeeland als enige overlever? Is het niet krankzinnig dat dit niet wereldwijd dagelijks massaal wordt aangevochten door ons allemaal? Dáár zou ik opbouwende protesten voor willen zien. Dan schuif ik ook eens een keer ergens bij aan.

Niet letterlijk nemen
In aanloop naar kerst toe koppel ik de metafysische betekenis van Jezus aan de oorlogstoestanden uit het afgelopen jaar. En dan meer de symboliek van denken, spreken en handelen vanuit een Hogere Zelf, dan ‘de wang toekeren’. Het eerste houdt bijna altijd het tweede in, maar het tweede houdt zeker niet altijd het eerste in. Denk daar maar eens over na. Ik denk aan hoeveel mensen Jezus dagelijks eer aan doet en andersom. Jezus, een op z’n minst toffe sleutelfiguur.

Ik denk metafysisch, niet religieus/dogmatisch/ideologisch. Mijn gedachten gaan vooral uit richting de mogelijkheden die ontstaan als we al die heilige boeken aan elkaar zouden vlechten en de teksten niet letterlijk zouden nemen. Absolutisme maakt dan de weg vrij voor de nodige eigen invulling en met onze eigen gedachten, voor de algemene cohesie. Voor een mogelijke rode draad. Voor beschaving en onze veiligheid. Voor het leven!

Want hoe we het wenden of keren, die teksten blijven een impact hebben op onszelf en de besturing van de huidige ordes – bewust en onbewust en van Rusland en buurlanden tot het Midden-Oosten, enzovoorts. Het verbaast me hoezeer mensen allemaal factoren aanhalen om uit te leggen waarom enkelingen handelen zoals ze dat doen op dit moment, in plaats van de diepgewortelde oeroorzaak aan te kaarten. Een oorzaak die hele regio’s kan overnemen. Soms voel ik me net een buitenaards wezen die iets ziet dat weinig mensen willen zien.

Maar goed. Kerst 2024. Dat valt dit jaar samen met Chanoeka. Ik moet lachen als ik terug denk aan een periode waarin ik het woord Jezus of Christus niet mocht uitspreken en moest wegkrassen. Want vanzelfsprekend werd hij in de bubbel waar mijn wieg stond niet gezien als de verlosser. Een menselijke God was al helemaal afgoderij.

Ik herinner me hoe ik een keer bij iemand thuis kwam die kruizen aan de muur had hangen. Ik moest met mijn rug naar de kruizen toe zitten. De vreselijke misstanden tot aan blunders binnen de christelijke wereld hielpen toen uiteraard ook niet mee. Met de jaren zag ik een deel van die wereld als voorbeeld voor anderen optreden en veranderen. Als voorbeeld van hoe leren uit het verleden en verantwoordelijkheid nemen kan. Een sprankeltje hoop.

Inmiddels kan ik nieuwsgierig in de christelijke, mystieke werken (en andere) duiken. 24 december schuif ik gerust met dankbaarheid en respect aan bij een dienst en ben ik één en al (metafysisch) oor. Want verlosser, zoon van God, voorbeeld, eigenzinnig en rebels: het maakt niet uit. Zolang er weer iets te leren valt van wat van binnen weerspiegeld wordt. Niet letterlijk kan prima. Het biedt een opening tot veel meer mogelijkheden en tot veel beter. Het biedt een sprankeltje hoop. Een warme ontmoeting in een gure tijd. Op een oorlogsvrije wereld.