Gelukkig wel

Ik vind geluk een van de meest fascinerende woorden uit de Nederlandse taal. Anders dan homoniemen als ‘bank’ of ‘arm’, waarbij de betekenissen totaal van elkaar verschillen, is geluk een zogenoemd polyseem: een woord met meerdere, verwante betekenissen, zoals ‘glas’ en ‘tak’.

Helaas ben ik geen polyglot, maar in de overige talen die ik wel beheers, wordt een veel duidelijker onderscheid gemaakt in het begrip ‘geluk’. Laten we voor het gemak even het Engels als voorbeeld gebruiken. Als ik een vertaalmachine vraag wat ‘happiness’ in het Nederlands betekent, komt er ‘geluk’ uit, maar dat is ook de vertaling van het woord ‘luck’. Is het eigenlijk wel terecht dat we het in het Nederlands een polyseem noemen? Ofwel: is geluk hebben daadwerkelijk gerelateerd aan geluk ervaren?

Toen ik als tiener een mediaopleiding volgde, had ik grote plannen om het vakgebied te bestormen. Ik was er heilig van overtuigd dat ik aan de slag wilde in de creatieve sector om geluk te vinden in mijn werk, al wist ik dat dat maar weinigen gegeven was. Het feit dat ik de middelbare school voortijdig heb verlaten, maakte me niet hoopvoller. Mijn opleiding zelf bood echter ook amper houvast. Het was soms al heel wat als er überhaupt een docent aanwezig was, laat staan met lesmateriaal.

Kleuter met Paint
Toen ik na anderhalf jaar een stage moest uitzoeken, had ik de grafische vaardigheden van een kleuter met Microsoft Paint en kon ik op een goede dag net mijn voornaam spellen en de lens van mijn camera afhalen. Veel van mijn schoolvrienden kozen dan ook voor een zo makkelijk mogelijke stage en wilden na de opleiding een andere richting inslaan, maar ik was vastberaden om mijn creatieve dromen na te jagen.

Ik hoopte op een functie in de sport of muziek en solliciteerde naar functies waar ik veel te weinig relevante ervaring voor had. Als ik mijn schoolvrienden sprak, lachten ze me uit. "Waarom maak je het leven zo moeilijk voor jezelf?" was de vraag die ik het vaakst kreeg, want nadat ik al ruim tien mails had gestuurd zonder succes, konden zij na één appje aan de slag bij een bedrijf dat was aangesloten bij onze opleiding. Ik kreeg daarentegen meestal niet eens een afwijzing terug. Mijn moed zakte me regelmatig in de schoenen, maar ik moest en zou een leuke, uitdagende stage vinden met doorgroeimogelijkheden. Ook al had ik daar inmiddels nog minder vertrouwen in dan mijn schoolvrienden.

Terugkerende rubrieken
Toch gaf ik niet op en bij sollicitatie nummer 21 was het eindelijk raak. Met knikkende knietjes en mijn ziel onder mijn arm begon ik als achttienjarig stagiairtje aan mijn eerste kantoorervaring in Amsterdam. Zowel sociaal als qua werkzaamheden was het flink aanpoten. Ik maakte de ene na de andere fout en wist me geen houding te geven naast collega's die kinderen van mijn leeftijd hadden. Etmalen zonder slaap en spugen op kantoor werden, tegen mijn wil in, mijn eerste terugkerende rubrieken als redacteur.

Als ik mijn schoolvrienden in die periode sprak, betwijfelde ik mijn keuze. Terwijl ik telkens lang in de trein zat voor volle werkdagen met prestatiedruk, werkten zij in hun woonplaats bij subsidieprojecten waar ze na de lunch alweer naar huis mochten. Het kon toch niet zo zijn dat ik dit voor niks deed?

Op kantoor werd mij gevraagd om de Instagram-pagina nieuw leven in te blazen met posts via Photoshop, omdat niemand van de toenmalige redactie overweg kon met dat programma. Zoals gezegd was ik grafisch volledig waardeloos, maar dit zag ik als een unieke kans die ik met beide handen aan moest grijpen. Ik leerde alle ins en outs van het programma, maakte diverse formats en ontwikkelde nieuwe rubrieken. Dat allemaal in de hoop dat het bedrijf mij niet zou kunnen missen na mijn stage, want op basis van mijn andere vaardigheden was ik nog altijd geen raketgeleerde.

Springplank
Tot mijn grote vreugde bleek die gedachte wederzijds en mocht ik na mijn stage inderdaad blijven werken voor het bedrijf. Toen we vervolgens terug naar school moesten voor de laatste periode, deden we wat we de eerste anderhalf jaar van de opleiding alleen maar hebben gedaan: wachten, wachten en nog eens wachten. De enige uitdaging zat hem in de aanwezigheidsplicht. We verveelden ons allemaal te pletter: op één iemand na. Als mijn schoolvrienden voor zich uit staarden, was ik aan het werk. Met een combinatie van trots en jaloezie keken ze mee, tot ik die ene opmerking te horen kreeg die de cirkel rondmaakte: ‘’Je hebt wel echt geluk gehad met je stage.’’

Die baan bleek uiteindelijk de springplank voor mijn carrière in de media en ik ben zeer dankbaar voor wat er sindsdien op mijn pad is gekomen. Uiteraard heb ik sindsdien ook de nodige hobbels op de weg getroffen, maar áls het even tegenzit, denk ik graag terug aan dat moment dat geluk voor mij definieerde. Je hebt geluk als je de loterij wint, maar je moet wel zelf de loten kopen.