Geloven we onszelf nog?

‘Als deze waanzin niet stopt, zal Gaza in puin worden gelegd, zullen de stemmen van de inwoners tot zwijgen worden gebracht en hun gezichten worden uitgewist. En de geschiedenis zal jullie herinneren als stille getuigen van een genocide die jullie niet hebben willen stoppen.’

Het zijn de woorden van Anas al Sharif, journalist voor Al Jazeera, vader van een dochter en een zoontje. Gisternacht zijn hij en vier collega-journalisten omgekomen bij een doelgericht Israëlisch bombardement op een tent bedoeld voor de pers net buiten het al-Shifa ziekenhuis in Gaza stad.

Het is het zoveelste morele dieptepunt in Gaza.

En het gaat maar door. De honger grijpt om zich heen. Kogels en bommen blijven dagelijks vele levens eisen.

Helikopterbeelden laten ons zien dat er in Gaza nog nauwelijks een huis overeind staat.

Zoals talloze hulporganisaties en mensenrechtenexperts inmiddels zeggen, overigens ook in Israël zelf: dit ís een genocide. De Israëlische regering voert in Gaza een genocide uit.

En toch zijn er partijen in Nederland die niet alleen hun schouders ophalen bij de genocide die we voor onze ogen zien gebeuren, maar die zelfs actief goedpraten wat er gebeurt.

Ik ben opgevoed met het idee dat mensenrechten niet links of rechts zijn. Ik heb geleerd dat mensenrechten er zijn voor iedereen. Dat iedere burger het recht op leven heeft. Op genoeg eten en drinken. Op bescherming tegen geweld.

Maar ik heb de afgelopen maanden ook gezien hoe selectief mensenrechten worden ingezet en gebruikt. Of beter: misbruikt.

De ene keer gelden ze, de andere keer niet. Hoe serieus zijn we als we straks weer met verheven woorden spreken over vrijheid? Over rechtvaardigheid? Over gelijkwaardigheid voor ieder mens? Geloven we onszelf nog? En wie gelooft ons nog?

Want door niks te doen maken we die woorden betekenisloos. In de Tweede Kamer nemen rechtse partijen geen enkele stap vooruit, zo bleek vorige week weer.

Wat ze wel doen: Schouders ophalen. Onmacht spelen. Wegkijken. Zelfs goedpraten.

En dan kan je wel zeggen dat je het ‘zeer schrijnend’ vindt. Dan kan je wel zeggen dat je ‘de situatie’ heel erg vindt. Maar als je niks doet is er geen Palestijns leven in Gaza mee gered.

De stem van Anas al Sharif  is tot zwijgen gebracht. Maar laat zijn woorden nog lang en hard nagalmen. Dus nogmaals zijn woorden:

‘Als deze waanzin niet stopt, zal Gaza in puin worden gelegd, zullen de stemmen van de inwoners tot zwijgen worden gebracht en hun gezichten worden uitgewist. En de geschiedenis zal jullie herinneren als stille getuigen van een genocide die jullie niet hebben willen stoppen.’