Herdenken, demonstreren en allemaal verscheurd door geweld

Vandaag op 7 oktober twee jaar geleden vond de gruwelijke aanslag plaats op het festival Supernova Sukkot Gathering en op huizen en kibboetsen in de Negev woestijn aan de Israëlisch-Palestijnse grens. 1200 mensen, onder wie veel jongeren en kinderen, werden vermoord, verkracht, gemarteld, verbrand en sommigen als gijzelaar ontvoerd naar Gaza. Beelden staan op ons netvlies gebrand.

De aanslag kwam onverwacht en het bracht de Israëlische bevolking en mensen wereldwijd in diepe ontzetting, afschuw, woede en rouw. Trauma en rouw die niet te bevatten is en niet kan helen, omdat er nog steeds gijzelaars, dood of levend, worden vastgehouden door Hamas. Met overlevenden van het drama gaat het vaak niet goed; er zijn zo'n 50 suïcides gepleegd. De al twee jaar durende onzekerheid over het lot van gijzelaars is nauwelijks te dragen in Israël, voelbaar in elke vezel van de samenleving en ook bij mensen in Nederland met banden daar. Vandaag op 7 oktober is mijn hart bij de overledenen, gijzelaars en hun geliefden.

7 Oktober stortte de Israëlische samenleving in groot verdriet. Iedereen in Israël kent wel iemand die vermoord of verdwenen is op deze dag. Vervolgens begon een verschrikkelijke oorlog. Een golf van geweld, wraak en oorlogszuchtige strategie, die ongelooflijk veel levens kost, met name aan Palestijnse zijde. Dat leed gaat door, elke dag. En geeft verdeeldheid wereldwijd. Verhalen verdelen als je ze niet deelt. Er is het verhaal van de schok van 7 oktober, zelfverdediging, ontmanteling van Hamas en bescherming van de staat Israël. En er is het verhaal dat de onderdrukking van Palestijnen al ver voor 2023 aan de hand is, sinds de Nakba al en in toenemende mate de afgelopen jaren aanzwelt en dat 7 oktober is gebruikt om het Palestijnse volk van de kaart te vegen.

Die twee duidingen van een gruwelijke aanslag, van oorlog en misdaden tegen mensen, verdelen. Ook in Nederland. Politiek, in de samenleving en op kleine, intieme schaal. Keukentafelgesprekken zijn soms erg splijtend. De Joodse gemeenschap en mensen met Joodse roots zijn uit elkaar gereten. Vrienden, families en instituties breken. Ook in mijn persoonlijk leven ben ik mensen en netwerken kwijtgeraakt, omdat de emoties van beide kanten te groot zijn om naast elkaar te kunnen laten bestaan.

Zondag demonstreerde ik. Tegen onmenselijke oorlogszuchtige daden. Vandaag herdenk ik. Een gruwelijke aanslag die tot zoveel leed heeft geleid. Dat mensen ooit een weg mogen vinden om te helen 🪔.