Het enige wat rechts wil collectiviseren is schizofrenie

Het is alweer bijna mei en met onze paaseitjes achter de kiezen kunnen we nu al terugblikken op een baanbrekend politiek jaar. Niet omdat Omtzigt eindelijk van de pijnbank af mag of dat Groningers weer de dupe zijn van extra gasvelden, om dit te voorspellen hoefde je geen Nostradamus te zijn. Wat dit jaar zo interessant maakt is de normalisering van extreem gedachtegoed.

Het ontzeggen van primaire levensbehoeften als oorlogstactiek gedogen, het goedpraten van oorlogsmisdaden en genocide, discriminatie en racisme vieren hoogtij en de grote hoeveelheid angstporno voor nationalistisch gedreven kamikaze-acties onder het mom van ‘veiligheid’. Er wordt openlijk gefantaseerd over kolonisatie, remigratie, de annexatie van Vlaanderen en blanke etnostaten. Volgens extreemrechts zijn deze standpunten namelijk de enige oplossing voor het oprukkende islamofascistische links. Spijkerpoepen wordt regenboogpoepen, het Wilhelmus zal worden vervangen door Oya lélé en Nationale Frikandellendag zal verdwijnen voor de Biologische Bakfietsweek. Om deze uitwassen van de communistische heilstaat tegen te gaan zal de ‘tegenwerking’ vanuit de politiek of bureaucratie vanzelfsprekend gestopt moeten worden. Het zal dan ook niet als een verrassing komen als er binnen de kortste keren wordt gepleit voor een staatsgreep om het ‘vrije Westen’ te beschermen.

Het ‘redelijke’ rechts is echter ook al lang niet meer bezig met economische vraagstukken als publieke of private zeggenschap over onze voorzieningen of een langetermijnvisie voor het land. De VVD verspreidt louter nog desinformatie, gaat mee in populistische frames en legitimeert haatzaaierij door coalitievorming met extreemrechts.  Enkel nog de mate waarin we schizofrenie kunnen collectiviseren is nog relevant voor ze.

De ‘verwaardenlozing’ van de politiek
Het bestaan van dit gedachtegoed is natuurlijk verwerpelijk en daar hebben we ook in meer of mindere mate de huidige politiek en media voor te danken. Politicologen schrijven al langere tijd over de ‘verwaardenlozing’ van de politiek, waarbij aandacht voor inhoud het onderspit moet delven tegenover de zelfingenomenheid van politiek Den Haag.

In plaats van de zittende macht uit te dagen en te bekritiseren zijn de (politieke) media vaak medeplichtig aan deze ‘verwaardenlozing’. Wie kan zich nog herinneren hoe Rutte in een verkiezingsdebat met Roemer in 2012 loog over het niet willen verhogen van het eigen risico? Niet alleen greep CDA-debatleider Frits Wester niet in bij het verkondigen van de leugen, hij kijkt zelfs met bewondering terug naar de uitstekende debattechniek van onze voormalig premier. Of wie herinnert zich de verkiezingscampagnes van 2021 en 2023, waar ‘leiderschap’ en de premierskandidaat een centrale rol speelden? Om nog maar te zwijgen over de talloze peilingen, opinieonderzoeken, relletjes en Haagse ruzies die structureel zijn opgeblazen over de jaren heen.

Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat wolven meer aandacht krijgen in het publieke debat dan de moordmachine genaamd de bio-industrie, dat noodpakketten meer aandacht krijgen dan misstanden in de jeugdzorg, dat het gesteggel van een racistische minister over lintjes groter nieuws is dan de complete vernieling van onze publieke sector en dat de ‘zorgen’ over verstoringen van de dodenherdenking meer aandacht krijgt dan de Nederlandse medeplichtigheid aan het vermoorden van onschuldige kinderen in Palestina? 

De laatste zuil
De opiniemakers, journalisten en talkshowtafels laten na de totale incompetentie van het landsbestuur, de hegemonie van het neoliberalisme en de normalisering van fascistisch gedachtegoed ook maar enigszins serieus te behandelen. Niet in de eerste plaats omdat deze groep zelf ideologische doelen nastreeft, maar ook omdat zij zelf verblind zijn door de eerder genoemde schijnrelevantie van de waan van de dag. Deprimerend nieuws zorgt namelijk niet voor goede kijkcijfers. Stel je voor dat het elke dag gaat over de schrijnende kinderarmoede in Nederland, over mensen die de zorgpremie niet meer kunnen betalen of over de hoge energierekeningen? Het is pijnlijk om je te beseffen hoe onwaarschijnlijk dit is.

Zolang de commerciële media politiek beschouwen als entertainment of intellectuele opvulling, zullen grote vraagstukken en langetermijnoplossingen nooit de broodnodige aandacht krijgen en blijft het land in een technocratisch limbo waar problemen zich zullen blijven opstapelen. De echte wereld is helaas niet sexy en leuk, doen alsof helpt niemand. Af en toe kijk ik met weemoed terug op de tijd van de verzuiling, toen waren mensen zich tenminste nog bewust dat ze een ideologisch gedreven narratief volgden. Nu is de enige zuil die van het kapitaal.