Gidsland zijn is niet verstandig als dat welvaart kapot kan maken

Het initiatiefwetsvoorstel “Verantwoord en duurzaam internationaal ondernemen” heeft niet zonder reden tot veel irritatie van het Nederlandse bedrijfsleven geleid. Maar niet omdat het bedrijfsleven en de politiek tegengestelde belangen hebben over een te bereiken duurzame samenleving. Wel vanuit het verschil van beleving tussen de praktijk en de theorie.

Veel politici die wetten maken, menen de praktijk in het buitenland vanuit Nederland wezenlijk te kunnen beïnvloeden. In een overleg tussen de Tweede Kamer en belangenorganisaties, waaronder de bestuurder van het Nederlandse baggerbedrijf Boskalis en de voorzitter van VNO-NCW, kwam dat pijnlijk naar voren.

Boskalis illustreerde dat zij een opdracht in Afrika alleen kon uitvoeren als dwingende voorschriften van de lokale Afrikaanse overheden over te kiezen leveranciers en samenwerkingspartners zouden worden nageleefd. Die voorschriften staan haaks op de eisen die aan Nederlandse bedrijven worden gesteld in Nederland en het buitenland, als deze duurzaamheidswet zal worden aangenomen. Dat zou kunnen betekenen dat Nederlandse bedrijven die ook buiten Nederland actief zijn, hun toevlucht gaan zoeken in het buitenland om aan die regels te kunnen ontkomen.

De voorzitter van VNO-NCW gaf aan dat als Nederland qua wetgeving sneller zou gaan dan Europa de kans aanwezig is dat we de huidige welvaart kapotmaken voor onze kinderen en kleinkinderen ten gunste van een duurzame Nederlandse samenleving.

Zoals ik al vaker heb geschreven staat onze economie er op papier nog steeds goed voor. Maar voor hoe lang nog? De oorlog in Oekraïne, nog immer stijgende prijzen en achterblijvende lonen bij de inflatiecijfers, het tekort aan arbeidskrachten en de vergrijzing maken onze economie zeer kwetsbaar.

Grote Nederlandse ondernemingen die internationaal actief zijn moet je dus zeker niet opzadelen met Nederlandse wetgeving die ver vooruitloopt op Europese regelgeving op het gebied van duurzaamheid.

Haagse politici kunnen zich beter bezig houden met een verbetering van de huidige onevenwichtigheden in onze economie. Zoals een beter evenwicht tussen de reële lonen en het prijsniveau (koopkracht) en het verkleinen van de groep werkende armen.

Het zou politici sieren als ze eerst de praktijksituatie van een nader te regelen onderwerp eens goed zouden verkennen en onderzoeken alvorens louter theoretische beschouwingen in ogenschijnlijk  ambitieuze maar onwerkbare wetsvoorstellen te vatten.

Nederlandse kiezers zitten niet te wachten op politici die ondernemingen die veel waarde toevoegen aan onze economie, het land uitjagen om gidsland en koploper te zijn op het gebied van duurzaamheid terwijl de huidige economie al kraakt in al haar voegen.