Gewoon de lol van alledaagse onzin

Soms is dat precies wat je nodig hebt.

Vandaag heb ik mezelf de luxe gegund om de halve dag te appen met een vriendin over planten. Niks groots, niks belangrijks, gewoon planten. En toch was het gesprek allesbehalve saai. Want geloof me, als je eenmaal begint over stekjes, tomaatjes en druiven, dan ben je zo uren verder.

Elk worteltje in een glaasje water werd breed uitgemeten alsof het groot nieuws was. “Kijk, hij doet het!” klinkt ineens even belangrijker dan de uitslag van de verkiezingen. Het is een klein wereldje, maar wel een wereld waar je je niet meteen depressief van voelt.

De tomaten kwamen al snel ter sprake. Daar zit een soort tragische trots in. Je verzorgt ze wekenlang, je praat erover alsof je een boerderij runt, en uiteindelijk ligt er één sneu tomaatje op je aanrecht. Je eet het ding alsof het haute cuisine is, terwijl je vooral water proeft. Maar hé, het is wel je eigen waterige tomaat.

De druiven deden er ook toe. Elke dag weer hoopvol proeven, elke dag dezelfde zure teleurstelling. En toch blijf je doorgaan. Want stel dat ze morgen opeens zoet zijn, dan wil je dat meemaken.

En toen kwamen de katten. Want ja, planten in een huis met katten is een recept voor frustratie. Stekjes die omgegooid worden, bladeren die verdwijnen, potgrond die door de kamer vliegt. En dat terwijl jij net dacht dat je iets moois had neergezet. De katten zien het niet als planten, maar als speelgoed, decor en buffet tegelijk.

En ja, ook de mannen kwamen voorbij. Die kijken rond en verklaren het huis officieel tot jungle. Ze doen alsof ze Indiana Jones zijn die een gevaarlijke expeditie doorstaat, terwijl ze in werkelijkheid gewoon met een biertje op de bank zitten, met een varen die zachtjes tegen hun nek tikt. Ze zuchten en zeggen dat het nu écht genoeg is. Ondertussen weten ze zelf ook wel dat hun gezeur net zoveel effect heeft als een plantenspuit op een kat: even schrikken en daarna vrolijk doorgaan.

En zo zaten wij daar dus: urenlang appen over planten, katten en mannen die denken dat ze nog iets te zeggen hebben. En weet je? Dat is beter dan alles wat er in de wereld gebeurt. Geen doemscenario’s, geen eindeloze debatten, maar gewoon de lol van alledaagse onzin.

Soms is dat precies wat je nodig hebt: lachen om een nieuw blad, schelden om een kat die je stekje sloopt, en een vriendin die net zo gek is als jij.