Gerdi Verbeet, Lutz Jacobi en de anderen, heb toch eens vertrouwen in onze Linkse Jeugd

Elders is weer een nieuwe oorlog losgebarsten. Onder het mom van de bescherming van de wereld, of van de lokale bevolking, of eigen politieke belangen, zijn partijen nu de onschuldige burgers weer aan het vernietigen. Wie schiet heeft geen last van dit gruwelijk geweld. De bommen, honger en ellende raken de eenvoudigsten onder ons. U en ik wonen toevallig in het rooskleurige Nederland. In een andere wereld brandt de hemel hel rood terwijl de onze, nog zo mooi blauw en vreedzaam lijkt. 

Hoewel wij onder deze blauwe, veilige hemel het gewone leven ongestoord mogen leiden, komen de jongeren op voor hen die dat niet hebben. Het zijn de jongeren van Verenigd Links. Van, in mijn geval zeker wetend, de jongeren van GroenLinks-PvdA. 

Net als onder anderen Lutz Jacobi was ik aanvankelijk tegen de fusie. Ik kon mijn eigen Rode Roos en haar verhaal moeilijk loslaten. Het leek mij dat met deze fusie de Rode Roos moest opgeven. De Rode Roos, een ideologie die voor de mensheid opkomt en elk onrecht jegens een mens verwerpelijk vindt.

Ik zag GroenLinks indertijd als een partij die vooral voor 'de bomen' opkomt. Niet dat ik die strijd niet waardeerde, integendeel. Zij, de bomen, en al het leven om de bomen heen, moeten beschermd worden tegen genadeloze uitbuiting en vernietiging veroorzaakt door de hebzucht van ons, de mensen. Mijn sociaal-democratische hart dacht toen dat je de bomen en al het andere leven pas kunt beschermen als je eerst de mens beschermt tegen dezelfde, op geldbeluste vormen van uitbuiting en verderf.

Ik was tegen de fusie omdat ik bang was dat belangen van de bomen voorrang zouden krijgen ten opzichte van die van de mens. En ik heb me vergist. Onze verenigde Linkse Jeugd voelt net zo goed mee met de bomen als met onze medemens. Ongeacht waar deze zich bevindt en leeft. Hen, onze Linkse Jeugd, is het te doen om de rechtvaardigheid en eerlijkheid. Dwars liggen ze als deze twee normen en waarden worden geschonden. Dapper zijn ze daarin. 

Tijdens ons partijcongres van afgelopen zaterdag zag ik hun bevlogen ideologie schitteren. Idealen en ideeën die niet alleen maar als mening werden gepresenteerd, maar als goed onderbouwd standpunten, verwoordt in korte, maar krachtige zinnen. Ik werd gewoon stil van al hun betogen. Bravo! Daar gaat het om. 

Alle insprekers hadden maar 30 seconden om hun voor- of tegenstandpunt te verdedigen. Allen is het gelukt om in die korte tijd mij te overtuigen dat zij, onze Linkse Jeugd, voor de menselijkheid willen opkomen. Na ons congres sliep ik als een baby. Er is een linkse generatie na mij die ik mijn ouderdom en de toekomst van mijn kleinkinderen durf toe te vertrouwen. Het zijn de jongeren van de GroenLinks-PvdA. 

Gerdi en Lutz en alle anderen, er zijn zeker redenen om ons lidmaatschap op te zeggen als wij vanuit ons verleden redeneren. Maar wees eerlijk, onze (oude) manier om de wereld te redden was niet altijd echt succesvol, toch? Er heerst nu immers meer wanhoop dan geluk over onze aarde. Onschuldige slachtoffers vallen om, ook op de dag van vandaag. In Gaza, Israël, Iran...

Ondanks al onze oude inspanningen blijft de wereld branden. Wat mij betreft geef ik het stokje over aan de jeugd, aan de Linkse Jeugd. Die weet en die het ziet. Die durft en die niet aarzelt om eigen standpunten in te nemen, te benoemen, te onderbouwen en te verdedigen. Ik heb er alle vertrouwen in dat zij voor de goede zaak strijden. Voor mijn veilige ouderdom, maar ook voor de veilige toekomst van mijn kleinkinderen en die van de soortgelijke oma's en overige kleinkinderen in Midden-Oosten of elders.

Mijn oude pijn is van mij en niet van deze frisse Nederlandse Linkse Jeugd. Mijn oude pijn heeft niks met hun levens te maken. Onze Linkse Jeugd heeft zelf geen oorlog meegemaakt, maar toch weten zij zich te verplaatsen in hen die onder een oorlog hebben moeten lijden. Het zijn onze kinderen die echte empathie kunnen voelen. Die gevoelig zijn voor onrecht. Die een onderscheid (h)erkennen tussen recht- en onrechtvaardigheid. En die voor de rechtvaardigheid zonder voorwaarden opkomen. 

Gerdi, Lutz, en alle anderen, ik heb ons congres online gevolgd. En ook gestemd tegen de heroverweging van de Piri-motie. Aan de ene kant omdat ik ontwapening van de hele wereld toejuich, aan de andere kant omdat onze Linkse jeugd een helder en onderbouwd verhaal heeft gepresenteerd, namelijk...

Heeft u hen wel goed gehoord? Heeft u hun verhaal wel goed begrepen?

Ik wel. En in hen geloof ik. Met zo'n Jeugd is de kans op vrede op aarde op den duur zeker aannemelijk. Ondanks dat ik mijn Rode Roos moeilijk los kan laten, durf ik mijn ouderdom en de toekomst van mijn kleinkinderen toe te vertrouwen aan deze Linkse Jeugd. Go Go, Jongeren van GroenLinks-PvdA, blijf het durven!