GroenLinks-PvdA moet lef tonen – en eerlijk zijn over asiel

Kritiek op een AZC is niet automatisch extreemrechts.

Zaterdag was ik bij de campagneopening van GroenLinks-PvdA in Rotterdam. Het voelde goed om zoveel bekenden te zien en weer eens uitgebreid te praten in de wandelgangen. Politiek is tenslotte meer dan cijfers en strategie; het gaat ook om ontmoetingen en gedeelde overtuigingen.

De speeches van Jesse Klaver en Frans Timmermans waren bevlogen. Het absolute hoogtepunt was de Frank Sinatra-opkomst van Timmermans: met muziek en een knipoog het podium op, om daarna een vurige slotrede en peptalk te houden. De duizenden aanwezigen gingen vol energie richting de borrel.

En toch: buiten de zaal blijft het stil. In de peilingen beweegt GroenLinks PvdA nauwelijks. Dat contrast is pijnlijk, want als de partij echt de grootste wil worden, moet de energie van Rotterdam veel breder landen.

Het fundament ligt bij bestaanszekerheid. Niemand hoeft in onzekerheid te leven: een hoger minimumloon, betaalbare huurwoningen, vaste contracten en een eerlijke belasting op grote vermogens. Door dit te verbinden met duurzaam beleid, zoals isolatie van huizen, goed openbaar vervoer en groene banen, laat GroenLinks PvdA zien dat sociaal en groen elkaar versterken.

De fusie van rood en groen is historisch. Maar samenwerking is pas overtuigend als ze zichtbaar wordt in het hele land. Niet als Haagse constructie, maar als beweging die net zo goed thuishoort in Rotterdam Zuid als in Stadskanaal.

Het asielvraagstuk vraagt om lef én eerlijkheid. Te vaak is het debat gegijzeld door extreemrechts. GroenLinks PvdA moet duidelijk zeggen dat Nederland een humane en realistische opvangplicht heeft. Maar ook dat opvang alleen werkt als het eerlijk en ordelijk gebeurt. Geen chaos in Ter Apel, maar landelijke spreiding, goede voorzieningen en een fatsoenlijk gesprek met omwonenden.

Belangrijk daarbij: kritiek op een AZC is niet automatisch extreemrechts. Veel inwoners en gemeenten maken zich zorgen over woningdruk, leefbaarheid en veiligheid. Die zorgen verdienen erkenning en antwoorden. Alleen zo ontstaat draagvlak.

De rellen in Den Haag toonden opnieuw hoe kwetsbaar onze democratie is. Bedreigingen en geweld richting bestuurders mogen nooit genormaliseerd worden. De strijd tegen fascisme en uitsluiting is geen theoretisch debat, maar dagelijkse realiteit. GroenLinks PvdA moet die strijd koppelen aan hoop en perspectief.

De energie van Rotterdam was inspirerend. Maar energie alleen is niet genoeg. Het vraagt lef, leiderschap en eerlijkheid om van dit begin een landelijke beweging te maken. Samen voor een hoopvolle toekomst, tegen haat en uitsluiting.