Het einde van de wereld

“U kunt hier overstappen op de ferry naar Engeland”.
Wat een fantastisch avontuurlijk vooruitzicht wordt hier geboden. Je scheept in, en daar ga je! Dat alles simpel bereikbaar per metro waar je midden in de grote stad zo maar opstapt. Waarom niet direct een ticket gekocht?

Ver voor het einddoel, na station Maassluis West tekent zich het geïndustrialiseerde landschap af. Honderden opleggers, containers, opslagplaatsen en windmolens. Een grote, nagenoeg lege parkeerplaats en twee geschakelde gebouwtjes markeren het einde van de lijn.

Toen de metro vaart minderde had ik in het voorbijglijden “Kringloop” opgemerkt en alleen al om de vreemde locatie besluit ik, voor mijn strandgang, eerst daar eens mijn licht op te steken. Delft-tech staat in het blauw op een spierwitte auto. Buiten probeert een ernstig kijkende pensionado een schijnbaar onontwarbaar koord kerstverlichting te temmen en binnen neemt een zestal anderen de honneurs waar. Ik heb het snel gezien.

Buiten gekomen echter, spreekt op het tweede gebouwtje, een raadselachtige aanduiding tot mijn kinderlijke verbeelding. ‘Strand-Dienst’ staat er op geschreven. Mijn hemel, je zou toch maar in stranddienst zijn, wat zou zo’n droombaan wel niet behelzen?
Het uit de woeste baren redden van kinderen en hulpeloze bejaarden?
Het door weer-en-wind bijhouden van het strand en duinlandschap?
Misschien zelfs het wegjagen van ongewenste zeemonsters die de rust van de argeloze strandbezoeker komen verstoren? Alles lijkt mogelijk binnen deze multi-interpretabele tekst en ik besluit thuis vooral níet na te gaan wat dit wonderlijke gebouwtje nu eigenlijk voor dienst herbergt. Jongensdromen.

Het gloednieuwe station vreet zich hier nog net niet de branding in maar veel schelen doet het niet. Een station als surrealistisch decor dat als het ware uitmondt in een betonnen abstractie dat veel weg heeft van een opgestoven duin.“..This is the end, my only friend the end..”, hypnotiserende tekst van The Doors borrelt als vanzelf omhoog. Zelden zag ik architectuur en natuur zo naadloos in elkaar overgaan. De poortjes lijken rechtstreeks toegang te geven tot de zee en ineens is het fameuze perron 9 ¾ uit de Harry Potter-cyclus tastbaar aanwezig. WC, EHBO en OVERHOEKS STRAND, grote open letters die vaardig zijn weggefreesd in het houten gebouw een paar meter verderop en knalgele deuren geven het geheel het aanschijn van een zeer moderne designconstructie. De troosteloze gebouwtjes die onderdak geven aan pret en patat had ik bij een eerder bezoek al eens gezien. Nu detoneren ze hevig bij het nieuw verrezen station. Voor vijf euro kan men hier ‘zes torpedo-garnalen’ verkrijgen. Gelukkig is al dit soort nering op een doordeweekse dag als vandaag gesloten. Hier is vandaag lekker niets te doen. Wat een zegen. Of tóch… een bord aan de rand van het strand vermeld de mogelijkheid een gratis (kinder-)juttertas te halen bij de omliggende paviljoens.

Nu was ik het type juttertje dat het liefst iedere exotische schelp en glimmende kwal mee naar huis nam maar de intentie is hier duidelijk. Fijn genieten, strand opruimen en aan het eind van de rit een gratis beker Chocolademelk voor de moeite. Wat een heerlijk simplistisch staaltje van oud-Hollandsch ‘Voor wat, hoort wat’. Blijmoediger wordt het niet.

Ik passeer twee tinderende stellen (of wat zouden twee volwassen mensen op een herfstige, stormachtige doordeweekse dag anders op het strand doen?) en éen uitgelaten hond. Glasgroen zeewater ziedt. Meeuwen in het loodgrijs zwerk. “..Het is Herfst en vochtig, de mist trekt over het water, je verkleurt bij de seconde maar alles blijft zoals het was..”, dankjewel Ramses.

Maak binnenkort uw nationale (wereld-)reis en begin in Rotterdam. U weet niet wat u ziet!